Ewerolimus w leczeniu nowotworów neuroendokrynnych
Autor: Dr Mackiewicz
Data: 10.02.2013
Źródło: Oh DY, Kim TW, Park YS. Phase 2 study of everolimus monotherapy in patients with nonfunctioning neuroendocrine tumors or pheochromocytomas/paragangliomas. Cancer 2012;11824:6162-70.
W Cancer opublikowano wyniki koreańskiego badania 2 fazy oceniającego efektywność ewerolimusu u chorych na przerzutowe nie wykazujące czynności hormonalnej nowotwory neuroendokrynne (NET) i pheochromocytoma/paraganglioma
Ewerolimus jest doustnym inhibitorem kinazy mTOR (mammalian target of rapamycin), który jest zarejestrowany w leczeniu nieoperacyjnych/przerzutowych guzów neuroendokrynnych trzustki (guzy wysoko- i średniozróżnicowane). Inną cząsteczką zatwierdzoną do leczenia guzów wysokozróżnicowanych trzustki jest sunitynib (inhibitor licznych receptorów kinazy tyrozynowej). Oktreotyd (analog somatostatyny), natomiast jest lekiem powszechnie stosowanym w terapii hormonalnie czynnych guzów neuroendokrynnych. Celem leczenia oktreotydem jest zmniejszeniu wydzielania hormonów i substancji biologicznie czynnych przez nowotwór oraz kontrola objawów choroby a także hamowanie postępu choroby.
W The Lancet (11/2011) opublikowano wyniki badania 3 fazy (RADIANT-2) oceniającego skuteczność ewerolimusu w skojarzeniu z oktreotydem w leczeniu nieoperacyjnych, miejscowo-zaawansowanych lub przerzutowych nowotowrów neuroendokrynnych wysoko- (77-82%) i średniozróżnicowane (30-38%) – lokalizacja ogniska pierwotnego: jelito cienkie 51-53%, płuco 5-15%, jelito grube 14%, trzustka 11-15%, wątroba 7-11, inna lokalizacja 40-48%). Mediana czasu przeżycia do progresji (PFS – progession free survival) u chorych leczonych ewerolimusem z oktreotydem była dłuższa niż w grupie otrzymującej sam oktreotyd – 16,4 vs 11,3 miesięcy (HR=0.77; p=0.026).
Opublikowane badanie w Cancer jest pierwszym badaniem oceniającym efektywność monoterapii ewerolimusem u chorych na przerzutowe nie wykazujące czynności hormonalnej nowotwory neuroendokrynne o tak wielu lokalizacjach różnych lokalizacjach guza pierwotnego. Do badania 2 fazy zakwalifikowano 34 chorych (27 - nie wykazujące czynności hormonalnej NET, 5 – pheochromocytoma i 2 – paraganglioma). Najczęstszą lokalizacją pierwotną był jelito grube (63%), rzadziej nadnercza (14%), płuca (9%), trzustka, żołądek, wątroba szyja czy śródpiersie. U większości chorych nowotwór prezentował wysoki stopień zróżnicowania histologicznego (G1), resztę stanowiły nowotwory G2. 59% włączonych do badania chorych prezentowało stopnień sprawności ECOG 1 (41% - ECOG 0). U wszystkich chorych występowała choroba przerzutowa a zmiany przerzutowe najczęściej zlokalizowane były w wątrobie. Większość chorych przed włączeniem do badania poddana była chemioterapii. Częściową odpowiedź (PR – partial response) zaobserwowano u 3 chorych, stabilizację choroby (SD – stable disease) u 28 badanych. Mediana przeżycia wolnego od progresji (PFS – progression free survival) wynosiła 15,3 miesięcy. Do najczęstszych działań niepożądanych 3/4 stopnia należała: małopłytkowość (14%), hiperglikemia (6%), zapalenie błony śluzowej żołądka (6%) i niedokrwistość (6%).
W The Lancet (11/2011) opublikowano wyniki badania 3 fazy (RADIANT-2) oceniającego skuteczność ewerolimusu w skojarzeniu z oktreotydem w leczeniu nieoperacyjnych, miejscowo-zaawansowanych lub przerzutowych nowotowrów neuroendokrynnych wysoko- (77-82%) i średniozróżnicowane (30-38%) – lokalizacja ogniska pierwotnego: jelito cienkie 51-53%, płuco 5-15%, jelito grube 14%, trzustka 11-15%, wątroba 7-11, inna lokalizacja 40-48%). Mediana czasu przeżycia do progresji (PFS – progession free survival) u chorych leczonych ewerolimusem z oktreotydem była dłuższa niż w grupie otrzymującej sam oktreotyd – 16,4 vs 11,3 miesięcy (HR=0.77; p=0.026).
Opublikowane badanie w Cancer jest pierwszym badaniem oceniającym efektywność monoterapii ewerolimusem u chorych na przerzutowe nie wykazujące czynności hormonalnej nowotwory neuroendokrynne o tak wielu lokalizacjach różnych lokalizacjach guza pierwotnego. Do badania 2 fazy zakwalifikowano 34 chorych (27 - nie wykazujące czynności hormonalnej NET, 5 – pheochromocytoma i 2 – paraganglioma). Najczęstszą lokalizacją pierwotną był jelito grube (63%), rzadziej nadnercza (14%), płuca (9%), trzustka, żołądek, wątroba szyja czy śródpiersie. U większości chorych nowotwór prezentował wysoki stopień zróżnicowania histologicznego (G1), resztę stanowiły nowotwory G2. 59% włączonych do badania chorych prezentowało stopnień sprawności ECOG 1 (41% - ECOG 0). U wszystkich chorych występowała choroba przerzutowa a zmiany przerzutowe najczęściej zlokalizowane były w wątrobie. Większość chorych przed włączeniem do badania poddana była chemioterapii. Częściową odpowiedź (PR – partial response) zaobserwowano u 3 chorych, stabilizację choroby (SD – stable disease) u 28 badanych. Mediana przeżycia wolnego od progresji (PFS – progression free survival) wynosiła 15,3 miesięcy. Do najczęstszych działań niepożądanych 3/4 stopnia należała: małopłytkowość (14%), hiperglikemia (6%), zapalenie błony śluzowej żołądka (6%) i niedokrwistość (6%).
