Większa skuteczność RT u chorych na raka prostaty z niższym stężeniem PSA
Autor: Aleksandra Lang
Data: 06.09.2016
Źródło: Bradley J. Stish, Thomas M. Pisansky, William S. Harmsen i wsp. Improved Metastasis-Free and Survival Outcomes With Early Salvage Radiotherapy in Men With Detectable Prostate-Specific Antigen After Prostatectomy for Prostate Cancer Opublikowano na stronie
Na wyniki ratunkowej radioterapii (ang. salvage radiotherapy, SRT) u chorych na raka prostaty po radykalnej prostatektomii wpływ ma wiele czynników, ale w nowym badaniu wykazano, że zastosowanie SRT u chorych z niższymi stężeniami PSA (ang. prostate specific antigen) może poprawiać wyniki leczenia. Wyniki badania opublikowano na stronie internetowej Journal of Clinical Oncology.
Znaczenie prognostyczne stężenia PSA w chwili rozpoczęcia SRT zostały ustalone. Natomiast ograniczone są dane dotyczące wpływu stężenia PSA przed rozpoczęciem SRT na powstawanie przerzutów odległych czy śmiertelność związana z chorobą.
Do nowego badania włączono 1106 chorych, u których przeprowadzono SRT w latach 1987-2013, a średni czas obserwacji wynosił 8,9 roku. Ogółem u 600 chorych (54%) stwierdzono biochemiczny nawrót choroby, a pięcioletnie i dziesięcioletnie skumulowane ryzyko nawrotu biochemicznego wynosiło odpowiednio 49,9% i 64,3%. Analiza wieloczynnikowa wykazała, że stopień zaawansowania choroby nowotworowej, punktacja w skali Gleasona oraz stężenie PSA przed SRT mają istotny wpływ na ryzyko nawrotu biochemicznego. Każde podwojenie stężenia PSA przed SRT wiązało się z 1,3 razy większym ryzykiem nawrotu biochemicznego (HR 1,3, 95% CI 1,21-1,39, p < 0,001). Dawka SRT wynosząca 68 Gy zmniejszała ryzyko nawrotu choroby.
W trakcie okresu obserwacji u 208 chorych stwierdzono przerzuty odległe, po 5 latach odsetek chorych z przerzutami odległymi wynosił 10,9%, a po 10 latach 19,9%. Podobnie każde podwojenie stężenia PSA przed SRT wiązało się z 32% zwiększeniem ryzyka powstawania przerzutów odległych (HR 1,32; 95% CI 1,19-1,46; p < 0,001). Z powstawaniem przerzutów odległych miały również związek zwiększenie punktacji w skali Gleasona oraz wyższy stopień zaawansowania choroby.
W trakcie trwania badania stwierdzono 280 zgonów, z czego 110 związanych z rakiem prostaty. W analizie wieloczynnikowej stwierdzono, że cecha T3b, punktacja w skali Gleasona ≥ 7 i wyższe stężenie PSA przed SRT były związane z większym ryzykiem zgonu z powodu choroby nowotworowej.
Podwojenie stężenia PSA wiązało się z 1,4 razy większym ryzykiem zgonu (HR 1,4, 95% CI 1,21-1,63; p < 0,001).
Badacze podkreślają, że największym ograniczeniem badania jest jego obserwacyjny charakter. Według nich wyniki mogą być głosem w dyskusji przeciwko wydłużonej obserwacji ukierunkowanej na wykrycie podwyższonego stężenia PSA, które opóźnia rozpoczęcie SRT.
Do nowego badania włączono 1106 chorych, u których przeprowadzono SRT w latach 1987-2013, a średni czas obserwacji wynosił 8,9 roku. Ogółem u 600 chorych (54%) stwierdzono biochemiczny nawrót choroby, a pięcioletnie i dziesięcioletnie skumulowane ryzyko nawrotu biochemicznego wynosiło odpowiednio 49,9% i 64,3%. Analiza wieloczynnikowa wykazała, że stopień zaawansowania choroby nowotworowej, punktacja w skali Gleasona oraz stężenie PSA przed SRT mają istotny wpływ na ryzyko nawrotu biochemicznego. Każde podwojenie stężenia PSA przed SRT wiązało się z 1,3 razy większym ryzykiem nawrotu biochemicznego (HR 1,3, 95% CI 1,21-1,39, p < 0,001). Dawka SRT wynosząca 68 Gy zmniejszała ryzyko nawrotu choroby.
W trakcie okresu obserwacji u 208 chorych stwierdzono przerzuty odległe, po 5 latach odsetek chorych z przerzutami odległymi wynosił 10,9%, a po 10 latach 19,9%. Podobnie każde podwojenie stężenia PSA przed SRT wiązało się z 32% zwiększeniem ryzyka powstawania przerzutów odległych (HR 1,32; 95% CI 1,19-1,46; p < 0,001). Z powstawaniem przerzutów odległych miały również związek zwiększenie punktacji w skali Gleasona oraz wyższy stopień zaawansowania choroby.
W trakcie trwania badania stwierdzono 280 zgonów, z czego 110 związanych z rakiem prostaty. W analizie wieloczynnikowej stwierdzono, że cecha T3b, punktacja w skali Gleasona ≥ 7 i wyższe stężenie PSA przed SRT były związane z większym ryzykiem zgonu z powodu choroby nowotworowej.
Podwojenie stężenia PSA wiązało się z 1,4 razy większym ryzykiem zgonu (HR 1,4, 95% CI 1,21-1,63; p < 0,001).
Badacze podkreślają, że największym ograniczeniem badania jest jego obserwacyjny charakter. Według nich wyniki mogą być głosem w dyskusji przeciwko wydłużonej obserwacji ukierunkowanej na wykrycie podwyższonego stężenia PSA, które opóźnia rozpoczęcie SRT.
