Erlotynib czy docetaksel w II linii leczenia u chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca
Autor: Katarzyna Bakalarska
Data: 01.08.2013
W Lancet Oncology opublikowano wyniki randomizowanego, wieloośrodkowego badania III fazy (TAILOR) porównującego skuteczność erlotynibu z docetakselem u chorych na przerzutowego niedrobnokomórkowego raka płuca nie prezentującego mutacji EGFR
Obecnie erloytnib jest zarejestrowany między innymi do leczeniu chorych na miejscowo zaawansowanego lub przerzutowego niedrobnokomórkowego raka płuca, u których doszło do niepowodzenia leczenia po uprzednim zastosowaniu co najmniej jednego schematu chemioterapii.
Rejestracja erlotynibu w tym wskazaniu dotyczy zarówno chorych z obecną mutacją jak i bez mutacji EGFR, której obecność oceniana jest w tkance nowotworowej. U chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca z potwierdzoną mutacją EGFR zastoswanie inhibitorów kinazy tyrozynowej EGFR po niepowodzeniu chemioterapii jest leczeniem z wyboru. Jednak zastosowanie tych leków u chorych bez mutacji EGFR lub o nieznanym statusie mutacji EGFR nadal pozostaje kontrowersyjne.
Spośród 702 chorych na nie drobnokomórkowego raka płuca u 540 przeprowadzono badanie pod kątem obecności mutacji w EGFR. Do badania zrandomizowano 222 chorych (69% - gruczolakorak płuca), u których nie stwierdzono mutacji EGFR. Zakwalifikowani chorzy w pierwszej linii leczenia otrzymywali schemat chemioterapii zawierający pochodną platyny. Kryterium włączenia do badania było stwierdzenie progresji choroby po zastosowaniu leczenia pierwszej linii. W jednym ramieniu badania chorzy otrzymywali erlotynib w dawce 150 mg/m2 dziennie, w drugim docetaksel w dawce 75 mg/m2 co 21 dni lub 35 mg/m2 w 1, 8 i 15 dniu 28-dniowego cyklu leczenia.
W badaniu zaobserwowano dłuższą medianę przeżycia wolnego od progresji (PFS – progression free survival) u chorych leczonych docetakselem niż w grupie otrzymującej erlotynib – 2,9 vs 2,4 miesięcy (HR=0.71; p=0.02). Również mediana całkowitego przeżycia (OS – overall survival) chorych była dłuższa w grupie leczonej docetakselem – 8,2 vs 5,4 miesięcy (HR=0.73; p=0.05). Do najczęściej występujących powikłań 3 i 4 stopnia należały: neutropenia (20% - docetaksel vs 0% erlotynib), zmiany skórne (0% docetaksel vs 14% erlotynib) oraz osłabienie (10% docetaksel vs 6% erlotynib).
Wyniki powyższego badania wskazują, że u chorych na zaawansowanego raka niedrobnokomórkowego płuca bez mutacji EGFR, u których doszło do niepowodzenia leczenia pierwszej linii zastosowanie docetakselu jest bardziej skuteczne niż prowadzenie terapii erlotynibem.
Rejestracja erlotynibu w tym wskazaniu dotyczy zarówno chorych z obecną mutacją jak i bez mutacji EGFR, której obecność oceniana jest w tkance nowotworowej. U chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca z potwierdzoną mutacją EGFR zastoswanie inhibitorów kinazy tyrozynowej EGFR po niepowodzeniu chemioterapii jest leczeniem z wyboru. Jednak zastosowanie tych leków u chorych bez mutacji EGFR lub o nieznanym statusie mutacji EGFR nadal pozostaje kontrowersyjne.
Spośród 702 chorych na nie drobnokomórkowego raka płuca u 540 przeprowadzono badanie pod kątem obecności mutacji w EGFR. Do badania zrandomizowano 222 chorych (69% - gruczolakorak płuca), u których nie stwierdzono mutacji EGFR. Zakwalifikowani chorzy w pierwszej linii leczenia otrzymywali schemat chemioterapii zawierający pochodną platyny. Kryterium włączenia do badania było stwierdzenie progresji choroby po zastosowaniu leczenia pierwszej linii. W jednym ramieniu badania chorzy otrzymywali erlotynib w dawce 150 mg/m2 dziennie, w drugim docetaksel w dawce 75 mg/m2 co 21 dni lub 35 mg/m2 w 1, 8 i 15 dniu 28-dniowego cyklu leczenia.
W badaniu zaobserwowano dłuższą medianę przeżycia wolnego od progresji (PFS – progression free survival) u chorych leczonych docetakselem niż w grupie otrzymującej erlotynib – 2,9 vs 2,4 miesięcy (HR=0.71; p=0.02). Również mediana całkowitego przeżycia (OS – overall survival) chorych była dłuższa w grupie leczonej docetakselem – 8,2 vs 5,4 miesięcy (HR=0.73; p=0.05). Do najczęściej występujących powikłań 3 i 4 stopnia należały: neutropenia (20% - docetaksel vs 0% erlotynib), zmiany skórne (0% docetaksel vs 14% erlotynib) oraz osłabienie (10% docetaksel vs 6% erlotynib).
Wyniki powyższego badania wskazują, że u chorych na zaawansowanego raka niedrobnokomórkowego płuca bez mutacji EGFR, u których doszło do niepowodzenia leczenia pierwszej linii zastosowanie docetakselu jest bardziej skuteczne niż prowadzenie terapii erlotynibem.
