Częstość występowania depresji po niewielkim udarze mózgu

Altieri i wsp. wykazali, że nawet po niewielkim udarze mózgu depresja występuje u niemal połowy pacjentów. Zidentyfikowanie czynników ryzyka jej rozwoju pozwala na wcześniejsze podjęcie interwencji terapeutycznej. Uważa się, że 20-60% osób po udarze doświadcza depresji, która wywiera negatywny wpływ na rehabilitację, przeżycie i funkcje poznawcze.

Przyczyny depresji po udarze (PSD) nie są do końca poznane. Oprócz podstawowego znaczenia stresu związanego z czynnikami psychospołecznymi postuluje się także wpływ procesów biologicznych. Największa częstość występowania PSD przypada na ok. 4.5 miesiąca po udarze, a przeciętna długość jej trwania to 1-2 lat. Altieri i wsp. postanowili zweryfikować hipotezę, że u pacjentów z niewielkim udarem mózgu (minor stroke) częstość występowania PSD będzie niższa niż w pozostałych przypadkach. W tym celu obserwowali przez okres 30 miesięcy 105 pacjentów, u których ocena według skali udarów NIH (National Institutes of Health) wyniosła 5 lub mniej. Średnia wieku chorych wyniosła 64 lata, w grupie znalazło się 69 mężczyzn i 36 kobiet. U 41% osób stwierdzono PSD. Najczęściej odnotowywano niezdecydowanie, męczliwość oraz niepodejmowanie pracy. Altieri i wsp. wykazali, że pacjenci, u których rozwinęło się PSD, częściej byli dotknięci cukrzycą (p = 0.006). U osób, które jeszcze nie miały depresji w pierwszym miesiącu po udarze, czynnikami predykcyjnymi wystąpienia PSD były płaczliwość (p = 0.012) i poczucie winy (p = 0.007). Jako czynnik ryzyka PSD został wskazany lepszy poziom wykształcenia (p = 0.022). Autorzy podsumowują swoją pracę zauważając, że depresja często występuje nawet po niewielkich udarach mózgu. Podkreślają zarazem potencjalne korzyści z wczesnej interwencji u osób ze zidentyfikowanymi czynnikami ryzyka. W badanej grupie Altieri i wsp. nie stwierdzili występowania zależności między umiejscowieniem ogniska udarowego a rozwojem PSD.