Dalantercept i aksytynib skuteczne w RCC
Autor: Marta Koblańska
Data: 19.01.2017
Źródło: Voss MH, Bhatt RS, Plimack ER i wsp.
Jak wykazano w badaniu klinicznym DART, którego wyniki opublikowano w Clinical Cancer Research, skojarzenie inhibitora ALK1 (activin receptor-like kinase 1) dalanterceptu z aksytynibem jest skuteczne klinicznie u chorych na zaawansowanego raka nerkowokomórkowego (ang. renal cel carcinoma, RCC).
Badanie wykazało, że skojarzenie dalanterceptu i aksytynibu jest dobrze tolerowane, bez nakładających się toksyczności u chorych na RCC, którzy byli już uprzednio leczeni.
Chorych w badaniu przydzielono do ramienia otrzymującego dalantercept w dawce 0,6 mg/kg, 0,9 mg/kg lub 1,2 mg/kg masy ciała co 3 tygodnie w skojarzeniu z aksytynibem w dawce 5 mg dwa razy na dobę doustnie. Chorzy byli leczeni do progresji choroby lub nieakceptowalnej toksyczności. Wszyscy chorzy otrzymywali wcześniej co najmniej jeden inhibitor kinazy tyrozynowej VEGFR i maksymalnie trzy linie wcześniejszego leczenia. Odsetek obiektywnych odpowiedzi (ang. objective response rate , ORR) wynosił 25%, a u wszystkich tych chorych stwierdzono odpowiedź częściową. U 60,7% chorych stwierdzono stabilizacje choroby, a u 14,3% progresję choroby. Odpowiedzi obserwowano w grupach otrzymujących dalantercept w dawce 0,6 mg/kg, 0,9 mg/kg oraz 1,2 mg/kg. U 14 chorych odpowiedź na leczenie utrzymywała się 6 miesięcy lub dłużej, a badacze podkreślili, że u większości chorych u których stwierdzono częściową odpowiedź na leczenie zastosowano uprzednio co najmniej 2 linie leczenia. Mediana czasu wolnego od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) wynosiła 8,3 miesiąca. U 75% chorych zmniejszyły się zmiany targetowe i pozostali oni w leczeniu przez okres ponad 1 roku. O ile w badaniu nie porównywano skuteczności skojarzenia obu leków ze skutecznością samego aksytynibu, ale wyniki są zachęcające biorąc pod uwagę historyczne dane ORR wynoszącego 11% i mediany PFS wynoszącej 4,8 miesiąca dla chorych leczonych aksytynibem po wcześniejszej terapii sunitynibem.
Skojarzenie obu leków było ogólnie dobrze tolerowane. Nie stwierdzono żadnych toksyczności limitujących dawkę lub toksyczności 4. lub 5. Stopnia. Najczęściej występujące zdarzenia niepożądane obejmowały zmęczenie, biegunkę, obrzęki obwodowe, krwawienia z nosa, wysięk osierdziowy, podwyższone stężenie kreatyniny i teleangiektazje. Krwawienia z nosa, obrzęki obwodowe i podwyższone stężenie kreatyniny obserwowano częściej w grupie otrzymującej najwyższą dawkę dalanterceptu.
Dawka dalanterceptu wynosząca 0,9 mg/kg będzie dalej oceniania pod kątem skuteczności i toksyczności.
Chorych w badaniu przydzielono do ramienia otrzymującego dalantercept w dawce 0,6 mg/kg, 0,9 mg/kg lub 1,2 mg/kg masy ciała co 3 tygodnie w skojarzeniu z aksytynibem w dawce 5 mg dwa razy na dobę doustnie. Chorzy byli leczeni do progresji choroby lub nieakceptowalnej toksyczności. Wszyscy chorzy otrzymywali wcześniej co najmniej jeden inhibitor kinazy tyrozynowej VEGFR i maksymalnie trzy linie wcześniejszego leczenia. Odsetek obiektywnych odpowiedzi (ang. objective response rate , ORR) wynosił 25%, a u wszystkich tych chorych stwierdzono odpowiedź częściową. U 60,7% chorych stwierdzono stabilizacje choroby, a u 14,3% progresję choroby. Odpowiedzi obserwowano w grupach otrzymujących dalantercept w dawce 0,6 mg/kg, 0,9 mg/kg oraz 1,2 mg/kg. U 14 chorych odpowiedź na leczenie utrzymywała się 6 miesięcy lub dłużej, a badacze podkreślili, że u większości chorych u których stwierdzono częściową odpowiedź na leczenie zastosowano uprzednio co najmniej 2 linie leczenia. Mediana czasu wolnego od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) wynosiła 8,3 miesiąca. U 75% chorych zmniejszyły się zmiany targetowe i pozostali oni w leczeniu przez okres ponad 1 roku. O ile w badaniu nie porównywano skuteczności skojarzenia obu leków ze skutecznością samego aksytynibu, ale wyniki są zachęcające biorąc pod uwagę historyczne dane ORR wynoszącego 11% i mediany PFS wynoszącej 4,8 miesiąca dla chorych leczonych aksytynibem po wcześniejszej terapii sunitynibem.
Skojarzenie obu leków było ogólnie dobrze tolerowane. Nie stwierdzono żadnych toksyczności limitujących dawkę lub toksyczności 4. lub 5. Stopnia. Najczęściej występujące zdarzenia niepożądane obejmowały zmęczenie, biegunkę, obrzęki obwodowe, krwawienia z nosa, wysięk osierdziowy, podwyższone stężenie kreatyniny i teleangiektazje. Krwawienia z nosa, obrzęki obwodowe i podwyższone stężenie kreatyniny obserwowano częściej w grupie otrzymującej najwyższą dawkę dalanterceptu.
Dawka dalanterceptu wynosząca 0,9 mg/kg będzie dalej oceniania pod kątem skuteczności i toksyczności.
