Priorytety w ochronie zdrowia - sesja II - Polityka zdrowotna czy łatanie dziur?

Za: dr n. med. Krzysztof Kuszewski, kierownik Zakładu Organizacji i Ekonomiki Ochrony Zdrowia oraz Szpitalnictwa, Narodowy Instytut Zdrowia – Państwowy Zakład Higieny
Przeciw: Paweł Kalbarczyk, przewodniczący Komisji Ubezpieczeń Zdrowotnych, Polska Izba Ubezpieczeń

Paneliści: od lewej siedzą: Marek Balicki, członek Sejmowej Komisji Zdrowia, prof. Romuald Holly, Krajowy Instytut Ubezpieczeń, Maciej Piróg, doradca prezydenta RP, Maciej Murkowski, wydział Zarządzania Uniwersytetu Warszawskiego, Xenia Kruszewska, ekspert rynku ubezpieczeniowego, Andrzej M. Fal, kierownik Katedry Zdrowia Publicznego Uniwersytetu Medycznego we Wrocławiu, Paweł Kalbarczyk, przewodniczący Komisji Ubezpieczeń Zdrowotnych, Polska Izba Ubezpieczeń, dr n. med. Krzysztof Kuszewski, kierownik Zakładu Organizacji i Ekonomiki Ochrony Zdrowia oraz Szpitalnictwa

Moderator: Janusz Michalak

Tezy panelu – za i przeciw
• Dwugłos polityki zdrowotnej państwa – czy NFZ powinien podlegać Ministerstwu Zdrowia?
• Czy system dodatkowych ubezpieczeń zdrowotnych wpłynie na poprawę sytuacji finansowej polskich zakładów opieki zdrowotnej?
• Bez sieci szpitali nie można zbudować logicznego systemu kontraktowania świadczeń zdrowotnych
• Szpitale do przekształceń – nie można zbudować systemu opieki zdrowotnej bez sektora publicznego
• Lekarz rodzinny do wymiany – polska medyna rodzinna nie stanowi podstawy systemu opieki zdrowotnej, kto zapewnia ciągłość opieki?

Wyniki głosowania: Polityka zdrowotna czy łatanie dziur?
Mamy politykę zdrowotną – 30 proc.
Zajmujemy się łataniem dziur – 70 proc.


Polityka zdrowotna - Memorandum

1. Narodowy Program Zdrowia, a także inne programy zdrowotne powinny być traktowane jako kierunki długoterminowej polityki zdrowotnej w zakresie osiągania wyznaczonych celów zdrowotnych.
2. Należy stworzyć docelowy i wieloletni plan rozwoju infrastruktury i kadr.
3. Należy przywrócić lekarzowi POZ rolę przewodnika po systemie. A jego głównym zadaniem powinna być profilaktyka i wczesne wykrywanie chorób. Jednym ze sposobów powinna być zmiana finansowania lecznictwa ambulatoryjnego i ograniczenie roli stawki kapitacyjnej. Znaczną część płatności POZ należy uzależnić od osiąganych wyników zdrowotnych.
4. Należy utworzyć na bazie istniejących szpitali sieć szpitalnych oddziałów ratunkowych, dziennych oddziałów leczenia ambulatoryjnego, oddziałów wczesnej diagnostyki.
5. Docelowo należy wrócić do modelu wielu płatników z UNUZ nadzorującym prawidłowość ich działania i Ministerstwem Zdrowia jako regulatorem polityki zdrowotnej.