Vorinostat z bewacyzumabem skuteczny u chorych na raka nerki
Autor: Marta Koblańska
Data: 04.04.2017
Źródło: British Journal of Cancer/KS
Zgodnie z wynikami badania klinicznego 1./2. fazy opublikowanymi w British Journal of Cancer, skojarzenie inhibitora deacetylazy histonowej klasy 2 (HDAC), vorinostatu z inhibitorem naczyniowo-śródbłonkowego czynnika wzrostu (VEGF), bewacyzumabem wykazuje aktywność kliniczną u chorych na jasnokomórkowego raka nerki.
Badanie przeprowadzono w celu oceny bezpieczeństwa i skuteczności leczenia skojarzonego vorinostatem z bewacyzumabem. We wcześniejszych badaniach klinicznych wykazano, że inhibitor pan-HDAC może nasilać efekt antyangiogenny. Do badania włączono 36 chorych na jasnokomórkowego raka nerki (RCC), którzy otrzymali wcześniej do dwóch linii leczenia.
Chorzy otrzymywali vorinostat w dawce 200 mg dwa razy na dobę przez 2 tygodnie i bewacyzumab w dawce 15 mg/kg masy ciała co 3 tygodnie. Pierwszorzędowym punktem końcowym badania było bezpieczeństwo i odsetek chorych, którzy przeżyli bez progresji choroby co najmniej 6 miesięcy. Łącznie u 6 chorych odnotowano odpowiedzi obiektywne obejmujące jedną odpowiedź całkowitą i odpowiedzi częściowe u 5 chorych. U 19 chorych doszło do stabilizacji choroby, a u dwóch spośród tych chorych potwierdzona obiektywna odpowiedź utrzymywała się ponad dwa lata. Po 6 miesiącach obserwacji u 48% chorych nie stwierdzono progresji choroby. Mediana czasu wolnego od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) wyniosła 5,7 miesiąca, a mediana czasu przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS) 13,9 miesiąca.
U dwóch wcześniej nieleczonych chorych nie odnotowano żadnych korzyści ze stosowania leczenia skojarzonego.
W ocenie badaczy profil toksyczności leczenia skojarzonego był akceptowalny. U dwóch chorych odnotowano małopłytkowość 4. stopnia, a u trzech małopłytkowość 3. stopnia. W trakcie badania 2. fazy najczęściej odnotowywane działania niepożądane obejmowały zmęczenie (61%), nudności (48%), ból (48%), brak apetytu (45%), biegunkę (36%) i zwiększone stężenie kreatyniny (36%). W opinii badaczy dalsze badania u chorych odpowiadających na terapie epigenetyczne stosowane w skojarzeniu z inhibitorami VEGF mogą określić podgrupę chorych na RCC odnoszących największe korzyści z leczenia skojarzonego.
Chorzy otrzymywali vorinostat w dawce 200 mg dwa razy na dobę przez 2 tygodnie i bewacyzumab w dawce 15 mg/kg masy ciała co 3 tygodnie. Pierwszorzędowym punktem końcowym badania było bezpieczeństwo i odsetek chorych, którzy przeżyli bez progresji choroby co najmniej 6 miesięcy. Łącznie u 6 chorych odnotowano odpowiedzi obiektywne obejmujące jedną odpowiedź całkowitą i odpowiedzi częściowe u 5 chorych. U 19 chorych doszło do stabilizacji choroby, a u dwóch spośród tych chorych potwierdzona obiektywna odpowiedź utrzymywała się ponad dwa lata. Po 6 miesiącach obserwacji u 48% chorych nie stwierdzono progresji choroby. Mediana czasu wolnego od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) wyniosła 5,7 miesiąca, a mediana czasu przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS) 13,9 miesiąca.
U dwóch wcześniej nieleczonych chorych nie odnotowano żadnych korzyści ze stosowania leczenia skojarzonego.
W ocenie badaczy profil toksyczności leczenia skojarzonego był akceptowalny. U dwóch chorych odnotowano małopłytkowość 4. stopnia, a u trzech małopłytkowość 3. stopnia. W trakcie badania 2. fazy najczęściej odnotowywane działania niepożądane obejmowały zmęczenie (61%), nudności (48%), ból (48%), brak apetytu (45%), biegunkę (36%) i zwiększone stężenie kreatyniny (36%). W opinii badaczy dalsze badania u chorych odpowiadających na terapie epigenetyczne stosowane w skojarzeniu z inhibitorami VEGF mogą określić podgrupę chorych na RCC odnoszących największe korzyści z leczenia skojarzonego.
