Nowe wytyczne ASCO leczenia zaawansowanego HER2-ujemnego raka piersi
Data: 09.09.2014
Źródło: Ann H. Partridge, R. Bryan Rumble, Lisa A. Carey i wsp. Chemotherapy and Targeted Therapy for Women With Human Epidermal Growth Factor Receptor 2–Negative (or unknown) Advanced Breast Cancer: American Society of Clinical Oncology Clinical Practice Guideli
2 września w Journal of Clinical Oncology opublikowano nowe wytyczne ASCO (ang. American Society of Clinical Oncology) pomagające w wyborze optymalnej terapii dla chorych na HR2-ujemnego raka piersi
Według ASCO, HER2-ujemny rak piersi stanowi około 75% wszystkich raków piersi. W tym typie nowotworu nie wykazano większej skuteczności jednego schematu, dlatego nowe wytyczne powinny być pomocne w wyborze najlepiej tolerowalnej i wygodnej terapii.
Nowe wytyczne opracowano zgodnie z zasadami medycyny opartej na dowodach. Eksperci posłużyli się 78 badaniami klinicznymi, spośród których 20 było pracami przeglądowymi bądź metaanalizami, 30 dotyczyło badań klinicznych oceniających opcje leczenia pierwszej linii, a 28 opcje drugiej i kolejnych linii.
Chore, dla których opracowano zalecenia to chore na miejscowo zaawansowanego/nieoperacyjnego lub przerzutowego raka piersi.
Wytyczne podkreślają, że rak piersi może być dobrze kontrolowany za pomocą mniej toksycznego leczenia, które zapewni lepszą jakość życia. Chore powinny brać udział w podejmowaniu decyzji i być zachęcane do udziału w badaniach klinicznych.
Najważniejsze rekomendacje:
- chorym z dodatnimi receptorami powinno się proponować hormonoterapię jako standard leczenia 1. linii, za wyjątkiem chorych z choroba bezpośrednio zagrażającą życiu
- główną korzyścią jest mniejsza toksyczność leczenia niż przy standardowej chemioterapii i lepsza jakość życia
- sekwencyjna chemioterapia monolekowa powinna być stosowana zamiast wielolekowej
- chemioterapia wielolekowa może być stosowana w przypadku choroby zagrażającej życiu, jednak monoterapia jest mniej toksyczna
- zastosowanie bewacyzumabu jest kontrowersyjne; można rozważać jego zastosowanie w skojarzeniu z chemioterapią monolekową jedynie w przypadku choroby zagrażającej życiu bądź w przypadku nasilonych objawów
- bewacyzumab nie jest aktualnie zarejestrowany w tym wskazaniu
- w leczeniu 1. linii dostępnych jest kilka cytostatyków, przy czym nie wykazano wyższości żadnego z nich w monoterapii w tej grupie chorych
- dowody skuteczności są najsilniejsze dla taksanów i antracyklin
- inne opcje terapeutyczne to kapecytabina, gemcytabina, schematy oparte na pochodnych platyny, winorelbina czy iksabepilon
- leczenie powinno się prowadzić do progresji choroby, jeżeli jest dobrze tolerowane, ponieważ może ono mieć niewielki wpływ na poprawę czasu przeżycia całkowitego oraz istotny wpływ na wydłużenie czasu wolnego od progresji choroby
- należy brać pod uwagę zachowanie równowagi pomiędzy toksycznością leczenia a jakością życia chorych
- nie wykazano różnic w zakresie skuteczności poszczególnych schematów chemioterapii w przypadku określonych podtypów raka piersi (potrójnie ujemnego czy lobularnego)
- chemioterapia drugiej lub kolejnych linii może być rozważana w zależności od poprzedniego leczenia, toksyczności, chorób współistniejących i woli chorej
- nie ma dowodów wyższej skuteczności jakiegokolwiek schematu leczenia
- chorzy powinni być pod opieką paliatywną w trakcie całego leczenia
- jeżeli nie ma bezpośredniego zagrożenia życia, lekarze powinni zachęcać chore do udziału w badaniach klinicznych 2 fazy lub nawet pierwszej fazy, jeśli dotyczy to leczenia celowanego, zanim wdrożone zostanie standardowe leczenie
Nowe wytyczne opracowano zgodnie z zasadami medycyny opartej na dowodach. Eksperci posłużyli się 78 badaniami klinicznymi, spośród których 20 było pracami przeglądowymi bądź metaanalizami, 30 dotyczyło badań klinicznych oceniających opcje leczenia pierwszej linii, a 28 opcje drugiej i kolejnych linii.
Chore, dla których opracowano zalecenia to chore na miejscowo zaawansowanego/nieoperacyjnego lub przerzutowego raka piersi.
Wytyczne podkreślają, że rak piersi może być dobrze kontrolowany za pomocą mniej toksycznego leczenia, które zapewni lepszą jakość życia. Chore powinny brać udział w podejmowaniu decyzji i być zachęcane do udziału w badaniach klinicznych.
Najważniejsze rekomendacje:
- chorym z dodatnimi receptorami powinno się proponować hormonoterapię jako standard leczenia 1. linii, za wyjątkiem chorych z choroba bezpośrednio zagrażającą życiu
- główną korzyścią jest mniejsza toksyczność leczenia niż przy standardowej chemioterapii i lepsza jakość życia
- sekwencyjna chemioterapia monolekowa powinna być stosowana zamiast wielolekowej
- chemioterapia wielolekowa może być stosowana w przypadku choroby zagrażającej życiu, jednak monoterapia jest mniej toksyczna
- zastosowanie bewacyzumabu jest kontrowersyjne; można rozważać jego zastosowanie w skojarzeniu z chemioterapią monolekową jedynie w przypadku choroby zagrażającej życiu bądź w przypadku nasilonych objawów
- bewacyzumab nie jest aktualnie zarejestrowany w tym wskazaniu
- w leczeniu 1. linii dostępnych jest kilka cytostatyków, przy czym nie wykazano wyższości żadnego z nich w monoterapii w tej grupie chorych
- dowody skuteczności są najsilniejsze dla taksanów i antracyklin
- inne opcje terapeutyczne to kapecytabina, gemcytabina, schematy oparte na pochodnych platyny, winorelbina czy iksabepilon
- leczenie powinno się prowadzić do progresji choroby, jeżeli jest dobrze tolerowane, ponieważ może ono mieć niewielki wpływ na poprawę czasu przeżycia całkowitego oraz istotny wpływ na wydłużenie czasu wolnego od progresji choroby
- należy brać pod uwagę zachowanie równowagi pomiędzy toksycznością leczenia a jakością życia chorych
- nie wykazano różnic w zakresie skuteczności poszczególnych schematów chemioterapii w przypadku określonych podtypów raka piersi (potrójnie ujemnego czy lobularnego)
- chemioterapia drugiej lub kolejnych linii może być rozważana w zależności od poprzedniego leczenia, toksyczności, chorób współistniejących i woli chorej
- nie ma dowodów wyższej skuteczności jakiegokolwiek schematu leczenia
- chorzy powinni być pod opieką paliatywną w trakcie całego leczenia
- jeżeli nie ma bezpośredniego zagrożenia życia, lekarze powinni zachęcać chore do udziału w badaniach klinicznych 2 fazy lub nawet pierwszej fazy, jeśli dotyczy to leczenia celowanego, zanim wdrożone zostanie standardowe leczenie
