ESMO 2014: Anamorelina: pierwszy lek na wyniszczenie nowotworowe?
Autor: Katarzyna Bakalarska
Data: 13.10.2014
Źródło: Kongres European Society for Medical Oncology (ESMO): Abstrakt 1483O_PR. Zaprezentowano 27 września 2014
Podczas kongresu ESMO 2014 przedstawiono wyniki badań klinicznych, które wykazały że zastosowanie anamoreliny prowadzi do wzrostu beztłuszczowej masy ciała u chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca.
Kacheksja nowotworowa jest problemem wieloczynnikowym i podstawowym jej objawem jest utrata masy ciała. Inne objawy to utrata tkanki mięśniowej, zmęczenie czy utrata apetytu. Może to być czynnik ograniczający leczenie, jako odzwierciedlenie progresji choroby. Anamorelina jest doustnym lekiem o nowym mechanizmie działania: jest ona mimetykiem tak zwanego „hormonu głodu” greliny i działa na zasadzie uwolnienia hormonu wzrostu. W badaniach klinicznych wykazano, że anamorelina znacząco zwiększa masę ciała i poprawia apetyt u chorych na zaawansowanego raka płuca z zespołem wyniszczenia i jadłowstrętu związanego z chorobą nowotworową.
Dane pochodzą z dwóch badań klinicznych 3 fazy: ROMANA 1 (n = 484) i ROMANA 2 (n = 495), których wyniki zaprezentowano na tegorocznym kongresie ESMO. Oba badania prowadzono na grupie chorych na nieoperacyjnego raka płuca (70 % chorych w IV stopniu zaawansowania), u których przewidywany czas przeżycia wynosił powyżej 4 miesięcy i którzy stracili 5 lub więcej procent masy ciała w ciągu ostatnich 6 miesięcy bądź których wskaźnik masy ciała jest niższy niż 20 kg/m². Średnia masa ciała wynosiła 68 kg w pierwszym badaniu i 63 kg w drugim badaniu. Większość chorych (60-80%) otrzymywała chemioterapię, radioterapię lub leczenie skojarzone.
Chorych zrandomizowano do ramienia z anomoreliną podawaną doustnie w dawce 100 mg na dobę bądź placebo. Pierwszorzędowym punktem końcowym badania była beztłuszczowa masa ciała mierzona za pomocą absorpcjometrii podwójnej energii promieniowania rentgenowskiego, jak również siła mięśniowa mierzona poprzez uścisk dłoni, a drugorzędowymi punktami końcowymi badania była masa ciała i jakość życia chorych.
W ciągu 12 tygodni u chorych otrzymujących anomorelinę doszło do znaczącego wzrostu beztłuszczowej masy ciała, podczas gdy chorzy z grupy kontrolnej nadal chudli.
W badaniu klinicznym ROMANA 1 mediana wzrostu beztłuszczowej masy ciała wyniosła 1,1 kg u chorych otrzymujących anamorelinę w porównaniu do utraty 0,44 kg u chorych otrzymujących placebo, a w badaniu ROMANA 2 wzrost wynosił 0,75 kg w ramieniu z anamoreliną w porównaniu do utraty 0,96 kg w grupie kontrolnej (p < 0,0001 w obu badaniach).
W badaniu klinicznym ROMANA 1, masa ciała wzrosła średnio o 2,2 kg u chorych przyjmujących anamorelinę, podczas gdy w grupie kontrolnej jedynie o 0,14 kg. W badaniu ROMANA 2 masa ciała wzrosła o 0,95 kg w ramieniu a anamoreliną, a w grupie kontrolnej spadła o 0,57 kg (p < 0,0001 w obu badaniach).
Aktualnie chorzy kontynuują badanie, z końcową analizą zaplanowana w 12 miesiącu.
Anamorelina jest bardzo dobrze tolerowana. Najczęstszymi działaniami niepożądanymi w badaniu ROMANA 1 była hiperglikemia (5,3%) i nudności (3,8%), a w badaniu ROMANA 2 hiperglikemia (5,3% oraz cukrzyca (2,1%). Hiperglikemia i cukrzyca wynikają z mechanizmu działania leku. Anamorelina działa jako mimetyk greliny, która jest wydzielana w żołądku i działa jako ligand receptora hormonu wzrostu. Anamorelina wiąże się z tym receptorem co prowadzi do uwolnienia hormonu wzrostu i kaskady zdarzeń metabolicznych wpływających na beztłuszczowa masę ciała i metabolizm glukozy.
Dane pochodzą z dwóch badań klinicznych 3 fazy: ROMANA 1 (n = 484) i ROMANA 2 (n = 495), których wyniki zaprezentowano na tegorocznym kongresie ESMO. Oba badania prowadzono na grupie chorych na nieoperacyjnego raka płuca (70 % chorych w IV stopniu zaawansowania), u których przewidywany czas przeżycia wynosił powyżej 4 miesięcy i którzy stracili 5 lub więcej procent masy ciała w ciągu ostatnich 6 miesięcy bądź których wskaźnik masy ciała jest niższy niż 20 kg/m². Średnia masa ciała wynosiła 68 kg w pierwszym badaniu i 63 kg w drugim badaniu. Większość chorych (60-80%) otrzymywała chemioterapię, radioterapię lub leczenie skojarzone.
Chorych zrandomizowano do ramienia z anomoreliną podawaną doustnie w dawce 100 mg na dobę bądź placebo. Pierwszorzędowym punktem końcowym badania była beztłuszczowa masa ciała mierzona za pomocą absorpcjometrii podwójnej energii promieniowania rentgenowskiego, jak również siła mięśniowa mierzona poprzez uścisk dłoni, a drugorzędowymi punktami końcowymi badania była masa ciała i jakość życia chorych.
W ciągu 12 tygodni u chorych otrzymujących anomorelinę doszło do znaczącego wzrostu beztłuszczowej masy ciała, podczas gdy chorzy z grupy kontrolnej nadal chudli.
W badaniu klinicznym ROMANA 1 mediana wzrostu beztłuszczowej masy ciała wyniosła 1,1 kg u chorych otrzymujących anamorelinę w porównaniu do utraty 0,44 kg u chorych otrzymujących placebo, a w badaniu ROMANA 2 wzrost wynosił 0,75 kg w ramieniu z anamoreliną w porównaniu do utraty 0,96 kg w grupie kontrolnej (p < 0,0001 w obu badaniach).
W badaniu klinicznym ROMANA 1, masa ciała wzrosła średnio o 2,2 kg u chorych przyjmujących anamorelinę, podczas gdy w grupie kontrolnej jedynie o 0,14 kg. W badaniu ROMANA 2 masa ciała wzrosła o 0,95 kg w ramieniu a anamoreliną, a w grupie kontrolnej spadła o 0,57 kg (p < 0,0001 w obu badaniach).
Aktualnie chorzy kontynuują badanie, z końcową analizą zaplanowana w 12 miesiącu.
Anamorelina jest bardzo dobrze tolerowana. Najczęstszymi działaniami niepożądanymi w badaniu ROMANA 1 była hiperglikemia (5,3%) i nudności (3,8%), a w badaniu ROMANA 2 hiperglikemia (5,3% oraz cukrzyca (2,1%). Hiperglikemia i cukrzyca wynikają z mechanizmu działania leku. Anamorelina działa jako mimetyk greliny, która jest wydzielana w żołądku i działa jako ligand receptora hormonu wzrostu. Anamorelina wiąże się z tym receptorem co prowadzi do uwolnienia hormonu wzrostu i kaskady zdarzeń metabolicznych wpływających na beztłuszczowa masę ciała i metabolizm glukozy.
