Skojarzenie immunoterapii poprawia PFS u pacjentów z przerzutowym rakiem prostaty opornym na kastrację

Podczas sympozjum ASCO przedstawiono wyniki badania klinicznego III fazy CONTACT-02 (NCT04446117), w którym porównano inhibitor kinazy tyrozynowej (TKI), kabozantynib w skojarzeniu z inhibitorem anty-PD-L1, atezolizumabem z inhibitorem szlaku receptora androgenowego (ARPI), enzalutamidem u 507 pacjentów z przerzutowym rakiem prostaty opornym na kastrację wysokiego ryzyka, leczonych wcześniej ARPI (mCRPC) i złym rokowaniem (z mierzalnymi przerzutami do tkanek miękkich poza miednicą po 1. linii leczenia hormonalnego).

Dwoma równorzędnymi pierwszorzędowymi punktami końcowymi było przeżycie wolne od progresji choroby (PFS) i przeżycie całkowite (OS). Analizę PFS przeprowadzono u pierwszych 400 randomizowanych pacjentów w populacji zgodnej z zamiarem leczenia i zgodnie z protokołem.

Po okresie obserwacji z medianą wynoszącą 14,3 miesiąca mediana PFS wyniosła 6,3 miesiąca w grupie otrzymującej kabozantynib w skojarzeniu z atezolizumabem w porównaniu z 4,2 miesiąca u chorych otrzymujących drugą terapię ARPI (HR, 0,65; 95% CI, 0,50–0,84; p=0,0007). Korzyści w zakresie PFS zaobserwowano także we wcześniej określonych podgrupach, w tym u pacjentów z przerzutami do wątroby, wcześniejszym leczeniem docetakselem i przerzutami do kości.

Dane dotyczące OS były jeszcze niedojrzałe, ale zaobserwowano tendencję do poprawy OS w grupie otrzymujące skojarzenie TKI i ICI w porównaniu z grupą kontrolną (16,7 miesiąca vs 14,6 miesiąca; HR: 0,79; 95% CI: 0,58– 1,07; p=0,13).

Działania niepożądane związane z leczeniem (TRAE) statystycznie istotnie częstsze w ramieniu eksperymentalnym (TRAE dowolnego stopnia odnotowano u 90% pacjentów, a TRAE stopnia ≥ 3. u 33%). W związku z tym czasowe przerwanie i całkowite zakończenie leczenia konieczne było odpowiednio u 63% i 13% pacjentów.