Radioterapia uzupełniająca i chemioterapia - lepsza kontrola miejscowa w raku pęcherza

Egipskie badanie wykazało, że chorzy na raka pęcherza moczowego poddani radykalnej cystektomii mają dłuższy czas przeżycia wolnego od wznowy miejscowej (ang. local reccurrence-free survival) po zastosowaniu uzupełniającej radioterapii w skojarzeniu z chemioterapią niż samej chemioterapii.

Wyniki badania zaprezentowano podczas American Society of Clinical Oncology (ASCO) Genitourinary Cancers Symposium, które odbyło się w San francisco w dniach 7-9 stycznia (abstrakt 356). Badanie przeprowadzano w Kairze we współpracy z badaczami z uniwersytetu w Pensylwanii. Do badania zrandomizowano początkowo chorych na raka pęcherza moczowego po radykalnej cystektomii do ramienia z radioterapią uzupełniającą w dawce 45 Gy 978 chorych) bądź do ramienia otrzymującego chemioterapię według schematu gemcytabina i cisplatyna, z następową radioterapią, a następnie kolejny cykl chemioterapii (75 chorych). Z uwagi na fakt, że radioterapia nie jest standardem postępowania w wielu krajach poza Egiptem, dodano jeszcze jedno ramię obejmujące chorych otrzymujących samą chemioterapię uzupełniającą (45 chorych). Mediana wieku chorych uczestniczących w badaniu wynosiła 54 lata, do badania włączono chorych na raka urotelialnego, raka płaskonabłonkowego oraz innych. Pierwsze porównanie dotyczyło uzupełniającej radioterapii i skojarzenia radioterapii z chemioterapią. Nie wykazano istotnych różnic pomiędzy grupami w zakresie przeżycia wolnego od choroby (ang. disease free survival, DFS), wskaźnik 3-letniego DFS wynosił 63% w grupie z samą radioterapia i 68% w grupie leczonej w sposób skojarzony (p=0,29). Wskaźniki 3-letniego przeżycia wolnego od wznowy miejscowej (ang. local recurrence-free survival, LRFS) wynosiły odpowiednio 87% i 96% dla radioterapii i leczenia skojarzonego (p=0,13). Podobnie zarówno przeżycie wolne od przerzutów odległych (ang. distant metastasis-free survival) jak i przeżycie całkowite (ang. overall survival, OS) nie różniły się pomiędzy grupami. Drugiego porównania dokonano pomiędzy grupą leczoną w sposób skojarzony i grupą otrzymującą jedynie chemioterapię uzupełniającą. Wykazano trend w kierunku poprawy wskaźników 3-letniego DFS na korzyść leczenia skojarzonego (68% vs 56%, p=0,1). Znaczące korzyści wykazano w zakresie wskaźników 3-letniego LRFS (odpowiednio 96% dla leczenia skojarzonego i 69% w ramieniu z chemioterapią, p< 0,0001). Natomiast nie wykazano różnic w zakresie przeżycia wolnego od przerzutów odległych czy OS. Wykazano niewielki wzrost ryzyka wystąpienia późnych toksyczności gastroenterologicznych stopnia 3. Lub wyższych w obu grupach otrzymujących radioterapię w porównaniu do grupy leczonej samą chemioterapią (8% dla samej radioterapii, 7% dla leczenia skojarzonego, 2% dla chemioterapii).
Badacze podkreślają że zasadniczym ograniczeniem tego badania była mała liczebność grup. Dyskutowano również na temat istotności wydłużenia LFRS w kontekście braku wpływu na przeżycie wolne od przerzutów odległych czy OS.