ESMO 2014: leczenie złośliwego międzybłoniaka opłucnej – blaski i cienie
Autor: Katarzyna Bakalarska
Data: 22.10.2014
Źródło: Neoadjuvant chemotherapy and extrapleural pneumonectomy of malignant pleural mesothelioma with or without hemithoracic radiotherapy: final results oft he randomized muliticenter phase II trial SAKK17/04. ESMO 2014 Analysis of expression of programmed cell
Na tegorocznym kongresie ESMO w Madrycie przedstawiono wyniki dwóch badań klinicznych, pokazujących że u chorych na złośliwego międzybłoniaka opłucnej ciągle brak jednoznacznych rozwiązań terapeutycznych.
W badaniu klinicznym 2. fazy zespół prof. Stahela zadał pytanie badawcze czy zastosowanie wysokodawkowej radioterapii po chemioterapii i leczeniu chirurgicznym poprawi czas wolny od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) u chorych na złośliwego międzybłoniaka opłucnej i założył pozytywny wynik badania sięgający około 6 miesięcy.
Do badania włączono 153 chorych zakwalifikowanych do zabiegu operacyjnego, po którym zastosowano 3 cykle chemioterapii (cisplatynę w skojarzeniu z pemetreksedem) z zamiarem całkowitego usunięcia masy guza. W drugim etapie leczenia 54 chorych przydzielono losowo do grupy otrzymującej wysokodawkową radioterapię lub nieotrzymujących żadnego dalszego leczenia. Ku zaskoczeniu zespołu badawczego nie wykazano żadnej różnicy w zakresie PFS. Profesor Stahel podkreślił, że pozostaje to w sprzeczności z wcześniejszymi obserwacjami u chorych na inne guzy lite, u których stosowano podobne rozwiązanie. Brak poprawy PFS po dodatkowej radioterapii potwierdza, że wiele pytań dotyczących leczenia złośliwego międzybłoniaka opłucnej nadal pozostaje bez odpowiedzi.
W drugim badaniu skoncentrowano się na białku PD-L1 wykazującym aktywność w wielu nowotworach ludzkich prowadząca do hamowania odpowiedzi immunologicznej skierowanej przeciwko komórkom nowotworowym. Badacze założyli, że wobec faktu iż u 20% chorych na złośliwego międzybłoniaka opłucnej stwierdza się ekspresję białka PD-L1, szlak ten może również brać udział w rozwoju tego nowotworu. Do badania włączono 119 chorych na złośliwego międzybłoniaka opłucnej, u których ekspresję białka PD-L1 określono w skali od 0-3 (0 – brak ekspresji, 1 – słaba ekspresja, 2 – umiarkowana ekspresja, 3 – silna ekspresja). Najważniejszą obserwacją było wykazanie, że przeżycie chorych bez ekspresji PD-L1 było o około 11 miesięcy dłuższe niż w grupie z ekspresją tego białka (mediana przeżycia 16,3 miesiąca vs 4,79 miesiąca odpowiednio z ekspresją PD-L1 i bez). Różnica ta była niezależna od płci, palenia tytoniu, ekspozycji na azbest czy stopnia zaawansowania choroby. Badacze podkreślili, że wyniki ich badania potwierdzają, że białko PD-L1 może być istotnym celem terapeutycznym w złośliwym międzybłoniaku opłucnej.
W dyskusji podsumowującej oba badania podkreślono znaczenie nowych obserwacji dla leczenia chorych na złośliwego międzybłoniaka opłucnej. Zwrócono uwagę na wiele nierozwiązanych kwestii, które należy podjąć w przyszłych badaniach klinicznych.
Do badania włączono 153 chorych zakwalifikowanych do zabiegu operacyjnego, po którym zastosowano 3 cykle chemioterapii (cisplatynę w skojarzeniu z pemetreksedem) z zamiarem całkowitego usunięcia masy guza. W drugim etapie leczenia 54 chorych przydzielono losowo do grupy otrzymującej wysokodawkową radioterapię lub nieotrzymujących żadnego dalszego leczenia. Ku zaskoczeniu zespołu badawczego nie wykazano żadnej różnicy w zakresie PFS. Profesor Stahel podkreślił, że pozostaje to w sprzeczności z wcześniejszymi obserwacjami u chorych na inne guzy lite, u których stosowano podobne rozwiązanie. Brak poprawy PFS po dodatkowej radioterapii potwierdza, że wiele pytań dotyczących leczenia złośliwego międzybłoniaka opłucnej nadal pozostaje bez odpowiedzi.
W drugim badaniu skoncentrowano się na białku PD-L1 wykazującym aktywność w wielu nowotworach ludzkich prowadząca do hamowania odpowiedzi immunologicznej skierowanej przeciwko komórkom nowotworowym. Badacze założyli, że wobec faktu iż u 20% chorych na złośliwego międzybłoniaka opłucnej stwierdza się ekspresję białka PD-L1, szlak ten może również brać udział w rozwoju tego nowotworu. Do badania włączono 119 chorych na złośliwego międzybłoniaka opłucnej, u których ekspresję białka PD-L1 określono w skali od 0-3 (0 – brak ekspresji, 1 – słaba ekspresja, 2 – umiarkowana ekspresja, 3 – silna ekspresja). Najważniejszą obserwacją było wykazanie, że przeżycie chorych bez ekspresji PD-L1 było o około 11 miesięcy dłuższe niż w grupie z ekspresją tego białka (mediana przeżycia 16,3 miesiąca vs 4,79 miesiąca odpowiednio z ekspresją PD-L1 i bez). Różnica ta była niezależna od płci, palenia tytoniu, ekspozycji na azbest czy stopnia zaawansowania choroby. Badacze podkreślili, że wyniki ich badania potwierdzają, że białko PD-L1 może być istotnym celem terapeutycznym w złośliwym międzybłoniaku opłucnej.
W dyskusji podsumowującej oba badania podkreślono znaczenie nowych obserwacji dla leczenia chorych na złośliwego międzybłoniaka opłucnej. Zwrócono uwagę na wiele nierozwiązanych kwestii, które należy podjąć w przyszłych badaniach klinicznych.
