Tazemetostat jest aktywny i dobrze tolerowany w rzadkich mięsakach epitelioidnych
Autor: Marta Koblańska
Data: 21.12.2017
Źródło: www.cancernetwork.com/KS
W analizie trzech badań klinicznych u chorych z rzadkim podtypem mięsaka, tzw. mięsakiem epitelioidnym wykazano, że tazemetostat, inhibitor EZH2 charakteryzuje się dobrą aktywnością i tolerancją w tej grupie chorych. Rozpoznanie potwierdza patognomiczna utrata białka INI1, choć przebieg naturalny mięsaka epitelioidnego jest nie do końca poznana a dotychczas nie opracowano optymalnej strategii terapeutycznej.
Do badania klinicznego I fazy włączono dwoje dzieci i trzech dorosłych, a do badania klinicznego II fazy 31 chorych. U obojga dzieci stwierdzono obecność przerzutów w chwili włączenia do badania, podobnie jak u 1 spośród 3 dorosłych chorych w badaniu fazy I i u 27 chorych w badaniu II fazy.
W opinii badaczy tazemetostat jest dobrze tolerowanym lekiem. Najczęstszym działaniem niepożądanym w trakcie leczenia u dorosłych chorych uczestniczących w badaniu II fazy było zmęczenie 1/2 stopnia, zmniejszenie apetytu i nudności. Najczęstszym działaniem niepożądanym w trakcie leczenia 3 stopnia była niedokrwistość, którą stwierdzono u 13% chorych. Wyniki dotyczące bezpieczeństwa z badania I fazy były podobne, a u żadnego chorego uczestniczącego w badaniu II fazy nie przerwano leczenia z powodu działań niepożądanych.
U jednego z dwojga chorych dzieci uzyskano odpowiedź całkowitą, a u drugiego stabilizację choroby. U dwóch dorosłych chorych uczestniczących w badaniu I fazy wykazano stabilizację choroby, a u 1 doszło do progresji. W większej kohorcie badania II fazy 4 chorych (13%) uzyskało odpowiedź częściową, 18 chorych (58%) miało stabilizację choroby, a u 7 (23%) doszło do progresji choroby (u 2 chorych odpowiedź była niemożliwa do oceny lub nieznana). U 6 chorych ze stabilizacją choroby kontynuowano leczenie. Mediana przeżycia wolengo od progresji choroby w badaniu II fazy wyniosła 5,7 miesiąca.
Wstępna naliza przeżycia całkowitego u dorosłych chorych w badaniu II fazy wykazała istotne różnice pomiędzy chorymi, którzy uzyskali obiektywną odpowiedź lub kontrolę choroby w ciągu co najmniej 32 tygodni w porównaniu chorymi bez takiej odpowiedzi.
Podsumowując, leczenie tazemetostatem chorych na mięsaka epitelioidnego pozwala na uzyskanie całkowitego odsetka odpowiedzi wynoszącego 14% i odsetka kontroli choroby wynoszącego 36% przy znakomitej tolerancji leczenia.
W opinii badaczy tazemetostat jest dobrze tolerowanym lekiem. Najczęstszym działaniem niepożądanym w trakcie leczenia u dorosłych chorych uczestniczących w badaniu II fazy było zmęczenie 1/2 stopnia, zmniejszenie apetytu i nudności. Najczęstszym działaniem niepożądanym w trakcie leczenia 3 stopnia była niedokrwistość, którą stwierdzono u 13% chorych. Wyniki dotyczące bezpieczeństwa z badania I fazy były podobne, a u żadnego chorego uczestniczącego w badaniu II fazy nie przerwano leczenia z powodu działań niepożądanych.
U jednego z dwojga chorych dzieci uzyskano odpowiedź całkowitą, a u drugiego stabilizację choroby. U dwóch dorosłych chorych uczestniczących w badaniu I fazy wykazano stabilizację choroby, a u 1 doszło do progresji. W większej kohorcie badania II fazy 4 chorych (13%) uzyskało odpowiedź częściową, 18 chorych (58%) miało stabilizację choroby, a u 7 (23%) doszło do progresji choroby (u 2 chorych odpowiedź była niemożliwa do oceny lub nieznana). U 6 chorych ze stabilizacją choroby kontynuowano leczenie. Mediana przeżycia wolengo od progresji choroby w badaniu II fazy wyniosła 5,7 miesiąca.
Wstępna naliza przeżycia całkowitego u dorosłych chorych w badaniu II fazy wykazała istotne różnice pomiędzy chorymi, którzy uzyskali obiektywną odpowiedź lub kontrolę choroby w ciągu co najmniej 32 tygodni w porównaniu chorymi bez takiej odpowiedzi.
Podsumowując, leczenie tazemetostatem chorych na mięsaka epitelioidnego pozwala na uzyskanie całkowitego odsetka odpowiedzi wynoszącego 14% i odsetka kontroli choroby wynoszącego 36% przy znakomitej tolerancji leczenia.
