Doksorubicyna z cyklofosfamidem i iksabepilonem w leczeniu neoadjuwantowym kobiet chorych na raka piersi
Autor: Dr Mackiewicz
Data: 22.09.2013
Źródło: Saura C. et al. „Neoadjuvant Doxorubicin/Cyclophosphamide Followed by Ixabepilon or Paclitaxel in Early Stage Breast Cancer and Evaluation of βIII-Tubulin Expression as a Predictive Marker” The Oncologist 2013;18:787-794.
Na łamach The Oncologist zaprezentowano wyniki badania II fazy porównującego efektywność schematu AC (doksorubicyna, cyklofosfamid) z iksabepilonem w porównaniu do AC z paklitakselem w leczeniu neoadjuwantowym kobiet chorych na wczesnego raka piersi. Głównym założeniem badania było porównanie odpowiedzi po zastosowanej terapii i jej korelacja z nadekspresją βIII-tubuliny.
W roku 2007 Amerykańska Agencja ds. Żywności i Leków ( U.S. FDA – Food and Drug Administration) zarejestrowała iksabepilon do leczenia przerzutowego lub miejscowo zaawansowanego raka piersi po niepowodzeniu leczenia antracyklinami i taksanami.
Iksabepilon jest lekiem należącym do grupy epotilonów, które hamują funkcje mikrotubul w komórkach. W badaniach in vitro wykazano aktywność iksabepilonu w przypadku oporności komórek nowotworowych na paklitaksel. Iksabepilon działa w sposób analogiczny do taksanów, jednakże nie wymaga zastosowania kardiotoksycznych środków ułatwiających rozpuszczanie leku przed jego podaniem (odpowiedzialnych również za reakcje uczuleniowe) tak jak ma to miejsce w przypadku paklitakselu. Tym samym zastosowanie iksabepilonu jest bezpieczniejsze. Lek ten jest również skuteczny w przypadku nadekspresji βIII-tubuliny w komórkach raka piersi, która jest równocześnie markerem oporności na taksany. W opisywanym badaniu w tkance guza oznaczano ekspresję βIII-tubuliny metodą immunohistochemiczną i ostatecznie oceniano przydatność tego antygenu jako markera, który mógłby być pomocny w wyselekcjonowaniu grupy chorych na raka piersi odpowiadających na leczenie iksabepilonem.
Zastosowanie w leczeniu neoadjuwantowym wczesnego raka piersi chemioterapii wg schematu AC (doksorubicyna i cyklofosfamid), z sekwencyjnym podaniem paklitakselu wiąże się z pCR (Complete Response – całkowita odpowiedź) na poziomie 20-30%. Leczenie neoadjuwantowe iksabepilonem w monoterapii pozwala uzyskać pCR 18% (rak ograniczony do piersi) i 11% (rak piersi z przerzutami do pachowych węzłów chłonnych).
Do badania włączono kobiety z potwierdzonym histologicznie rakiem piersi w stopniu T2-3, N0-3, M0. Nie kwalifikowano chorych z zapalnym rakiem piersi. Po zastosowaniu 4 cykli chemioterapii wg schematu AC chore zrandomizowano do grupy otrzymującej 4 cykle iksabepilonu w dawce 40 mg/m2, który podawany był co 3 tygodnie (n=148) oraz do grupy leczonej cotygodniowo paklitakselem w dawce 80 mg/m2 przez 12 tygodni (n=147).
Nie stwierdzono statystycznie istotnej różnicy w zakresie pCR pomiędzy grupą chorych leczonych iksabepilonem (24,3%) a grupą leczoną paclitakselem (25,2%); p=0,89. Wyższy odsetek pCR zanotowano w obu ramionach badania w grupie chorych, których guzy prezentowały ekspresję βIII-tubuliny w porównaniu do grupy bez ekspresji tego antygenu. Nie stwierdzono wyższości leczenie schematem zawierającym iksabepilon w porównaniu do chemioterapii składającej się z paklitakselu u chorych, których guzy prezentowały ekspresję βIII-tubuliny. Największa różnica w odsetku obserwowanych powikłań pomiędzy badanymi grupami dotyczyła neutropenii stopnia 3 i 4, która wystąpiła u 41,3% chorych otrzymujących schemat AC z iksabepilonem i tylko u 8,4% chorych leczonych AC z paklitakselem. Najczęstszym działaniem niepożądanym w obu grupach była neuropatia obwodowa.
W badaniu nie wykazano istotnej statystycznie różnicy w zakresie pCR pomiędzy badanymi grupami. Ekspresja βIII-tubuliny nie korelowała z odpowiedzią po zastosowanym leczeniu a jej oznaczenie przy pomocy metody immunohistochemicznej nie powinno być stosowane. Wcześniejsze badania opierały się na ocenie ekspresji tego białka na podstawie analizy mRNA i pozwoliły stwierdzić przewagę w stosowaniu iksabepilonu w porównaniu z paklitakselem u chorych na raka piersi z nadekspresją βIII-tubuliny.
Iksabepilon jest lekiem należącym do grupy epotilonów, które hamują funkcje mikrotubul w komórkach. W badaniach in vitro wykazano aktywność iksabepilonu w przypadku oporności komórek nowotworowych na paklitaksel. Iksabepilon działa w sposób analogiczny do taksanów, jednakże nie wymaga zastosowania kardiotoksycznych środków ułatwiających rozpuszczanie leku przed jego podaniem (odpowiedzialnych również za reakcje uczuleniowe) tak jak ma to miejsce w przypadku paklitakselu. Tym samym zastosowanie iksabepilonu jest bezpieczniejsze. Lek ten jest również skuteczny w przypadku nadekspresji βIII-tubuliny w komórkach raka piersi, która jest równocześnie markerem oporności na taksany. W opisywanym badaniu w tkance guza oznaczano ekspresję βIII-tubuliny metodą immunohistochemiczną i ostatecznie oceniano przydatność tego antygenu jako markera, który mógłby być pomocny w wyselekcjonowaniu grupy chorych na raka piersi odpowiadających na leczenie iksabepilonem.
Zastosowanie w leczeniu neoadjuwantowym wczesnego raka piersi chemioterapii wg schematu AC (doksorubicyna i cyklofosfamid), z sekwencyjnym podaniem paklitakselu wiąże się z pCR (Complete Response – całkowita odpowiedź) na poziomie 20-30%. Leczenie neoadjuwantowe iksabepilonem w monoterapii pozwala uzyskać pCR 18% (rak ograniczony do piersi) i 11% (rak piersi z przerzutami do pachowych węzłów chłonnych).
Do badania włączono kobiety z potwierdzonym histologicznie rakiem piersi w stopniu T2-3, N0-3, M0. Nie kwalifikowano chorych z zapalnym rakiem piersi. Po zastosowaniu 4 cykli chemioterapii wg schematu AC chore zrandomizowano do grupy otrzymującej 4 cykle iksabepilonu w dawce 40 mg/m2, który podawany był co 3 tygodnie (n=148) oraz do grupy leczonej cotygodniowo paklitakselem w dawce 80 mg/m2 przez 12 tygodni (n=147).
Nie stwierdzono statystycznie istotnej różnicy w zakresie pCR pomiędzy grupą chorych leczonych iksabepilonem (24,3%) a grupą leczoną paclitakselem (25,2%); p=0,89. Wyższy odsetek pCR zanotowano w obu ramionach badania w grupie chorych, których guzy prezentowały ekspresję βIII-tubuliny w porównaniu do grupy bez ekspresji tego antygenu. Nie stwierdzono wyższości leczenie schematem zawierającym iksabepilon w porównaniu do chemioterapii składającej się z paklitakselu u chorych, których guzy prezentowały ekspresję βIII-tubuliny. Największa różnica w odsetku obserwowanych powikłań pomiędzy badanymi grupami dotyczyła neutropenii stopnia 3 i 4, która wystąpiła u 41,3% chorych otrzymujących schemat AC z iksabepilonem i tylko u 8,4% chorych leczonych AC z paklitakselem. Najczęstszym działaniem niepożądanym w obu grupach była neuropatia obwodowa.
W badaniu nie wykazano istotnej statystycznie różnicy w zakresie pCR pomiędzy badanymi grupami. Ekspresja βIII-tubuliny nie korelowała z odpowiedzią po zastosowanym leczeniu a jej oznaczenie przy pomocy metody immunohistochemicznej nie powinno być stosowane. Wcześniejsze badania opierały się na ocenie ekspresji tego białka na podstawie analizy mRNA i pozwoliły stwierdzić przewagę w stosowaniu iksabepilonu w porównaniu z paklitakselem u chorych na raka piersi z nadekspresją βIII-tubuliny.
