Stężenie neopteryny nowym biomarkerem w raku jajnika?
Autor: Kamila Gębska
Data: 03.08.2016
Źródło: LONG-TERM SIGNIFICANCE OF URINARY NEOPTERIN IN OVARIAN CANCER - A STUDY BY THE AUSTRIAN ASSOCIATION FOR GYNECOLOGIC ONCOLOGY (AGO) B. M. Volgger, G. H. Windbichler, A. G. Zeimet i wsp./KG
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
Jak wykazało nowe badanie kliniczne Austrian Gynecologic Oncology Group podwyższone stężenie neopteryny w moczu u chorych na raka jajnika jest istotnie związane z gorszymi wynikami dotyczącymi przeżycia. W tym nowotworze neopteryna może być cennym markerem prognostycznym. Wyniki badania opublikowano na stronie internetowej Annals of Oncology.
Neopteryna jest produkowana przez makrofagi podczas ich stymulacji pod wpływem interferonu gamma, co oznacza, że zwiększone stężenie indukuje immunologiczną odpowiedź komórkową. W wielu nowotworach podwyższone stężenie neopteryny powiązano już z aktywnością choroby oraz niekorzystnym rokowaniem.
W nowym badaniu oznaczano stężenie neopteryny w moczu w chwili rozpoznania choroby oraz po leczeniu 1. linii u 114 chorych z gruczolakotorbielakami oraz u 223 chorych na inwazyjnego raka jajnika. Chore obserwowano przez okres z medianą wynoszącą 161 miesięcy.
Podwyższone stężenie neopteryny w moczu definiowano jako stężenie > 250 µmol/mol kreatyniny. Wykazano, że podwyższone stężenie neopteryny występowało rzadziej u kobiet z łagodnymi gruczolakotorbielakami jajnika (24 proc.) niż u chorych na raka jajnika (58 proc.). W analizie jednoczynnikowej wykazano, że wysokie stężenie neopteryny zarówno przed, jak i po leczeniu związane było zarówno z czasem przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS) jak i przeżycia wolnego od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS). Dla obu tych wartości p < 0,001. Na rokowanie miały także wpływ takie parametry jak stopień zaawansowania według FIGO, stopień zróżnicowania nowotworu, radykalność zabiegu operacyjnego, wiek i podtyp histologiczny nowotworu. W analizie wieloczynnikowej wykazano, że stężenie neopteryny przed leczeniem jest w sposób istotny związane z przeżyciem całkowitym. U chorych z podwyższonym stężeniem neopteryny wykazano, że ryzyko względne zgonu wynosi 5,2 (95 proc. CI 3,0-11,85, p < 0,05) w porównaniu do chorych, u których nie wykazano podwyższonego stężenia neopteryny.
Chore z prawidłowym stężeniem neopteryny zarówno przed jak i po leczeniu mają najlepsze rokowanie. Nieco gorsze rokowanie mają chore, u których stężenie neopteryny normalizuje się po leczeniu. Najgorsze rokowanie stwierdzono u chorych, u których stężenie neopteryny było podwyższone zarówno przed, jak i po leczeniu.
Osobno przeanalizowano grupę 30 chorych, u których na podstawie zabiegu chirurgicznego stwierdzono stopień zaawansowania I lub II według FIGO. U trzech spośród tych chorych stwierdzono podwyższone stężenie neopteryny, a dwie z nich zmarły z powodu progresji choroby. Dla porównania jedynie dwie spośród 27 chorych, u których stwierdzono prawidłowe stężenie neopteryny zmarły z powodu choroby (p=0,004).
Autorzy badania podkreślają, że pomiar stężenia neopteryny w moczu jest prostym i powtarzalnym badaniem, które pozwala na obserwację chorych, szczególnie z wysokim stężeniem neopteryny, u których stwierdza się duże ryzyko progresji choroby. Neopteryna jest zatem interesującym biomarkerem i należałoby przeprowadzić prospektywne badania kliniczne w celu określenia grupy chorych, która może odnieść największe korzyści z kosztownego leczenia (bewacyzumab).
W nowym badaniu oznaczano stężenie neopteryny w moczu w chwili rozpoznania choroby oraz po leczeniu 1. linii u 114 chorych z gruczolakotorbielakami oraz u 223 chorych na inwazyjnego raka jajnika. Chore obserwowano przez okres z medianą wynoszącą 161 miesięcy.
Podwyższone stężenie neopteryny w moczu definiowano jako stężenie > 250 µmol/mol kreatyniny. Wykazano, że podwyższone stężenie neopteryny występowało rzadziej u kobiet z łagodnymi gruczolakotorbielakami jajnika (24 proc.) niż u chorych na raka jajnika (58 proc.). W analizie jednoczynnikowej wykazano, że wysokie stężenie neopteryny zarówno przed, jak i po leczeniu związane było zarówno z czasem przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS) jak i przeżycia wolnego od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS). Dla obu tych wartości p < 0,001. Na rokowanie miały także wpływ takie parametry jak stopień zaawansowania według FIGO, stopień zróżnicowania nowotworu, radykalność zabiegu operacyjnego, wiek i podtyp histologiczny nowotworu. W analizie wieloczynnikowej wykazano, że stężenie neopteryny przed leczeniem jest w sposób istotny związane z przeżyciem całkowitym. U chorych z podwyższonym stężeniem neopteryny wykazano, że ryzyko względne zgonu wynosi 5,2 (95 proc. CI 3,0-11,85, p < 0,05) w porównaniu do chorych, u których nie wykazano podwyższonego stężenia neopteryny.
Chore z prawidłowym stężeniem neopteryny zarówno przed jak i po leczeniu mają najlepsze rokowanie. Nieco gorsze rokowanie mają chore, u których stężenie neopteryny normalizuje się po leczeniu. Najgorsze rokowanie stwierdzono u chorych, u których stężenie neopteryny było podwyższone zarówno przed, jak i po leczeniu.
Osobno przeanalizowano grupę 30 chorych, u których na podstawie zabiegu chirurgicznego stwierdzono stopień zaawansowania I lub II według FIGO. U trzech spośród tych chorych stwierdzono podwyższone stężenie neopteryny, a dwie z nich zmarły z powodu progresji choroby. Dla porównania jedynie dwie spośród 27 chorych, u których stwierdzono prawidłowe stężenie neopteryny zmarły z powodu choroby (p=0,004).
Autorzy badania podkreślają, że pomiar stężenia neopteryny w moczu jest prostym i powtarzalnym badaniem, które pozwala na obserwację chorych, szczególnie z wysokim stężeniem neopteryny, u których stwierdza się duże ryzyko progresji choroby. Neopteryna jest zatem interesującym biomarkerem i należałoby przeprowadzić prospektywne badania kliniczne w celu określenia grupy chorych, która może odnieść największe korzyści z kosztownego leczenia (bewacyzumab).
