Skojarzenie bewacyzumabu z paklitakselem nie poprawia wyników leczenia mięsaka naczyniowego (angiosarcoma)
Autor: Andrzej Kordas
Data: 09.11.2015
Źródło: Paclitaxel Given Once Per Week With or Without Bevacizumab in Patients With Advanced Angiosarcoma: A Randomized Phase II Trial Isabelle L. Ray-Coquard, Julien Domont, Emmanuelle Tresch-Bruneel JCO
Wyniki badania II fazy wykazały, że dodanie bewacyzumabu do paklitakselu nie poprawiło wyników leczenia chorych na mięsaka naczyniowego (angiosarcoma), a podobna aktywność związana z dodatkowymi objawami toksycznymi nie wymaga według autorów dalszych badań.
Mięsak naczyniowy (angiosarcoma) stanowi niewielki odsetek nowotworów tkanek miękkich (poniżej 2%), jednak wyniki leczenia tego nowotworu są złe.
Wcześniejsze badania wykazały, że istotną rolę w rozwoju mięsaka naczyniowego odgrywa proces angiogenezy, co sugerowało, że pewną korzyść w terapii mogłoby przynieść zastosowanie inhibitorów procesu tworzenia nowych naczyń. Do badania prowadzonego przez Nicolasa Penela z Centre Oscar Lambret w Lille we Francji włączono 52 chorych, spośród których 50 przydzielono losowo do grupy leczonej samym paklitakselem (n=26) lub otrzymującej paklitaksel w skojarzeniu z bewacyzumabem (n=24). U 17 chorych mięsak naczyniowy zlokalizowany był w narządach miąższowych, a u 24 nowotwór był wynikiem wcześniejszej radioterapii. Guz pierwotny najczęściej zlokalizowany był w piersi (49%) i skórze (12%).
Obserwacje w obu grupach prowadzono przez 21 miesięcy, a wyniki opublikowano na stronie internetowej Journal of Clinical Oncology. Pierwszorzędowy punkt końcowy osiągnięto w obu grupach: po 6 miesiącach ponad 8 chorych nie wykazywało cech progresji nowotworu (14 chorych bez progresji w każdej grupie). Odsetek obiektywnych odpowiedzi po 3 miesiącach wyniósł 45,8% w grupie otrzymującej monoterapię i 28% w grupie z leczeniem skojarzonym. Mediana przeżycia całkowitego (overall survival – OS) wyniosła 19,5 miesiąca w grupie leczonej samym paklitakselem w porównaniu z 15,9 miesiąca w grupie z dodatkowym bewacyzumabem. U 48 chorych dostępne były dane dotyczące bezpieczeństwa. Redukcji dawki paklitakselu w trakcie leczenia wymagało 8 chorych w grupie z monoterapią i 14 chorych otrzymujących leczenie skojarzone. Działania toksyczne stopnia 3/4 odnotowano u 21,7% chorych w grupie otrzymującej sam paklitaksel i u 44% chorych otrzymujących leczenie skojarzone.
Nie odnotowano ciężkich działań niepożądanych (serious adverse event – SAE) związanych z podawanym lekiem, natomiast w sumie doszło do 10 przypadków SAE u 8 chorych w grupie z bewacyzumabem. Jeden chory zmarł z powodu niedrożności jelit, które określono jako związane z prowadzonym leczeniem. Analizując wyniki badania autorzy nie rekomendują dodawania bewacyzumabu do paklitakselu (raz na tydzień) w leczeniu zaawansowanego mięsaka naczyniowego.
Wcześniejsze badania wykazały, że istotną rolę w rozwoju mięsaka naczyniowego odgrywa proces angiogenezy, co sugerowało, że pewną korzyść w terapii mogłoby przynieść zastosowanie inhibitorów procesu tworzenia nowych naczyń. Do badania prowadzonego przez Nicolasa Penela z Centre Oscar Lambret w Lille we Francji włączono 52 chorych, spośród których 50 przydzielono losowo do grupy leczonej samym paklitakselem (n=26) lub otrzymującej paklitaksel w skojarzeniu z bewacyzumabem (n=24). U 17 chorych mięsak naczyniowy zlokalizowany był w narządach miąższowych, a u 24 nowotwór był wynikiem wcześniejszej radioterapii. Guz pierwotny najczęściej zlokalizowany był w piersi (49%) i skórze (12%).
Obserwacje w obu grupach prowadzono przez 21 miesięcy, a wyniki opublikowano na stronie internetowej Journal of Clinical Oncology. Pierwszorzędowy punkt końcowy osiągnięto w obu grupach: po 6 miesiącach ponad 8 chorych nie wykazywało cech progresji nowotworu (14 chorych bez progresji w każdej grupie). Odsetek obiektywnych odpowiedzi po 3 miesiącach wyniósł 45,8% w grupie otrzymującej monoterapię i 28% w grupie z leczeniem skojarzonym. Mediana przeżycia całkowitego (overall survival – OS) wyniosła 19,5 miesiąca w grupie leczonej samym paklitakselem w porównaniu z 15,9 miesiąca w grupie z dodatkowym bewacyzumabem. U 48 chorych dostępne były dane dotyczące bezpieczeństwa. Redukcji dawki paklitakselu w trakcie leczenia wymagało 8 chorych w grupie z monoterapią i 14 chorych otrzymujących leczenie skojarzone. Działania toksyczne stopnia 3/4 odnotowano u 21,7% chorych w grupie otrzymującej sam paklitaksel i u 44% chorych otrzymujących leczenie skojarzone.
Nie odnotowano ciężkich działań niepożądanych (serious adverse event – SAE) związanych z podawanym lekiem, natomiast w sumie doszło do 10 przypadków SAE u 8 chorych w grupie z bewacyzumabem. Jeden chory zmarł z powodu niedrożności jelit, które określono jako związane z prowadzonym leczeniem. Analizując wyniki badania autorzy nie rekomendują dodawania bewacyzumabu do paklitakselu (raz na tydzień) w leczeniu zaawansowanego mięsaka naczyniowego.
