Markery skuteczności leczenia gemcytabiną z erlotynibem u chorych na zaawansowanego raka trzustki

Jedną z opcji terapeutycznych w leczeniu zaawansowanego raka trzustki jest zastosowanie połączenia gemcytabiny z drobnocząsteczkowym inhibitorem kinazy tyrozynowej receptora naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR, epidermal growth factor receptor). W trakcie tegorocznego Gastrointestinal Cancers Symposium (Sympozjum Nowotworów Przewodu pokarmowego) zaprezentowano wyniki badania oceniającego przydatność markerów skuteczności tego schematu leczenia.

Do tej pory ustalono, że większą korzyść z leczenia odnoszą erlotynibem odnoszą chorzy, u których wystąpiła wysypka polekowa w stopniu 2 lub wyższym. W badaniu wzięło udział 59 chorych na zaawansowanego raka trzustki. Gemcytabine podawano w dawce 1000mg/m2 w dniu 1,8 i 15 w 4-tygodniowych cyklach, a dawka erlotynibu wynosiła 100 mg dziennie. W celu identyfikacji czynników mogących mieć związek z odpowiedzią na leczenie określono szereg czynników takich jak stopień zaawansowania klinicznego nowotworu, płeć, wiek, poziom CRP, stan ogólny chorych, obecność wysypki oraz konieczność pobierania leków przeciw chorobie wrzodowej żołądka.
W wyniku analizy stwierdzono, że tylko obecność wysypki i poziom CRP mają statystycznie istotny związek z odpowiedzią na leczenie erlotynibem i gemcytabiną (P=0,009). Poziom CRP <0,57 mg/dl i wysypka były związane z dłuższym czasem przeżycia bez progresji.