Imatynib: długotrwałe przeżycie całkowite u znaczącego odsetka chorych na nowotwór podścieliskowy przewodu pokarmowego z przerzutami
Autor: Katarzyna Bakalarska
Data: 16.06.2014
Źródło: Demetri G, Rankin C, Benjamin R i wsp. Long-term disease control of advanced gastrointestinal stromal tumors (GIST) with imatinib (IM): 10-year outcomes from SWOG phase III intergroup trial S0033. J Clin Oncol 32:5s, 2014, suppl; abstr 10508.
Podczas tegorocznego kongresu ASCO (American Society of Clinical Oncology) zaprezentowano wyniki badania klinicznego III fazy S0033 oceniającego wpływ imatynibu na czas przeżycia całkowitego u chorych na GIST (ang. gastrointestinal stromal tumor).
Do badania klinicznego S0033 włączono 695 chorych spełniających kryteria, spośród których 180 (26%) przeżyło 8 lat lub dłużej (94 chorych otrzymujących imatynib w dawce 400 mg/dobę oraz 86 otrzymujących imatynib w dawce 800 mg/dobę). Oszacowany 10-letni czas przeżycia całkowitego w obu ramionach badania wynosił łącznie 22% (95% CI=19-26%). Dla 137 chorych, których czas przeżycia wynosił 8 lub więcej lat, uzyskano dodatkowe dane dotyczące zastosowanego leczenia. U 49% chorych imatynib był jedynym stosowanym lekiem, u 39% zastosowano inne leki jak sunitynib lub sorafenib. Wykazano również, że chorzy ze stwierdzoną mutacją w eksonie 9 KIT mają znacząco krótszy czas przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS) niż chorzy z mutacją w eksonie 11 (p=0,0013) lub chorzy z bez mutacji KIT/PDGFRA (p=0,047).
Podsumowując: Znacząca część chorych na nowotwór podścieliskowy przewodu pokarmowego osiąga długotrwałe przeżycie całkowite podczas terapii imatynibem. Konieczne są jednak dalsze badania w celu zoptymalizowania postępowania terapeutycznego, a wyzwaniem jest poprawa przeżycia całkowitego u chorych bez mutacji KIT/PDGFRA.
Podsumowując: Znacząca część chorych na nowotwór podścieliskowy przewodu pokarmowego osiąga długotrwałe przeżycie całkowite podczas terapii imatynibem. Konieczne są jednak dalsze badania w celu zoptymalizowania postępowania terapeutycznego, a wyzwaniem jest poprawa przeżycia całkowitego u chorych bez mutacji KIT/PDGFRA.