Olanzapina skuteczna w zapobieganiu nudnościom indukowanym chemioterapią
Autor: Aleksandra Lang
Data: 19.07.2016
Źródło: New England Journal of Medicine Olanzapine for the Prevention of Chemotherapy-Induced Nausea and Vomiting Rudolph M. Navari, Rui Qin., Kathryn J. Ruddy/AL
Jak wykazują wyniki dużego badania klinicznego 3. fazy, dodanie leku przeciwpsychotycznego, olanzapiny do standardowego schematu stosowanego w profilaktyce nudności przy wysoce emetogennych schematach chemioterapii, znacząco poprawia jej skuteczność. U chorych, u których stosowano olanzapinę u 74% nie stwierdzono nudności w trakcie pierwszych 24 godzin po chemioterapii, w porównaniu do 45% chorych, u których stosowano standardową profilaktykę (p=0,002). Wyniki badania opublikowano w New England Journal of Medicine.
Pomiędzy 25-120 godziną po zakończeniu chemioterapii 42% chorych otrzymujących olanzapinę nie doświadczyło nudności w porównaniu do chorych otrzymujących placebo (p=0,002).
Nudności i wymioty indukowane chemioterapią (ang. chemotherapy-induced nausea and vomiting, CINV) są przyczyną znacznego upośledzenia jakości życia chorych poddanych chemioterapii, moga również przyczynić się do opóźnienia lub przerwania leczenia.
Obecnym standardem profilaktyki przeciwwymiotnej jest skojarzenie antagonisty receptora NK1 (aprepitant lub fosfaprepitant), antagonisty receptora 5-HT3 oraz deksametazonu. Jak wskazują wyniki wcześniejszych badań skojarzenie tych trzech leków zapobiega wczesnym i późnym wymiotom u 60% chorych, ale nie znoszą nudności.
Do przedstawionego badania włączono 380 chorych poddanych chemioterapii o wysokim potencjale emetogenności – cisplatyna w dawce ≥ 70 mg/m2 bądź cyklofosfamid/doksorubicyna – 1:1. Do standardowej profilaktyki przeciwwymiotnej dodano olanzapinę doustnie w dawce 10 mg lub placebo.
Wykazano, że olanzapina w skojarzeniu z antagonistą receptora NK-1, antagonistą 5-HT3 oraz deksametzonem jest bardziej skuteczna niż placebo w zapobieganiu nudnościom oraz wymiotom u chorych, którzy wcześniej nie otrzymywali chemioterapii, a obecnie poddawani są chemioterapii o wysokim potencjale emetogenności.
Mediana wieku chorych wyniosła 57 lat, a 72% chorych stanowiły kobiety. U 64% chorych rozpoznano raka piersi, a u 13% raka płuca. Profilaktykę przeciwwymiotną stosowano przed oraz po chemioterapii w dniach 1-4. Pierwszorzędowym punktem końcowym badania było zapobieganie nudnościom, a drugorzędowymi były brak wymiotów bądź stosowania leków ratunkowych (co uznawano za odpowiedź całkowitą).
Odsetek odpowiedzi całkowitych był istotnie wyższy w grupie chorych otrzymujących olanzapinę we wszystkich trzech punktach czasowych i wynosił 86% u chorych otrzymujących olanzapinę w porównaniu do 65% otrzymujących placebo w pierwszych 24 godzinach (p < 0,001), odpowiednio 67% i 52% pomiędzy 25 a 120 godziną po chemioterapii (p=0,007) oraz odpowiednio 64% i 41% po 120 godzinach (p < 0,001).
U 5% chorych w grupie otrzymującej olanzapinę odnotowano znaczne uspokojenie polekowe w drugim dniu leczenia, które ustępowało w dniach 3-5, nawet jeśli chorzy kontynuowali leczenie olanzapiną.
Według badaczy otwarte pozostaje pytanie dotyczące innych dawek olanzapiny, które mogłyby być skuteczne w zapobieganiu nudnościom i wymiotom oraz skuteczności w innych schematach chemioterapii.
Nudności i wymioty indukowane chemioterapią (ang. chemotherapy-induced nausea and vomiting, CINV) są przyczyną znacznego upośledzenia jakości życia chorych poddanych chemioterapii, moga również przyczynić się do opóźnienia lub przerwania leczenia.
Obecnym standardem profilaktyki przeciwwymiotnej jest skojarzenie antagonisty receptora NK1 (aprepitant lub fosfaprepitant), antagonisty receptora 5-HT3 oraz deksametazonu. Jak wskazują wyniki wcześniejszych badań skojarzenie tych trzech leków zapobiega wczesnym i późnym wymiotom u 60% chorych, ale nie znoszą nudności.
Do przedstawionego badania włączono 380 chorych poddanych chemioterapii o wysokim potencjale emetogenności – cisplatyna w dawce ≥ 70 mg/m2 bądź cyklofosfamid/doksorubicyna – 1:1. Do standardowej profilaktyki przeciwwymiotnej dodano olanzapinę doustnie w dawce 10 mg lub placebo.
Wykazano, że olanzapina w skojarzeniu z antagonistą receptora NK-1, antagonistą 5-HT3 oraz deksametzonem jest bardziej skuteczna niż placebo w zapobieganiu nudnościom oraz wymiotom u chorych, którzy wcześniej nie otrzymywali chemioterapii, a obecnie poddawani są chemioterapii o wysokim potencjale emetogenności.
Mediana wieku chorych wyniosła 57 lat, a 72% chorych stanowiły kobiety. U 64% chorych rozpoznano raka piersi, a u 13% raka płuca. Profilaktykę przeciwwymiotną stosowano przed oraz po chemioterapii w dniach 1-4. Pierwszorzędowym punktem końcowym badania było zapobieganie nudnościom, a drugorzędowymi były brak wymiotów bądź stosowania leków ratunkowych (co uznawano za odpowiedź całkowitą).
Odsetek odpowiedzi całkowitych był istotnie wyższy w grupie chorych otrzymujących olanzapinę we wszystkich trzech punktach czasowych i wynosił 86% u chorych otrzymujących olanzapinę w porównaniu do 65% otrzymujących placebo w pierwszych 24 godzinach (p < 0,001), odpowiednio 67% i 52% pomiędzy 25 a 120 godziną po chemioterapii (p=0,007) oraz odpowiednio 64% i 41% po 120 godzinach (p < 0,001).
U 5% chorych w grupie otrzymującej olanzapinę odnotowano znaczne uspokojenie polekowe w drugim dniu leczenia, które ustępowało w dniach 3-5, nawet jeśli chorzy kontynuowali leczenie olanzapiną.
Według badaczy otwarte pozostaje pytanie dotyczące innych dawek olanzapiny, które mogłyby być skuteczne w zapobieganiu nudnościom i wymiotom oraz skuteczności w innych schematach chemioterapii.
