Przyczyny choroby Ménière’a w świetle najnowszych danych
Objawy choroby Ménière’a to zawroty głowy, szumy uszne, postępujące pogorszenie słuchu typu odbiorczego i uczucie pełności w uchu. Z czasem może wystąpić głęboki niedosłuch, a nawet pełna głuchota. Etiologia choroby jest złożona i wieloczynnikowa. Wśród jej przyczyn są czynniki środowiskowe, genetyczne i immunologiczne.
Mimo ponad 150 lat badań etiologia choroby Ménière’a jako schorzenia ucha wewnętrznego jest niewystarczająco wyjaśniona. Trudności w zrozumieniu patofizjologii łączą się z heterogennością objawów obejmujących nawracające zawroty głowy, szumy uszne, postępujące pogorszenie słuchu typu odbiorczego i poczucie pełności w uchu. Zawrotom głowy towarzyszą zaburzenia równowagi połączone z nudnościami i wymiotami. Pogorszenie słuchu wraz zawrotami ustępuje po każdym ataku, lecz z czasem może wystąpić głęboki niedosłuch, a nawet pełna głuchota. Objawy mogą pojawiać się jednostronnie (znacznie częściej) lub dotyczyć obu uszu. Choroba ma charakter przewlekły i postępujący, ataki mogą występować coraz częściej i mieć znacznie większe natężenie.
W strukturach błoniastych ucha wewnętrznego stwierdza się obecność wodniaków endolimfatycznych. Rozpoznanie jest jednoznaczne, gdy wodniaki wykrywa się za pomocą obrazowania MRI u chorych z objawami choroby Ménière’a.
Badania nad etiologią choroby Ménière’a nie pozostawiają wątpliwości co do złożoności i wieloczynnikowości przyczyn, obejmujących czynniki środowiskowe, genetyczne i immunologiczne. Badania biologiczne skupiają się na mechanizmie powstawania wodniaków, uszkodzeń struktury ucha wewnętrznego i zaburzeń przepływu elektrolitów. W wyniku badań genetycznych wskazano szereg genów i ich warianty polimorficzne, którym przypisano związek z chorobą Ménière’a. Powiązano dysfunkcję konkretnych genów z wystąpieniem poszczególnych objawów choroby. Odkrycia wskazują na heterogenność choroby i jej multigenowe podłoże.
W zakresie wiedzy na temat patomechanizmu choroby Ménière’a niewątpliwie dokonał się postęp w porównaniu z latami minionymi, ale nadal nie jest ona jeszcze pełna.
Pełna treść artykułu: Piotr Dąbrowski, Krzysztof Szyfter. Przyczyny wystąpienia choroby Ménière’a w świetle najnowszych danych literaturowych. Postępy w Chirurgii Głowy i Szyi 2021; 2: 17-21.
W strukturach błoniastych ucha wewnętrznego stwierdza się obecność wodniaków endolimfatycznych. Rozpoznanie jest jednoznaczne, gdy wodniaki wykrywa się za pomocą obrazowania MRI u chorych z objawami choroby Ménière’a.
Badania nad etiologią choroby Ménière’a nie pozostawiają wątpliwości co do złożoności i wieloczynnikowości przyczyn, obejmujących czynniki środowiskowe, genetyczne i immunologiczne. Badania biologiczne skupiają się na mechanizmie powstawania wodniaków, uszkodzeń struktury ucha wewnętrznego i zaburzeń przepływu elektrolitów. W wyniku badań genetycznych wskazano szereg genów i ich warianty polimorficzne, którym przypisano związek z chorobą Ménière’a. Powiązano dysfunkcję konkretnych genów z wystąpieniem poszczególnych objawów choroby. Odkrycia wskazują na heterogenność choroby i jej multigenowe podłoże.
W zakresie wiedzy na temat patomechanizmu choroby Ménière’a niewątpliwie dokonał się postęp w porównaniu z latami minionymi, ale nadal nie jest ona jeszcze pełna.
Pełna treść artykułu: Piotr Dąbrowski, Krzysztof Szyfter. Przyczyny wystąpienia choroby Ménière’a w świetle najnowszych danych literaturowych. Postępy w Chirurgii Głowy i Szyi 2021; 2: 17-21.
