Olaparib w terapii podtrzymującej po zastosowaniu chemioterapii u kobiet chorych na raka jajnika
Autor: Dr Mackiewicz
Data: 15.06.2011
Źródło: Ledermann JA, Harter P, Gourley C et al. Phase II randomized placebo-controlled study of olaparib (AZD2281) in patients with platinum-sensitive relapsed serous ovarian cancer (PSR SOC). J Clin Oncol 29: 2011 (suppl; abstr 5003).
Olaparib poddano ocenia w II fazie badania klinicznego u kobiet chorych na surowiczego raka jajnika, u których zanotowano obiektywną odpowiedź po zastosowaniu chemioterapii drugiej linii zawierającej pochodną platyny. Wyniki badania zaprezentowano podczas tegorocznego spotkania ASCO (American Society of Clinical Onclolgy).
W różnych typach nowotworów obserwuje się uszkodzenie naprawy DNA, w tym dysfunkcję w genie BRCA1. Białka syntetyzowane przez gen BRCA1 są odpowiedzialne za naprawę uszkodzeń podwójnej nici DNA. W komórkach nowotworowych wykazujących mutację genu BRCA1 dochodzi do zaburzeń naprawy DNA, dlatego komórki te wykorzystują alternatywny mechanizm naprawy uszkodzeń, w którym kluczowym enzymem jest PARP - polimeraza poli(ADP-rybozy). Dzięki inhibitorom PARP tj. olaparib ten alternatywny szlak naprawy uszkodzeń DNA może być wyłączony co uniemożliwia komórce nowotworowej naprawę uszkodzeń doprowadzając do jej śmierci.
Badania wczesnej fazy wykazały, że u kobiet chorych na surowiczego raka jajnika, u których zastosowano olaparib odpowiedź kliniczna na zastosowane leczenie występowała głównie u chorych z obecną mutacją w genie BRCA1 i BRCA2, jednak korzyść z leczenia odnosiły również chore, u których nie stwierdzono w/w mutacji.
Do wieloośrodkowego, randomizowanego badania podwójnej ślepej próby zakwalifikowano 265 kobiet chorych na surowiczego raka jajnika, które otrzymały przynajmniej 2 schematy chemioterapii składającej się z pochodnej platyny, a u których zaobserwowano całkowitą lub częściową remisję po ostatniej chemioterapii trwającą do momentu kwalifikacji do badania. Chore w jednym ramieniu badania otrzymywały doustnie 400 mg olaparibu 2 x dziennie lub placebo. Zaobserwowano dłuższą medianę czasu wolnego do progresji (progression free survival – PFS) w grupie leczonej olaparibem (8,3 vs 4,8 miesięcy; HR 0,35; P<0,00001). W grupie badanej również zanotowano dłuższy czas do wystąpienia wzrostu CA125 w surowicy krwi (8,3 vs 3,7 miesięcy; HR 0,35; P<0,00001). Na oszacowanie mediany całkowitego przeżycia (overall survival – OS) chorych jest jeszcze zbyt wcześnie. Więcej działań niepożądanych (głównie stopnia 1 i 2), obserwowano w grupie chorych leczonych olaparibem niż placebo: nudności (68% vs 35%), zmęczenie (49% vs 38%), wymioty (32% vs 14%), niedokrwistość (17% vs 5%). U kilku chorych obserwowano zdarzenia niepożądane 3 i 4 stopnia, do których należało zmęczenie (olaparib, placebo), anemia (olaparib), ból brzucha (placebo).
Badania wczesnej fazy wykazały, że u kobiet chorych na surowiczego raka jajnika, u których zastosowano olaparib odpowiedź kliniczna na zastosowane leczenie występowała głównie u chorych z obecną mutacją w genie BRCA1 i BRCA2, jednak korzyść z leczenia odnosiły również chore, u których nie stwierdzono w/w mutacji.
Do wieloośrodkowego, randomizowanego badania podwójnej ślepej próby zakwalifikowano 265 kobiet chorych na surowiczego raka jajnika, które otrzymały przynajmniej 2 schematy chemioterapii składającej się z pochodnej platyny, a u których zaobserwowano całkowitą lub częściową remisję po ostatniej chemioterapii trwającą do momentu kwalifikacji do badania. Chore w jednym ramieniu badania otrzymywały doustnie 400 mg olaparibu 2 x dziennie lub placebo. Zaobserwowano dłuższą medianę czasu wolnego do progresji (progression free survival – PFS) w grupie leczonej olaparibem (8,3 vs 4,8 miesięcy; HR 0,35; P<0,00001). W grupie badanej również zanotowano dłuższy czas do wystąpienia wzrostu CA125 w surowicy krwi (8,3 vs 3,7 miesięcy; HR 0,35; P<0,00001). Na oszacowanie mediany całkowitego przeżycia (overall survival – OS) chorych jest jeszcze zbyt wcześnie. Więcej działań niepożądanych (głównie stopnia 1 i 2), obserwowano w grupie chorych leczonych olaparibem niż placebo: nudności (68% vs 35%), zmęczenie (49% vs 38%), wymioty (32% vs 14%), niedokrwistość (17% vs 5%). U kilku chorych obserwowano zdarzenia niepożądane 3 i 4 stopnia, do których należało zmęczenie (olaparib, placebo), anemia (olaparib), ból brzucha (placebo).
