Ozymertynib poprawia jakość życia chorych na NDRP
Autor: Marta Koblańska
Data: 05.06.2018
Źródło: Journal of Clinical Oncology/KS
Analiza danych raportowanych przez chorych uczestniczących w badaniu klinicznym AURA3 wykazała, że czas do pogorszenia w zakresie objawów był znacznie dłuższy u chorych na zaawansowanego niedrobnokomórkowego raka płuca otrzymujących ozymertynib niż leczonych standardową chemioterapią. Dodatkowo u chorych leczonych ozymertynibem wykazano znaczącą poprawę jakości życia.
We wcześniejszej analizie danych pochodzących z badania AURA3 wykazano również poprawę w zakresie czasu przeżycia wolnego od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) u chorych leczonych ozymertynibem, a w innych badaniach wydłużenie PFS względem chorych leczonych innymi inhibitorami kinazy tyrozynowej, gefitynibem lub erlotynibem.
Pomimo znacznego postępu i dostępności nowych opcji terapeutycznych, przerzutowy, EGFR-dodatni rak płuca pozostaje chorobą nieuleczalną i u większości chorych leczenie od początku jest leczeniem paliatywnym.
Do badania klinicznego AURA3 włączono 419 chorych, których przydzielono losowo do ramienia otrzymującego ozymertynib lub chemioterapię. Przed rozpoczęciem leczenia 82% i 88% chorych w obu ramionach wypełniło kwestionariusz European Organisation for Research and Treatment of Cancer Quality of Life Questionnaire-Lung Cancer Module oraz kwestionariusz Core Quality of Life Questionnaire.
Po roku odsetek kompletnych kwestionariuszy wynosił w obu ramionach badania przynajmniej 60%.
Czas do pogorszenia w zakresie kilku specyficznych objawów był istotnie dłuższy w ramieniu z ozymertynibem niż w ramieniu z chemioterapią. Dla kaszlu HR wynosił 0,74 (95% CI 0,53-1,05), dla bólu w klatce piersiowej HR wyniósł 0,52 (95% CI, 0,37-0,73), dla duszności HR wynosił 0,42 (95% CI, 0,31-0,58).
Ponadto u większej liczby chorych leczonych ozymertynibem niż chemioterapią odnotowano poprawę w zakresie kilku objawów, takich jak duszność (OR 2,71; 95% CI 1,60-4,38; p < 0,001), zmęczenie (OR 1,96; 95% CI 1,20-3,22; p < 0,008), utrata apetytu (OR 2,50; 95% CI 1,31-4,84; p < 0,006). Dla kaszlu i bólu w klatce piersiowej nie osiągnięto poziomu istotności statystycznej. Ogólną poprawę stanu zdrowia zauważył 37% chorych leczonych ozymertynibem w porównaniu do 22% chorych w ramieniu z chemioterapią (OR 2,11; 95% CI, 1,24-3,67; p < 0,007).
Wyniki najnowszej analizy potwierdzają zasadność zmiany standardu leczenia 2. linii chorych na zaawansowanego NDRP z obecnością mutacji T790M w genie EGFR, u których do progresji choroby doszło podczas leczenia inhibitorami kinazy tyrozynowej EGFR w 1. linii.
Pomimo znacznego postępu i dostępności nowych opcji terapeutycznych, przerzutowy, EGFR-dodatni rak płuca pozostaje chorobą nieuleczalną i u większości chorych leczenie od początku jest leczeniem paliatywnym.
Do badania klinicznego AURA3 włączono 419 chorych, których przydzielono losowo do ramienia otrzymującego ozymertynib lub chemioterapię. Przed rozpoczęciem leczenia 82% i 88% chorych w obu ramionach wypełniło kwestionariusz European Organisation for Research and Treatment of Cancer Quality of Life Questionnaire-Lung Cancer Module oraz kwestionariusz Core Quality of Life Questionnaire.
Po roku odsetek kompletnych kwestionariuszy wynosił w obu ramionach badania przynajmniej 60%.
Czas do pogorszenia w zakresie kilku specyficznych objawów był istotnie dłuższy w ramieniu z ozymertynibem niż w ramieniu z chemioterapią. Dla kaszlu HR wynosił 0,74 (95% CI 0,53-1,05), dla bólu w klatce piersiowej HR wyniósł 0,52 (95% CI, 0,37-0,73), dla duszności HR wynosił 0,42 (95% CI, 0,31-0,58).
Ponadto u większej liczby chorych leczonych ozymertynibem niż chemioterapią odnotowano poprawę w zakresie kilku objawów, takich jak duszność (OR 2,71; 95% CI 1,60-4,38; p < 0,001), zmęczenie (OR 1,96; 95% CI 1,20-3,22; p < 0,008), utrata apetytu (OR 2,50; 95% CI 1,31-4,84; p < 0,006). Dla kaszlu i bólu w klatce piersiowej nie osiągnięto poziomu istotności statystycznej. Ogólną poprawę stanu zdrowia zauważył 37% chorych leczonych ozymertynibem w porównaniu do 22% chorych w ramieniu z chemioterapią (OR 2,11; 95% CI, 1,24-3,67; p < 0,007).
Wyniki najnowszej analizy potwierdzają zasadność zmiany standardu leczenia 2. linii chorych na zaawansowanego NDRP z obecnością mutacji T790M w genie EGFR, u których do progresji choroby doszło podczas leczenia inhibitorami kinazy tyrozynowej EGFR w 1. linii.
