ESMO 2016: Atezolizumab istotnie wydłuża przeżycie chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca w porównaniu z docetakselem
Autor: Marta Koblańska
Data: 09.11.2016
Źródło: F. Barlesi, K. Park, F. Ciardiello i wsp
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
Wyniki pierwszego badania klinicznego 3. fazy z użyciem inhibitora PD-L1 atezolizumabu u wcześniej leczonych chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca (NDRP) wykazało statystycznie istotną poprawę przeżycia w porównaniu ze standardową chemioterapią.
Inhibitory PD-L1 stanowią odrębną klasę przeciwnowotworowych leków immunologicznych, określonych jako inhibitory immunologicznego punktu kontrolnego. Mechanizm działania tych leków polega na hamowaniu mechanizmów oporności, wykształconych przez komórki nowotworowe w celu uniknięcia odpowiedzi immunologicznej, a celem badania OAK było określenie możliwości eliminacji w ten sposób komórek nowotworowych.
Do badania włączono 1225 wcześniej leczonych chorych na NDRP, których przydzielano losowo do grupy otrzymującej dożylnie atezolizumab (1200 mg co 3 tygodnie) lub docetaksel (75 mg/m2 co 3 tygodnie); czynniki stratyfikacyjne obejmowały ekspresję PD-L1, liczbę wcześniejszych linii leczenia oraz histologię guza.
We wstępnej analizie 850 chorych odnotowano 27% poprawę przeżycia całkowitego w grupie leczonej azetolizumabem w porównaniu z docetakselem (p=0,0003), niezależnie od poziomu ekspresji PD-L1, przy czym analizą objęto chorych z ekspresją PD-L1 poniżej 1%.
Po stratyfikacji w zależności od poziomu ekspresji PD-L1 poprawa przeżycia całkowitego wyniosła 59% u chorych leczonych azetolizumabem z największego tertyla ekspresji PD-L1 w porównaniu z docetakselem (p <0,0001).
Warto podkreślić, że nawet u chorych bez ekspresji PD-L1 wykazano statystycznie istotną poprawę przeżycia całkowitego o 25% w porównaniu z docetakselem, a poprawa była podobna zarówno u chorych raka płaskonabłonkowego jak i niepłaskonabłonkowego.
W opinii autorów było to pierwsze badanie kliniczne 3. fazy z atezolizumabem, które potwierdziło skuteczność terapii odnotowaną wcześniej w badaniu 2. fazy POPLAR.
Komentując wyniki badania podkreślono, że atezolizumab stanowi nową opcję leczenia drugiej linii u chorych na NDRP, niezależnie od stanu ekspresji PD-L1. Stwierdzono też, że PD-L1 może być zastępczym wskaźnikiem skuteczności leczenia, należy jednak podjąć próbę określenia dodatkowych biomarkerów, pozwalających na określenie grupy chorych, którzy odniosą największe korzyści z terapii.
Do badania włączono 1225 wcześniej leczonych chorych na NDRP, których przydzielano losowo do grupy otrzymującej dożylnie atezolizumab (1200 mg co 3 tygodnie) lub docetaksel (75 mg/m2 co 3 tygodnie); czynniki stratyfikacyjne obejmowały ekspresję PD-L1, liczbę wcześniejszych linii leczenia oraz histologię guza.
We wstępnej analizie 850 chorych odnotowano 27% poprawę przeżycia całkowitego w grupie leczonej azetolizumabem w porównaniu z docetakselem (p=0,0003), niezależnie od poziomu ekspresji PD-L1, przy czym analizą objęto chorych z ekspresją PD-L1 poniżej 1%.
Po stratyfikacji w zależności od poziomu ekspresji PD-L1 poprawa przeżycia całkowitego wyniosła 59% u chorych leczonych azetolizumabem z największego tertyla ekspresji PD-L1 w porównaniu z docetakselem (p <0,0001).
Warto podkreślić, że nawet u chorych bez ekspresji PD-L1 wykazano statystycznie istotną poprawę przeżycia całkowitego o 25% w porównaniu z docetakselem, a poprawa była podobna zarówno u chorych raka płaskonabłonkowego jak i niepłaskonabłonkowego.
W opinii autorów było to pierwsze badanie kliniczne 3. fazy z atezolizumabem, które potwierdziło skuteczność terapii odnotowaną wcześniej w badaniu 2. fazy POPLAR.
Komentując wyniki badania podkreślono, że atezolizumab stanowi nową opcję leczenia drugiej linii u chorych na NDRP, niezależnie od stanu ekspresji PD-L1. Stwierdzono też, że PD-L1 może być zastępczym wskaźnikiem skuteczności leczenia, należy jednak podjąć próbę określenia dodatkowych biomarkerów, pozwalających na określenie grupy chorych, którzy odniosą największe korzyści z terapii.
