Dokładna nieinwazyjna metoda pomiaru ciśnienia śródczaszkowego

Ragauskas i wsp. stwierdzili, że wyniki pomiarów ciśnienia śródczaszkowego nieinwazyjną metodą opartą na ultrasonografii dopplerowskiej dwóch odcinków tętnicy ocznej niewiele różniły się od wyników uzyskanych z wykorzystaniem inwazyjnej metody referencyjnej.

Wzmożone ciśnienie śródczaszkowe (ICP, increased intracranial pressure) towarzyszy wielu procesom patologicznym dotykającym mózgu, takim jak: uszkodzenie tkanki mózgowej związane z urazem główy, krwawienie wewnątrzczaszkowe, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, guzy i udar mózgu. Standardowa metoda ciągłego monitorowania ciśnienia śródczaszkowego jest inwazyjna i wymaga założenia cewnika. Dlatego ważnym zagadnieniem jest nieinwazyjny pomiar ciśnienia śródczaszkowego. Dotychczas opracowane metody nieinwazyjnego pomiaru ciśnienia śródczaszkowego opierają się na wykorzystaniu ultrasonografii dopplerowskiej, zjawiska emisji otoakustycznej, pomiarach wymiarów czaszki, koherentnej tomografii optycznej i oftalmodynamometrii. W bieżącym numerze Neurology ukazała się praca autorstwa Ragauskas i wsp., którzy ocenili w badaniu prospektywnym dokładność wysokiej rozdzielczości przezczaszkowej ultrasonografii dopplerowskiej tętnicy ocznej. Metoda ta opiera się na porównaniu parametrów przepływu krwi w dwóch odcinkach tętnicy ocznej: wewnątrzczaszkowym i zewnątrzczaszkowym. Podczas gdy na przepływ krwi przez wewnątrzczaszkowy odcinek tętnicy ocznej ma wpływ ciśnienie śródczaszkowe, przepływ krwi przez odcinek zewnątrzaszkowy w normalnych warunkach pozostaje niezaburzony. W trakcie pomiaru wykorzystywana jest komora przykładana do twarzy pacjenta, umożliwiająca podnoszenie ciśnienia powietrza przed gałką oczną. Komora pozwala jednocześnie na przyłożenie głowicy ultrasonograficznej. Ciśnienie jest podnoszone przez operatora na podobnej zasadzie, jak w pomiarze krwi metodą Riva-Rocci. Ponieważ aparat ultrasonograficzny umożliwia rejestrowanie parametrów przepływu w obu odcinkach tętnicy ocznej, wartość ciśnienia, przy którym parametry przepływu w obu odcinkach zrównują się, uznaje się za ciśnienie śródczaszkowe. W omawianym badaniu wzięło udział 62 pacjentów, w tym 37 z samoistnym nadciśnieniem śródczaszkowym oraz 20 ze stwardnieniem rozsianym. U wszystkich chorych wykonano wymagane w procesie diagnostycznym nakłucie lędźwiowego, przy którego okazji dokonano pomiarów metodą referencyjną. Błąd systematyczny wyniósł 0.12 mmHg, a odchylenie standardowe w parach pomiarów 2.19 mmHg. Ragauskas i wsp. komentują uzyskane wyniki pisząc, że wykorzystana nieinwazyjna metoda pomiaru ciśnienia śródczaskowego okazała się być dokładna.