Mutacje FGFR3 możliwym celem terapeutycznym u chorych na raka pęcherza moczowego

Wyniki najnowszych badań wskazują, że obecność mutacji w genie FGFR3, oceniana w materiale uzyskanym po całkowitej cystektomii oraz z zajętych węzłów chłonnych mogą być celem terapeutycznym u chorych na raka pęcherza moczowego.

Wyniki badań opublikowane w Annals of Oncology z lekami ukierunkowanymi przeciwko FGFR3 w warunkach in vitro i in vivo wykazały możliwość spowolnienia wzrostu guzów, szczególnie wykazujących mutacje w genie FGFR3. Niemniej jednak ostateczna skuteczność terapeutyczna była w dużym stopniu zależna od wysokiej zmienności mutacji FGFR3 zarówno w samym guzie jak i w poszczególnych lokalizacjach w organizmie chorego. W przedstawionym badaniu analizą objęto tkanki guza uzyskane w drodze resekcji przezcewkowej (61 chorych) lub radykalnej cystektomii (614 chorych) wraz z zajętymi chorobą węzłami chłonnymi (201 chorych). W grupie chorych, u których wykonano resekcję przezcewkową mutację FGFR3 wykazano u 13 spośród 31 chorych z guzem T1 oraz u 8 z 27 chorych z guzem ocenionym na T2-T4. U chorych z guzami T1 nie wykazano różnic pomiędzy bardziej powierzchownymi a głębszymi częściami guza, natomiast w grupie chorych z guzami co najmniej T2 u połowy chorych stwierdzono pewne zróżnicowanie. Tylko u czterech spośród ośmiu chorych w tej grupie potwierdzono obecność mutacji FGFR3 w tkance pobranej z głębszych obszarów guza. Na tej podstawie badacze sformułowali wniosek, że u chorych, u których rozważa się zastosowanie neoadjuwantowej terapii anty FGFR3 należy właśnie ocenić próbki pobrane z głębszych obszarów guza. W grupie chorych po radykalnej cystektomii mutacje FGFR3 wykazano u 67 chorych (11%), 54 chorych wykazywało brak zajęcia węzłów chłonnych (pN0). Obecność mutacji statystycznie istotnie wiązała się z mniejszą głębokością nacieku (niższy pT), p<0,001 oraz z występowaniem stadium pN0 (p<0,001) w czasie wykonywania radykalnej cystektomii. U 201 chorych, u których jednoczesne wykonano radykalną cystektomię oraz pobrano węzły chłonne w obu materiałach wykazano obecność tej samej mutacji FGFR3. Nie wykazano różnic pomiędzy próbkami z obu materiałów, a swoistość badania wynosiła 100%. Ogółem u 5% chorych z próbkami pobranymi z guza i węzłów chłonnych wykazano mutację, a u 191 chorych (95%) w obu materiałach nie wykazano mutacji.
Podsumowując badacze podkreślili, że znaczna zmienność dotycząca mutacji FGFR3 wskazuje na potrzebę personalizacji leczenia anty FGFR3, która może przynieść istotne korzyści w niewielkiej, dobrze dobranej podgrupie chorych na nowotwór inwazyjny.