STAMPEDE: abirateron opóźnia progresję raka gruczołu krokowego
Autor: Marta Koblańska
Data: 23.06.2017
Źródło: ASCO 2017/KS
Zgodnie z wynikami badania STAMPEDE, przedstawionymi na tegorocznej konferencji ASCO w Chicago (streszczenie LBA5003), dodanie abirateronu od początku leczenia wyłączającego androgeny (androgen deprivation therapy, ADT) u mężczyzn na miejscowo zaawansowanego lub przerzutowego raka gruczołu krokowego wysokiego ryzyka poprawia przeżycie całkowite i przeżycie wolne od niepowodzenia leczenia, z profilem działań toksycznych poddających się leczeniu.
Abirateron hamuje produkcję testosteronu i innych androgenów w całym organizmie. ADT spowalnia rozwój arka gruczołu krokowego przez zapobieganie produkcji testosteronu w jądrach; jednak inne narządy w organizmie nadal wytwarzają niewielkie ilości testosteronu i innych androgenów.
Badanie STAMPEDE było wieloramiennym, wieloetapowym badaniem klinicznym, do którego włączono chorych na miejscowo zaawansowanego lub przerzutowego raka gruczołu krokowego wysokiego ryzyka, rozpoczynających długookresową ADT. Łącznie 1917 uczestników badania przydzielono losowo standardowego leczenia (ADT przez co najmniej 2 lata) z dodaniem lub bez dodania abirateronu w dawce 1000 mg z prednizonem w dawce 5 mg raz na dobę. Mężczyźni z miejscowo zaawansowanym nowotworem mogli otrzymywać także radioterapię. Pierwszorzędowym punktem końcowym badania były zgony ze wszystkich przyczyn. Mediana wieku chorych włączonych do badania wyniosła 67 lat, a u 52% chorych stwierdzano przerzuty odległe.
Po okresie obserwacji z medianą 40 miesięcy odnotowano 262 zgony w grupie leczonej zgodnie ze standardami i 184 zgony w grupie z dodatkowym stosowaniem abirateronu. Dodanie abirateronu zmniejszało ryzyko względne zgonu o 37% w porównaniu z leczeniem standardowy (współczynnik ryzyka [hazard ratio, HR], 0,63; 95% CI, 0,52–0,76; p=0,0000012). Odsetek przeżycia po 3 latach wyniósł 76% w grupie leczonej standardowo w porównaniu z 83% w grupie otrzymującej dodatkowo abirateron.
Abirateron zmniejszał też względne ryzyko niepowodzenia leczenia o 71% w porównaniu z leczeniem standardowym (HR, 0,29; 95% CI, 0,25–0,34; p=0,377).
W opinii badaczy abirateron powinien zmienić standardy leczenia chorych na nowo rozpoznanego przerzutowego raka gruczołu krokowego.
Badanie STAMPEDE było wieloramiennym, wieloetapowym badaniem klinicznym, do którego włączono chorych na miejscowo zaawansowanego lub przerzutowego raka gruczołu krokowego wysokiego ryzyka, rozpoczynających długookresową ADT. Łącznie 1917 uczestników badania przydzielono losowo standardowego leczenia (ADT przez co najmniej 2 lata) z dodaniem lub bez dodania abirateronu w dawce 1000 mg z prednizonem w dawce 5 mg raz na dobę. Mężczyźni z miejscowo zaawansowanym nowotworem mogli otrzymywać także radioterapię. Pierwszorzędowym punktem końcowym badania były zgony ze wszystkich przyczyn. Mediana wieku chorych włączonych do badania wyniosła 67 lat, a u 52% chorych stwierdzano przerzuty odległe.
Po okresie obserwacji z medianą 40 miesięcy odnotowano 262 zgony w grupie leczonej zgodnie ze standardami i 184 zgony w grupie z dodatkowym stosowaniem abirateronu. Dodanie abirateronu zmniejszało ryzyko względne zgonu o 37% w porównaniu z leczeniem standardowy (współczynnik ryzyka [hazard ratio, HR], 0,63; 95% CI, 0,52–0,76; p=0,0000012). Odsetek przeżycia po 3 latach wyniósł 76% w grupie leczonej standardowo w porównaniu z 83% w grupie otrzymującej dodatkowo abirateron.
Abirateron zmniejszał też względne ryzyko niepowodzenia leczenia o 71% w porównaniu z leczeniem standardowym (HR, 0,29; 95% CI, 0,25–0,34; p=0,377).
W opinii badaczy abirateron powinien zmienić standardy leczenia chorych na nowo rozpoznanego przerzutowego raka gruczołu krokowego.
