Porównanie pembrolizumabu z brentuksymabem wedotyną w leczeniu nawrotowego lub opornego na leczenie chłoniaka Hodgkina
Autor: Anna Soboń
Data: 19.06.2020
Źródło: ehaweb.org
Wyniki badania 3 fazy KEYNOTE-204 przedstawiono podczas tegorocznego wirtualnego Kongresu EHA.
Do badania zakwalifikowano pacjentów w wieku ≥18 lat, którzy mieli mierzalną chorobę i ECOG PS 0 lub 1, byli po autologicznym przeszczepie komórek macierzystych (auto-SCT) lub nie kwalifikowali się do auto-SCT. Pacjenci, którzy nie byli wcześniej leczenie brentuksymabem wedotyną, również zostali zakwalifikowani badania.
Pacjentów przydzielono losowo 1:1 do leczenia pembrolizumabem (pembro) 200 mg IV Q3W lub Brentuksymabem wedotyną (BV) 1,8 mg / kg IV Q3W. Randomizację stratyfikowano według statusu po terapii 1L (pierwotna oporna na leczenie w porównaniu z nawrotem <12 miesięcy w porównaniu z nawrotem ≥ 12 miesięcy po zakończeniu terapii 1L) i wcześniejszym auto-SCT (tak vs nie).
Pierwszorzędowym punktem końcowym był czas przeżycia wolny od progresji według niezależnej oceny (BICR) według kryteriów Międzynarodowej Grupy Roboczej (IWG), w tym dane kliniczne i obrazowe po auto-SCT lub allogenicznym SCT (allo-SCT) i OS. Kluczowym drugorzędowym punktem końcowymi był czas przeżycia wolny od progresji z wyłączeniem danych klinicznych i obrazowych po auto-SCT lub allo-SCT, odsetek obiektywnych odpowiedzi według BICR, czas wolny od przeżycia według IWG oraz bezpieczeństwo pacjenta. Eksploracyjnym punktem końcowym był czas trwania odpowiedzi (DOR) według BICR (Blinded independent central review).
Do badania przystąpiło 300 chorych. 148 otrzymało pembro i 152 otrzymało BV. Mediana czasu od randomizacji wyniosła 25,7 miesięcy (18,2-42,3) miesięcy. 15 (4,9%) pacjentów otrzymało wcześniej BV, 112 (36,8%) otrzymało wcześniej auto-SCT, a 123 (40,5%) miało pierwotną oporną na leczenie chorobę. Mediana czasu leczenia wynosiła 305,0 (1-814) w przypadku pembro i 146,5 (1-794) dni w przypadku BV; mediana liczby podań wynosiła odpowiednio 15,0 (1,0–35,0) i 7,0 (1,0–35,0). 25 punktów (16,9%) otrzymujących pembro i 3 punkty (2,0%) otrzymujące BV ukończyły 35 cykli leczenia.
W pierwotnej analizie czasu przeżycia wolnego od progresji, zaobserwowano statystycznie istotną poprawę w przypadku pembro vs BV (HR 0,65 [95% CI 0,48-0,88; P = 0,00271]; mediana 13,2 vs 8,3 miesiąca); 12-miesięczne wskaźniki PFS wyniosły odpowiednio 53,9% w porównaniu z 35,6%. Wszystkie badane podgrupy wykazały korzyści, w tym pacjentów z pierwotną oporną na leczenie chorobą (HR = 0,52), brak auto-SCT (HR = 0,61), wcześniej leczonych BV (HR = 0,34) i wcześniej nie leczonych BV (HR = 0,67). W przypadku wtórnej analizy czasu przeżycia wolnego od progresji, pembrolizumab wykazał poprawę w stosunku do BV (HR 0,62 [95% CI 0,46-0,85]; mediana 12,6 vs 8,2 miesiąca). Czas przeżycia wolny od progresji był dłuższy dla pembro vs BV (HR 0,49 [95% CI 0,36-0,67]; mediana 19,2 vs 8,2 miesiąca). Odsetek obiektywnych odpowiedzi dla pembro wynosił 65,6%, a dla BV 54,2%; całkowity odsetek odpowiedzi wynosił odpowiednio 24,5% i 24,2%. Mediana DOR dla pembro wyniosła 20,7 (0,0-33,2) miesięcy, a dla BV wynosiła 13,8 (0,0-33,9) miesięcy. 62,4% pacjentów z pembro i 50,0% pacjentów z BV miało odpowiedź ≥12 miesięcy. 74,3% pacjentów z pembro i 77,0% pacjentów z BV doświadczyło zdarzenia niepożądanego związanego z leczeniem (TRAE), najczęściej niedoczynności tarczycy (15,5%) z pembro i neuropatii obwodowej (18,4%) z BV. 19,6% pacjentów z pembro i 25,0% z BV miało TRAE stopnia 3-5, najczęściej zapalenie płuc (4,1%) u pacjentów z pembro i neutropenią (7,2%) z BV. Jedna śmierć z powodu TRAE (zapalenie płuc) miała miejsce u pacjenta otrzymującego pembrolizumab.
Pembrolizumab wykazał we wszystkich podgrupach statystycznie znaczącą i znaczącą klinicznie poprawę leczenia w stosunku do brentuksymabu wedotyny . Przdstawione wyniki wspierają monoterapię pembrolizumabu jako nowy standard opieki dla pacjentów w leczeniu nawrotowego lub opornego na leczenie chłoniaka Hodgkina.
Pacjentów przydzielono losowo 1:1 do leczenia pembrolizumabem (pembro) 200 mg IV Q3W lub Brentuksymabem wedotyną (BV) 1,8 mg / kg IV Q3W. Randomizację stratyfikowano według statusu po terapii 1L (pierwotna oporna na leczenie w porównaniu z nawrotem <12 miesięcy w porównaniu z nawrotem ≥ 12 miesięcy po zakończeniu terapii 1L) i wcześniejszym auto-SCT (tak vs nie).
Pierwszorzędowym punktem końcowym był czas przeżycia wolny od progresji według niezależnej oceny (BICR) według kryteriów Międzynarodowej Grupy Roboczej (IWG), w tym dane kliniczne i obrazowe po auto-SCT lub allogenicznym SCT (allo-SCT) i OS. Kluczowym drugorzędowym punktem końcowymi był czas przeżycia wolny od progresji z wyłączeniem danych klinicznych i obrazowych po auto-SCT lub allo-SCT, odsetek obiektywnych odpowiedzi według BICR, czas wolny od przeżycia według IWG oraz bezpieczeństwo pacjenta. Eksploracyjnym punktem końcowym był czas trwania odpowiedzi (DOR) według BICR (Blinded independent central review).
Do badania przystąpiło 300 chorych. 148 otrzymało pembro i 152 otrzymało BV. Mediana czasu od randomizacji wyniosła 25,7 miesięcy (18,2-42,3) miesięcy. 15 (4,9%) pacjentów otrzymało wcześniej BV, 112 (36,8%) otrzymało wcześniej auto-SCT, a 123 (40,5%) miało pierwotną oporną na leczenie chorobę. Mediana czasu leczenia wynosiła 305,0 (1-814) w przypadku pembro i 146,5 (1-794) dni w przypadku BV; mediana liczby podań wynosiła odpowiednio 15,0 (1,0–35,0) i 7,0 (1,0–35,0). 25 punktów (16,9%) otrzymujących pembro i 3 punkty (2,0%) otrzymujące BV ukończyły 35 cykli leczenia.
W pierwotnej analizie czasu przeżycia wolnego od progresji, zaobserwowano statystycznie istotną poprawę w przypadku pembro vs BV (HR 0,65 [95% CI 0,48-0,88; P = 0,00271]; mediana 13,2 vs 8,3 miesiąca); 12-miesięczne wskaźniki PFS wyniosły odpowiednio 53,9% w porównaniu z 35,6%. Wszystkie badane podgrupy wykazały korzyści, w tym pacjentów z pierwotną oporną na leczenie chorobą (HR = 0,52), brak auto-SCT (HR = 0,61), wcześniej leczonych BV (HR = 0,34) i wcześniej nie leczonych BV (HR = 0,67). W przypadku wtórnej analizy czasu przeżycia wolnego od progresji, pembrolizumab wykazał poprawę w stosunku do BV (HR 0,62 [95% CI 0,46-0,85]; mediana 12,6 vs 8,2 miesiąca). Czas przeżycia wolny od progresji był dłuższy dla pembro vs BV (HR 0,49 [95% CI 0,36-0,67]; mediana 19,2 vs 8,2 miesiąca). Odsetek obiektywnych odpowiedzi dla pembro wynosił 65,6%, a dla BV 54,2%; całkowity odsetek odpowiedzi wynosił odpowiednio 24,5% i 24,2%. Mediana DOR dla pembro wyniosła 20,7 (0,0-33,2) miesięcy, a dla BV wynosiła 13,8 (0,0-33,9) miesięcy. 62,4% pacjentów z pembro i 50,0% pacjentów z BV miało odpowiedź ≥12 miesięcy. 74,3% pacjentów z pembro i 77,0% pacjentów z BV doświadczyło zdarzenia niepożądanego związanego z leczeniem (TRAE), najczęściej niedoczynności tarczycy (15,5%) z pembro i neuropatii obwodowej (18,4%) z BV. 19,6% pacjentów z pembro i 25,0% z BV miało TRAE stopnia 3-5, najczęściej zapalenie płuc (4,1%) u pacjentów z pembro i neutropenią (7,2%) z BV. Jedna śmierć z powodu TRAE (zapalenie płuc) miała miejsce u pacjenta otrzymującego pembrolizumab.
Pembrolizumab wykazał we wszystkich podgrupach statystycznie znaczącą i znaczącą klinicznie poprawę leczenia w stosunku do brentuksymabu wedotyny . Przdstawione wyniki wspierają monoterapię pembrolizumabu jako nowy standard opieki dla pacjentów w leczeniu nawrotowego lub opornego na leczenie chłoniaka Hodgkina.
