Przyczyny różnic rasowych w zakresie diagnostyki mutacji BRCA1/2 u chorych na raka piersi
Autor: Aleksandra Lang
Data: 01.06.2016
Źródło: McCarthy AM et al. „Health Care Segregation, Physician Recommendation, and Racial Disparities in BRCA1/2 Testing Among Women With Breast Cancer.” J Clin Oncol 34./AL
Badanie obecności mutacji BRCA1/2 pozwala na redukcję ryzyka raka piersi i jajników u nosicieli mutacji i zapewnia lepszą kontrole członków ich rodzin. Ryzyko wystąpienia mutacji u kobiet rasy czarnej i białej jest podobne, aczkolwiek badania prowadzone w USA wskazują na rzadsze występowanie tych mutacji u Afroamerykanów.
Przyczyny tego stanu rzeczy nie są znane. Pewien wpływ może mieć segregacja rasowa w odniesieniu do miejsca zamieszkiwania i wynikający z tego dostęp do służby zdrowia tylko w określonych rejonach. W związku z tymi wątpliwościami zorganizowano duże badanie obejmujące białe i czarne kobiety ze świeżo postawionym rozpoznaniem raka piersi. Ma ono sprawdzić, czy chore są rzeczywiście nierówno rozlokowane wśród lekarzy i czy ma to wpływ na zależne od rasy różnice w występowaniu mutacji BRCA1/2.
Kobiety kwalifikowane do badania były w wieku od 18 do 64 lat, miały rozpoznany inwazyjny rak piersi, a samo rozpoznanie zostało postawione między 2007 i 2009 rokiem. Badanie objęło 3016 kobiet (białe 69%, czarne 31%), 808 onkologów medycznych i 732 chirurgów. Czarne kobiety rzadziej poddawały się badaniu mutacji BRCA1/2 niż białe kobiety (p<0,001). Gdy brano pod uwagę ryzyko mutacji, czynniki kliniczne i społeczno-demograficzne różnica ta była mniejsza, ale nie została zniwelowana (p<0,001). Opieka medyczna nad białymi i czarnymi kobietami była wyraźnie rozdzielona wśród onkologów i chirurgów. Czarne kobiety rzadziej raportowały o zaleceniu oceny obecności mutacji BRCA1/2, nawet po uwzględnieniu w analizie ryzyka mutacji. Początkowe różnice w testach mutacji BRCA1/2 zostały zniwelowane gdy w analizie uwzględniono rekomendacje lekarzy.
Podsumowując: chociaż białe i czarne chore leczą się u różnych onkologów i chirurgów, podział ten nie przyczynia się do różnic w testach mutacji BRCA1/2. Nierówność ta wynika raczej z różnic w rekomendacjach lekarzy. Wysiłki zmierzające do likwidacji tych różnic powinny skupić się na zapewnieniu równości w zaleceniach testowych.
Kobiety kwalifikowane do badania były w wieku od 18 do 64 lat, miały rozpoznany inwazyjny rak piersi, a samo rozpoznanie zostało postawione między 2007 i 2009 rokiem. Badanie objęło 3016 kobiet (białe 69%, czarne 31%), 808 onkologów medycznych i 732 chirurgów. Czarne kobiety rzadziej poddawały się badaniu mutacji BRCA1/2 niż białe kobiety (p<0,001). Gdy brano pod uwagę ryzyko mutacji, czynniki kliniczne i społeczno-demograficzne różnica ta była mniejsza, ale nie została zniwelowana (p<0,001). Opieka medyczna nad białymi i czarnymi kobietami była wyraźnie rozdzielona wśród onkologów i chirurgów. Czarne kobiety rzadziej raportowały o zaleceniu oceny obecności mutacji BRCA1/2, nawet po uwzględnieniu w analizie ryzyka mutacji. Początkowe różnice w testach mutacji BRCA1/2 zostały zniwelowane gdy w analizie uwzględniono rekomendacje lekarzy.
Podsumowując: chociaż białe i czarne chore leczą się u różnych onkologów i chirurgów, podział ten nie przyczynia się do różnic w testach mutacji BRCA1/2. Nierówność ta wynika raczej z różnic w rekomendacjach lekarzy. Wysiłki zmierzające do likwidacji tych różnic powinny skupić się na zapewnieniu równości w zaleceniach testowych.
