Pokarmy i/lub dodatki spożywcze mogą wywoływać wiele dolegliwości ze strony rożnych narządów i o różnym stopniu nasilenia – począwszy od łagodnych przemijających objawów skórnych , skończywszy na ciężkich reakcjach uogólnionych. Diagnostyka nadwrażliwości na pokarmy i/lub dodatki spożywcze wciąż pozostaje jednym z najtrudniejszych i najbardziej kontrowersyjnych zagadnień praktycznej alergologii. Opisano ponad 170 rodzajów pokarmów, które mogą wywoływać reakcje alergii pokarmowej, a w ostatnich 20 latach zaobserwowano wzrost częstości reakcji nadwrażliwości [1].

Celem autorów niniejszej pracy jest przedstawienie zależności pomiędzy rolą zaburzonej ciągłości bariery jelitowej, aktywacją zapalnej odpowiedzi immunologicznej, alergią pokarmową IgG-zależną (nadwrażliwością typu III) a rozwojem depresji. Wykrycie ewentualnych zależności pomiędzy alergią IgG-zależną a depresją może stanowić podstawę udoskonalenia schematu

Coraz więcej doniesień sugeruje, że neurotrofiny mogą się okazać użyteczne jako nowe meto- dy leczenia w chorobach neurodegeneracyjnych, w tym także w SM, szczególne w zakresie funkcjonowania poznawczego. Celem niniejszej pracy jest przedstawienie roli neurotrofin w kontekście deficytu poznawczego w przebiegu SM.

Liszaj twardzinowy (LS) jest przewlekłą zapalną chorobą skóry o niejasnej etiologii, w którym limfocyty odgrywają istotną rolę. Istnieją pewne dowody, że LS jest chorobą autoimmunologiczną. Przedstawiamy przypadek mężczyzny, 54-letniego, u którego pojedyncza, zmiana zapalna znajdowała się w tylnej okolicy łopatki .

Terapia manualna jest powszechnie stosowana w leczeniu bólu dolnego odcinka kręgosłupa. Przegląd systematyczny przygotowany przez Assendelft i wsp., opublikowany w czerwcu 2003 roku w czasopiśmie Annals of Internal Medicin, miał na celu wykazać realną wartość tych praktyk. Przegląd danych z 39 randomizowanych badań pokazał, że terapia manualna faktycznie przynosiła pacjentom ulgę w bólu. Nie oferowała jednak dodatkowych korzyści, w porównaniu z innymi metodami leczniczymi, takimi jak opieka lekarza rodzinnego, leki przeciwbólowe, ćwiczenia fizyczne, czy fizykoterapia. Wnioski te dotyczą zarówno ostrego jak i przewlekłego bólu dolnego odcinka kręgosłupa. Wspomniany przegląd systematyczny nie uwzględniał efektów połączenia terapii manualnej z aktywnymi ćwiczeniami fizycznymi. Właśnie temu zagadnieniu poświęcone jest aktualne badanie Balthazard’a i wsp. Pacjentów z przewlekłym, niespecyficznym bólem dolnego odcinka kręgosłupa, poddano manipulacji lub mobilizacji tkanek miękkich, po której następował 8-tygodniowy program specyficznych ćwiczeń fizycznych. Zgodnie z wynikami randomizowanego badania kontrolowanego, w grupie tej uzyskano doraźne zmniejszenie bólu i poprawę w funkcjonowaniu, w porównaniu z placebo połączonym z aktywnymi ćwiczeniami fizycznymi. Pierre Balthazard (Physiotherapy Department at the University of Applied Sciences Western Switzerland, in Lausanne) i wsp. opublikowali swoje wyniki 28 sierpnia w BMC Musculoskeletal Disorders.

Na stronie internetowej czasopisma Pediatrics ukazały się wyniki prac Kronman i wsp., którzy ocenili zależność między antybiotykoterapią u dzieci a późniejszym ryzykiem rozwinięcia nieswoistych zapaleń jelit, takich jak choroba Leśniowskiego-Crohna i wrzodziejące zapalenie jelita grubego.

W Journal of National Cancer Institute opublikowano wyniki retrospektywnego badania populacyjnego przeprowadzonego u 12 500 kobiet chorych na raka piersi, u których zastosowano, bądź nie leczenie uzupełniające i oceniono odsetek wystąpienia kardiotoksyczności.

U.S. FDA (Amerykańska Agencja ds. Żywności i Leków) zarejestrowała cholinę znakowaną 11C wykorzystywaną w badaniu PET w celu detekcji wznowy raka gruczołu krokowego

W ostatnich latach ukazały się nowe wytyczne dotyczące rozpoznawania i leczenia choroby trzewnej u dzieci i młodzieży opracowane przez ekspertów ESPGHAN, NASPGHAN i AGA Institute. W pracach tych przedstawiono definicję i klasyfikację choroby trzewnej, wskazania do diagnozowania, aspekty kliniczne, znaczenie badania HLA, badań serologicznych i biopsji dwunastnicy. Przedstawiono także algorytmy postępowania diagnostycznego z pacjentami z objawami i bez objawów chorobowych oraz algorytm monitorowania leczenia.

W Journal of Clinical Oncology opublikowano wyniki badania, w którym oceniano wpływ zastosowania leków przeciwkrzepliwych tj. klopidogrel, enoksapatyna, warfaryna i/lub aspiryna na ryzyko zgonu z powodu raka prostaty u chorych poddanych prostatektomii lub radykalnej radioterapii.

adacze Vitiello i wsp. w Journal of the American Academy of Child and Adolescent Psychiatry opublikowali wyniki badania TEAM (ang. Treatment of Early Age Mania) wykazując, iż stosowanie risperidonu u dzieci z wczesną chorobą dwubiegunową i wysokim współwystępowaniem ADHD jest bardziej skuteczne niż stosowanie litu czy też kwasu walproinowego.

Analgetyki opioidowe stanowią podstawę farmakoterapii bólu związanego z chorobą nowotworową. Istotnymi najczęstszym ograniczeniem ich stosowania mogą być objawy ze strony przewodu pokarmowego. W przeciwieństwie do innych objawów ubocznych, zaparcie stolca nie ustępuje, ale nasila się wraz z długością stosowania opioidów. W diagnostyce zaburzeń jelitowych u osób z chorobą nowotworową należy zawsze rozważyćwszystkiemożliwe przyczynywspółistniejące, gdyż opioidy najczęściej są tylko jedną z przyczyn ichwystąpienia.Wcelu kwantyfikacji subiektywnej oceny pacjenta nasilenia zaparcia pomocne są skale, takie jak BFI (Bowel Function Index) czy PAC-SYM(The Patient Assessment of Constipation Symptoms). Zaburzenia jelitowe spowodowane opioidami powodują obniżenie jakości życia pacjentów, zwiększenie nakładów na opiekę oraz mogą stanowić barierę w skutecznym stosowaniu opioidów.Wszystkie leki opioidowe obarczone są efektem zapierającym. Od kilku lat w leczeniu poopioidowego zaparcia stolca i zapobieganiu jego wystąpieniu stosowane są preparaty zawierające antagonistę opioidowego (metylonaltrekson, nalokson) oraz doustne preparaty złożone (np. metylonaltrekson, nalokson).

W artykule omówiono zasady rozpoznawania zespołu, przedstawiono dyskusję toczącą się nad uzyskaniem wspólnej definicji CACS oraz niektóre z częściej stosowanych opcji terapeutycznych. Poza tym omówione zostały dostępne leki oraz substancje będące w trakcie badań. Wskazano na ograniczenia stosowania glikokortykoidówi prokinetyków. Szerzej przedstawiono czynniki progestagenne, które hamując anoreksję, jednocześnie zwalczają zaburzenia metaboliczne w odpowiedzi na wieloczynnikowy charakter zaburzeń w CACS.

Białko C, które jest proteazą serynową, odgrywa ważną rolę w hamowaniu krzepnięcia, cytoprotekcji i regulacji zapalenia. Drotrekogina alfa to rekombinowana forma aktywowanego białka C, zarejestrowana przez amerykańską Agencję ds. Żywności i Leków (FDA) w leczeniu ciężkiej sepsy. Przeprowadzony w 2011 r. przegląd Cochrane wykazał, że u pacjentów z ciężką sepsą stosowanie drotrekoginy alfa nie zmniejszało śmiertelności i związane było ze zwiększonym ryzykiem krwawienia (RR = 1.47, p = 0.01) [1].

Andersson i wsp. przeprowadzili badanie, w którym porównali skuteczność klopidogrelu w leczeniu ostrego niedokrwienia mięśnia sercowego u pacjentów bez cukrzycy i z cukrzycą. Głównym celem badania było określenie klinicznych różnic w efektywności leczenia przeciwpłytkowego w tych dwóch grupach pacjentów.

Wandetanib jest inhibitorem kinazy tyrozynowej receptorów białkowych takich, jak receptor naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR) i receptor czynnika wzrostu śródbłonka naczyniowego (VEGFR). Leboulleux i wsp. przeprowadzili randomizowane badanie kliniczne drugiej fazy, do którego włączyli 145 pacjentów ze zróżnicowanym rakiem tarczycy z przerzutami lub znacznym miejscowym stopniem zaawansowania choroby.

Goldberger i wsp. przeanalizowali największy na świecie rejestr danych, opisujących przypadki 64,339 zatrzymań krążenia i resuscytacji, aby zbadać zależność między długością czasu akcji resuscytacyjnej a uzyskiwanymi wynikami.

TAS-102 to antymetabolit, który składa się z trifluorotymidyny i inhibitora fosforylazy tymidynowej, umożliwiającego podawanie tego leku drogą doustną. Celem badania przeprowadzonego przez Yoshimo i wsp. było określenie skuteczności TAS-102 w leczeniu chorych z rakiem jelita grubego z przerzutami, którzy wcześniej przeszli leczenie co najmniej dwoma schematami chemioterapii.