Porównanie skuteczności fulvestrantu i fulvestrantu z bortezomibem w leczeniu chorych na opornego na inhibitory aromatazy przerzutowego raka piersi - San Antonio Breast Cancer Symposium 2014.
Autor: Małgosia Michalak
Data: 20.01.2015
Źródło: Adelson KB et al. „Randomized phase II trial of fulvestrant alone or in combination with bortezomib in hormone receptor-positive metastatic breast cancer resistant to aromatase inhibitors: A New York cancer consortium trial” S6-03 San Antonio Breast Cance
W leczeniu opornego na inhibitory aromatazy raka piersi znajduje zastosowanie fulvestrant, który odpowiada za selektywnie zmniejszenie ilości receptorów estrogenowych w mechanizmie „downregulation”. Z kolei bortezomib jest inhibitorem proteosomów, który w badaniach przedklinicznych wzmacniał działanie fulvestrantu powodując tworzenie się w komórkach dużych agregatów z receptorów estrogenowych odpowiadających następnie za śmierć komórki nowotworowej.
Badanie ma na celu stwierdzenie czy połączenie fulvestrantu z bortezomibem w leczeniu chorych na przerzutowego raka piersi opornego na działanie inhibitorów aromatazy wpłynie na czas wolny od progresji (PFS – progression-free survival).
Do badania włączono kobiety w wieku pomenopauzalnym, chore na przerzutowego raka piersi z obecnością receptorów estrogenowych, u których stwierdzono progresję po wcześniejszej terapii inhibitorami aromatazy. 59 chorych w ramieniu A otrzymało fulvestrant w dawce 500 mg im w dniach -15, 1 i 15 pierwszego cyklu oraz w dniu 1 każdego kolejnego cyklu. W ramieniu B 57 chorych otrzymywało dodatkowo bortezomib w dawce 1,6 mg/m2 iv w dniach 1, 8 i 15 każdego cyklu. Założono, że chore z ramienia A po ewentualnej progresji mogą kontynuować leczenie wg schematu z ramienia B.
PFS po 12 miesiącach leczenia wyniósł w ramieniu A 13,6%, a w ramieniu B 28,1% (p=0,03). Mediana PFS wyniosła jednak odpowiednio 2,69 miesiąca w ramieniu A i 2,73 miesiąca w ramieniu B (p=0,06). 4 z 27 chorych, które po progresji przeszły z ramienia A badania do ramienia B uzyskały kontrolę choroby trwającą ponad 24 tygodnie.
W ramieniu B przeważały działania uboczne leczenia w postaci mdłości (63% v 29%), biegunki (47% v 8%), neuropatii czuciowej (46% v 29%) oraz obrzęków kończyn (37% v 19%).
Podsumowując – dodanie bortezomibu do terapii opartej na podawaniu fulvestrantu wzmacnia jego działanie i opóźnia wystąpienie oporności.
Do badania włączono kobiety w wieku pomenopauzalnym, chore na przerzutowego raka piersi z obecnością receptorów estrogenowych, u których stwierdzono progresję po wcześniejszej terapii inhibitorami aromatazy. 59 chorych w ramieniu A otrzymało fulvestrant w dawce 500 mg im w dniach -15, 1 i 15 pierwszego cyklu oraz w dniu 1 każdego kolejnego cyklu. W ramieniu B 57 chorych otrzymywało dodatkowo bortezomib w dawce 1,6 mg/m2 iv w dniach 1, 8 i 15 każdego cyklu. Założono, że chore z ramienia A po ewentualnej progresji mogą kontynuować leczenie wg schematu z ramienia B.
PFS po 12 miesiącach leczenia wyniósł w ramieniu A 13,6%, a w ramieniu B 28,1% (p=0,03). Mediana PFS wyniosła jednak odpowiednio 2,69 miesiąca w ramieniu A i 2,73 miesiąca w ramieniu B (p=0,06). 4 z 27 chorych, które po progresji przeszły z ramienia A badania do ramienia B uzyskały kontrolę choroby trwającą ponad 24 tygodnie.
W ramieniu B przeważały działania uboczne leczenia w postaci mdłości (63% v 29%), biegunki (47% v 8%), neuropatii czuciowej (46% v 29%) oraz obrzęków kończyn (37% v 19%).
Podsumowując – dodanie bortezomibu do terapii opartej na podawaniu fulvestrantu wzmacnia jego działanie i opóźnia wystąpienie oporności.
