ASCO 2016: Bortezomib przyspiesza remisje całkowite u chorych na chłoniaka grudkowego wysokiego ryzyka

Przedstawione podczas tegorocznego kongresu ASCO wyniki nowego badania klinicznego wykazują, że dodanie bortezomibu do leczenia skojarzonego bendamustyną z rytuksymabem (BR) statystycznie istotnie zwiększa odsetki całkowitych remisji u wcześniej nieleczonych chorych na chłoniaka grudkowego wysokiego ryzyka.

Do przedstawionego badana włączono 236 wcześniej nieleczonych chorych na chłoniaka grudkowego wysokiego ryzyka stopnia I/II lub IIIA. Chorych przydzielono losowo do leczenia 6 cyklami BR, a następnie do leczenia podtrzymującego rytuksymabem przez 2 lata lub do grupy otrzymującej 6 cykli BR z bortezomibem, a następnie leczenie podtrzymujące rytuksymabem przez 2 lata lub też do grupy otrzymującej 6 cykli BR, a następnie leczenie podtrzymujące rytuksymabem podawanym przez 2 lata z lenalidomidem podawanym przez rok. Jak podkreślili badacze zastosowanie odsetka całkowitych odpowiedzi jako pierwszorzędowego punktu końcowego badania może być potencjalnie istotnym surogatem przeżycia. Analizy całkowitych remisji (ang. complete remission, CR) oparto na danych pochodzących z grupy 222 chorych obejmującej 85 chorych otrzymujących BR z bortezomibem oraz 137 chorych otrzymujących tylko BR. Charakterystyka obu grup była bardzo podobna a mediana wieku chorych w obu grupach wynosiła około 60 lat. Większość chorych była w dobrym stanie ogólnym (ECOG 0 lub 1). U około 25% chorych stwierdzono obecność choroby pozawęzłowej, a u około 2/3 chorych zajęcie szpiku kostnego. Łącznie 86% wszystkich chorych otrzymało 6 zaplanowanych cykli w ramach indukcji. Całkowity odsetek odpowiedzi (ang. overall response rate, ORR) wyniósł 91% w grupie otrzymujące BR z bortezomibem oraz w grupach otrzymujących BR. Odsetki CR były statystycznie istotnie większe w grupie otrzymującej BR z bortezomibem (74%) niż w grupie BR (58%). W trakcie indukcji odnotowano 2 zgony, jeden z powodu przedawkowania opioidów, a dugi z powodu progresji choroby. U mniej niż 10% chorych przerwano leczenie z powodu progresji choroby i działań toksycznych. Ogólnie leczenie było dobrze tolerowane, najczęstsze działania niepożądane stopnia 3./4. były podobne w grupie otrzymującej BR z bortezomibem, oraz w grupie otrzymującej BR i obejmowały neutropenię, małopłytkowość, zmęczenie, gorączkę neutropeniczną i biegunkę. Neuropatia sensoryczna 3. stopnia była statystycznie istotnie częstsza w grupie otrzymującej BR z bortezomibem (12%) niż w grupie otrzymującej BR (1%). Badacze podkreślili, że to powikłanie występowało najczęściej u chorych otrzymujących dożylny bortezomib, a u chorych otrzymujących bortezomib podskórnie objawy te były mniej nasilone.
Podsumowując dodanie bortezomibu do BR w leczeniu indukcyjnym 1. linii wydaje się wykonalne u chorych ze znacznym zaawansowaniem choroby (chłoniakiem grudkowym). Początkowe badania wykazują, że odsetek CR u chorych otrzymujących BR z bortezomibem był statystycznie istotnie większy niż u chorych otrzymujących BR. Istotnym pozostaje pytanie na ile odpowiedzi całkowite korelują z przeżyciem. Oczekiwane są dane dotyczące przeżycia, które być może przyniosą odpowiedź na tak postawione pytanie. Ustalenie czy dodanie lenalidomidu do leczenia podtrzymującego rytuksymabem poprawia wyniki wymaga dłuższego okresu obserwacji.