Skojarzenie lenalidomidu z rytuksymabem wykazuje aktywność w leczeniu nawrotowego chłoniaka grudkowego
Autor: Andrzej Kordas
Data: 13.11.2015
Źródło: Randomized Trial of Lenalidomide Alone Versus Lenalidomide Plus Rituximab in Patients With Recurrent Follicular Lymphoma: CALGB 50401 (Alliance) John P. Leonard, Sin-Ho Jung, Jeffrey Johnson i wsp. JCO
Wyniki badania opublikowanego w Journal of Clinical Oncology wykazały, że leczenie skojarzone lenalidomidem i rytuksymabem poprawiło odsetek odpowiedzi klinicznych u chorych na nawrotowego chłoniaka grudkowego w porównaniu z samym lenalidomidem.
Na podstawie wyników badania CALGB (Alliance) 50401, dotyczących odpowiedniego bezpieczeństwa i skuteczności leczenia skojarzonego, grupa badacza pod przewodnictwem Johna P. Leonarda z Weill Cornell Medical College i New York Presbyterian Hospital zastosowała leczenie skojarzone lenalidomidem/rytuksymabem jako terapia podstawowa, mające na celu opracowanie skojarzenia trzech leków biologicznych w terapii nowej generacji leczenia bez udziału chemioterapii chorych na chłoniaki indolentne oraz inne typy tego nowotworu. Będący przeciwciałem monoklonalnym rytuksymab jest obecnie zarejestrowany do leczenia nawrotowego lub opornego na leczenie chłoniaka grudkowego.
Prowadzone są także badania, mające na celu zastosowanie innych leków w skojarzeniu z rytuksymabem w leczeniu chorych z nawrotem. W przedstawionym badaniu II fazy badacze analizowali zastosowanie rytuksymabu w skojarzeniu z lekkim immunomodulującym, jakim jest lenalidomid. Początkowo chorych uczestniczących w badaniu przydzielano do grupy otrzymującej sam rytuksymab, sam lenalidomid (n = 45) lub skojarzenie rytuksymab/lenalidomid (n = 46), jednak ramię z samym rytuksymabem zamknięto z powodu słabej rekrutacji. Ogółem wyniki badania wykazały, że leczenie skojarzone lenalidomidem z rytuksymabem wykazywało dobrą aktywność kliniczną u chorych na nawrotowego chłoniaka grudkowego. Pełną liczbę 12 cykli leczenia podano u 38% chorych przydzielonych do grupy leczonej samym lenalidomidem i u 63% chorych otrzymujących leczenie skojarzone. Całkowity odsetek odpowiedzi (overall response rate – ORR) był statystycznie istotnie większy w grupie chorych otrzymujących leczenie skojarzone lenalidomid/rytuksymab w porównaniu z samym lenalidomidem (76% vs 53%; p=0,029). Mediana czasu do progresji choroby (time to progression – TTP) w grupie chorych przydzielonych do leczenia skojarzonego lenalidomidem/rytuksymabem wyniosła 2 lata w porównaniu z 1,1 roku u chorych przydzielonych do grupy leczonej samym lenalidomidem (p=0,0023). Ogółem działania toksyczne terapii były podobne w obu ramionach terapeutycznych, jednak u 22% chorych przydzielonych do grupy z lenalidomidem przerwano leczenie z powodu działań niepożądanych. Działania niepożądane stopnia 3/4 wystąpiły u 58% chorych otrzymujących lenalidomid i u 53% chorych otrzymujących leczenie skojarzone i obejmowały one neutropenię (16% chorych leczonych lenalidomidem vs 20% otrzymujących leczenie skojarzone), zmęczenie (9% vs 13%) i małopłytkowość (16% vs 4%).
Badacze podsumowali, że trend w kierunku mniejszej liczby przypadków zakrzepicy w grupie otrzymującej leczenie skojarzone lenalidomidem/rytuksymabem pozwala przypuszczać, że może być to efektem lepszej kontroli chłoniaka w tej grupie, co zmniejsza stopień zwężenia naczyń żylnych, a także ogranicza inne ryzyko zakrzepicy. Podkreślono też, że niejednorodność tej grupy chorych w zakresie ryzyka zakrzepicy (a także różnice dotyczące profilaktycznego stosowania aspiryny) znacznie utrudnia ocenę skuteczności terapii w zapobieganiu temu powikłaniu.
Prowadzone są także badania, mające na celu zastosowanie innych leków w skojarzeniu z rytuksymabem w leczeniu chorych z nawrotem. W przedstawionym badaniu II fazy badacze analizowali zastosowanie rytuksymabu w skojarzeniu z lekkim immunomodulującym, jakim jest lenalidomid. Początkowo chorych uczestniczących w badaniu przydzielano do grupy otrzymującej sam rytuksymab, sam lenalidomid (n = 45) lub skojarzenie rytuksymab/lenalidomid (n = 46), jednak ramię z samym rytuksymabem zamknięto z powodu słabej rekrutacji. Ogółem wyniki badania wykazały, że leczenie skojarzone lenalidomidem z rytuksymabem wykazywało dobrą aktywność kliniczną u chorych na nawrotowego chłoniaka grudkowego. Pełną liczbę 12 cykli leczenia podano u 38% chorych przydzielonych do grupy leczonej samym lenalidomidem i u 63% chorych otrzymujących leczenie skojarzone. Całkowity odsetek odpowiedzi (overall response rate – ORR) był statystycznie istotnie większy w grupie chorych otrzymujących leczenie skojarzone lenalidomid/rytuksymab w porównaniu z samym lenalidomidem (76% vs 53%; p=0,029). Mediana czasu do progresji choroby (time to progression – TTP) w grupie chorych przydzielonych do leczenia skojarzonego lenalidomidem/rytuksymabem wyniosła 2 lata w porównaniu z 1,1 roku u chorych przydzielonych do grupy leczonej samym lenalidomidem (p=0,0023). Ogółem działania toksyczne terapii były podobne w obu ramionach terapeutycznych, jednak u 22% chorych przydzielonych do grupy z lenalidomidem przerwano leczenie z powodu działań niepożądanych. Działania niepożądane stopnia 3/4 wystąpiły u 58% chorych otrzymujących lenalidomid i u 53% chorych otrzymujących leczenie skojarzone i obejmowały one neutropenię (16% chorych leczonych lenalidomidem vs 20% otrzymujących leczenie skojarzone), zmęczenie (9% vs 13%) i małopłytkowość (16% vs 4%).
Badacze podsumowali, że trend w kierunku mniejszej liczby przypadków zakrzepicy w grupie otrzymującej leczenie skojarzone lenalidomidem/rytuksymabem pozwala przypuszczać, że może być to efektem lepszej kontroli chłoniaka w tej grupie, co zmniejsza stopień zwężenia naczyń żylnych, a także ogranicza inne ryzyko zakrzepicy. Podkreślono też, że niejednorodność tej grupy chorych w zakresie ryzyka zakrzepicy (a także różnice dotyczące profilaktycznego stosowania aspiryny) znacznie utrudnia ocenę skuteczności terapii w zapobieganiu temu powikłaniu.
