ESMO 2016: Obecność zaburzeń w genie ERBB2 pogarsza rokowanie chorych na CRC w III stopniu zaawansowania
Autor: Marta Koblańska
Data: 08.10.2016
Źródło: P. Laurent-Puig, R. Balogoun, A. Cayre i wsp.
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
Podczas tegorocznego kongresu European Society for Medical Oncology (ESMO) w Kopenhadze przedstawiono wyniki badania klinicznego PETACC8, w którym potwierdzono, że obecność mutacji lub amplifikacji genu ERBB2 jest czynnikiem rokowniczo niekorzystnym u chorych na raka jelita grubego w III stopniu zaawansowania. Pomimo iż zaburzenia te nie są częste, to badania przesiewowe jak i terapie anty-ERBB2 powinny być rozważane w leczeniu uzupełniającym u wyżej wymienionych chorych.
W badaniu klinicznym HERACLES wykazano odpowiedź na leczenie chorych na HER2-dodatniego przerzutowego raka jelita grubego (ang. metastatic colorectal cancer, mCRC), u których stosowano trastuzumab w skojarzeniu z lapatynibem. Określenie zaburzeń w genie ERBB2 i ustalenie ich roli jako czynnika prognostycznego może doprowadzić do rozwoju nowych strategii terapeutycznych u chorych na CRC po zabiegu operacyjnym.
Do badania klinicznego PETACC8 włączono 2559 chorych z histoplogicznie potwierdzonym rakiem jelita grubego w III stopniu zaawansowania, po zabiegu operacyjnym. Spośród tych chorych od 1795 chorych uzyskano tkankę do sekwencjonowania nowej generacji (ang. next generation sequencing, NGS), a od 1804 chorych tkankę do badania immunohistochemicznego i badania FISH.
Badacze poszukiwali amplifikacji genu ERBB2 oraz mutacji w eksonie 19 do 21. Wszystkie próbki poddano barwieniu za pomocą przeciwciała poliklonalnego HER2 (klon 4B5 Ventana Roche). Najczęściej wykrywaną mutacją była mutacja pV842I (5 chorych). U 3 chorych wykryto współistnienie mutacji pV777L i pL755S. Amplifikację genu ERBB2 wykryto u 49 chorych (2,9%) za pomocą metody NGS i potwierdzono u 28 chorych za pomocą badania FISH. Znaczenie prognostyczne zaburzeń w genie ERBB2 oceniono w analizie jednoczynnikowej danych zebranych od wszystkich chorych z mutacją lub amplifikacją genu ERBB2. Badacze wykazali, że zaburzenia w genie ERBB2 związane są z gorszym rokowaniem, krótszym czasem do nawrotu choroby (ang. time to recurrence, TTR) (HR 1,55; 95% CI 1,02-2,36; p=0,04) i krótszym czasem przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS) (HR 1,57; 0,99-2,5; p=0,05). Wartość prognostyczna w zakresie TTR utrzymywała się po skorygowaniu o leczenie, obecność mutacji w genie RAS, stopień zróżnicowania histologicznego guza, lokalizację guza, wielkość guza oraz cechę N w badaniu pooperacyjnym, a także o takie czynniki jak obecność niedrożności czy perforacji jelit oraz zatorów z komórek nowotworowych w naczyniach żylnych i limfatycznych.
Podsumowując: pomimo iż zaburzenia w genie ERBB2 występują jedynie u około 4% chorych na raka jelita grubego w III stopniu zaawansowania, wiążą się z gorszym rokowaniem, krótszym czasem do progresji choroby i krótszym czasem przeżycia całkowitego. Dlatego badacze podkreślają sensowność oceny skuteczności leczenia uzupełniającego anty-ERBB2 w dalszych badaniach klinicznych.
Do badania klinicznego PETACC8 włączono 2559 chorych z histoplogicznie potwierdzonym rakiem jelita grubego w III stopniu zaawansowania, po zabiegu operacyjnym. Spośród tych chorych od 1795 chorych uzyskano tkankę do sekwencjonowania nowej generacji (ang. next generation sequencing, NGS), a od 1804 chorych tkankę do badania immunohistochemicznego i badania FISH.
Badacze poszukiwali amplifikacji genu ERBB2 oraz mutacji w eksonie 19 do 21. Wszystkie próbki poddano barwieniu za pomocą przeciwciała poliklonalnego HER2 (klon 4B5 Ventana Roche). Najczęściej wykrywaną mutacją była mutacja pV842I (5 chorych). U 3 chorych wykryto współistnienie mutacji pV777L i pL755S. Amplifikację genu ERBB2 wykryto u 49 chorych (2,9%) za pomocą metody NGS i potwierdzono u 28 chorych za pomocą badania FISH. Znaczenie prognostyczne zaburzeń w genie ERBB2 oceniono w analizie jednoczynnikowej danych zebranych od wszystkich chorych z mutacją lub amplifikacją genu ERBB2. Badacze wykazali, że zaburzenia w genie ERBB2 związane są z gorszym rokowaniem, krótszym czasem do nawrotu choroby (ang. time to recurrence, TTR) (HR 1,55; 95% CI 1,02-2,36; p=0,04) i krótszym czasem przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS) (HR 1,57; 0,99-2,5; p=0,05). Wartość prognostyczna w zakresie TTR utrzymywała się po skorygowaniu o leczenie, obecność mutacji w genie RAS, stopień zróżnicowania histologicznego guza, lokalizację guza, wielkość guza oraz cechę N w badaniu pooperacyjnym, a także o takie czynniki jak obecność niedrożności czy perforacji jelit oraz zatorów z komórek nowotworowych w naczyniach żylnych i limfatycznych.
Podsumowując: pomimo iż zaburzenia w genie ERBB2 występują jedynie u około 4% chorych na raka jelita grubego w III stopniu zaawansowania, wiążą się z gorszym rokowaniem, krótszym czasem do progresji choroby i krótszym czasem przeżycia całkowitego. Dlatego badacze podkreślają sensowność oceny skuteczności leczenia uzupełniającego anty-ERBB2 w dalszych badaniach klinicznych.
