Występowanie mutacji T790M u wcześniej nieleczonych chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca
Autor: Izabela Żmijewska
Data: 28.03.2012
Źródło: Kang-Yi Su i wsp. Pretreatment Epidermal Growth Factor Receptor (EGFR) T790M mutation predicts shorter EGFR tyrosine kinase inhibitor response duration in patients with non-small-cell lung cancer, Journal of Clinical Oncology 2012; 30, 4: 433-439
Chorzy na niedrobnokomórkowego raka płuca (NSCLC) z obecnością mutacji aktywujących receptora dla naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR) cechują się bardzo dobrą odpowiedzią na inhibitory kinaz tyrozynowych (TKI) EGFR. W licznych randomizowanych badaniach potwierdzono, że mutacje aktywujące EGFR są czynnikami predykcyjnymi odpowiedzi na TKI.
Wielu chorych w trakcie terapii odwracalnymi TKI dochodzi do rozwoju mutacji T790M, która w ponad 50% przypadków odpowiedzialna jest za oporność nabytą. Istnieją dowody, że mutacja T790M istnieje w niewielkim odsetku komórek już przed terapią TKI, a w trakcie terapii komórki te stają się na skutek selekcji dominującym klonem.
Celem prezentowanego badania była ocena przy pomocy bardzo czułej metody występowania mutacji T790M przed i po terapii TKI oraz ocena związku występowania mutacji z wynikami terapii.
Do wykrywania mutacji T790M zastosowano bezpośrednie sekwencjonowanie, wysoce czułą metodę spektrometrii masowej (ang. matrix-assisted laser desorption ionization-time of flight mass spectrometry, MALDI-TOF MS) oraz sekwencjonowanie kolejnej generacji (ang. next-generation sequencing, NGS). Oznaczenia wykonano u 107 chorych nieleczonych wcześniej TKI oraz u 85 chorych po terapii TKI.
Metodą MALDI-TOF MS zidentyfikowano więcej mutacji T790M niż przy pomocy bezpośredniego sekwencjonowania zarówno u chorych nieleczonych wcześniej TKI – 25,2% vs 2,8%, p<0,001, jak i u chorych leczonych TKI – 31,5% vs 2,7%, p<0,001 oraz po terapii TKI – 83,3% vs 33,3%, p=0,0143. Występowanie mutacji EGFR i ich częstość potwierdzono metodą NGS.
Występowanie mutacji T790M okazało się niezależnym czynnikiem predykcyjnym skrócenia czasu wolnego od progresji choroby (PFS) u chorych na NSCLC, leczonych odwracalnymi TKI (p<0,05).
Obecnie prowadzone są badania kliniczne z TKI drugiej generacji oraz innymi terapiami, które przełamują oporność T790M. Należy do nich afatynib (BIBW 2992), neratynib (HKI-272) i PF-0299804. W jednym z badań afatynib w skojarzeniu z cetuksymabem wykazał skuteczność u chorych z nabytą opornością na TKI EGFR. Poza skutecznością nowych terapii dużego znaczenia nabiera odpowiednie zidentyfikowanie przez lekarza chorych z obecnością mutacji T790M, którzy odniosą korzyści z nowych terapii, a u których zastosowanie TKI pierwszej generacji może okazać się nieskuteczne.
Autorzy skonkludowali, że mutacja T790M może nie być tak rzadka u chorych na NSCLC przed lub po terapii TKI, z obecnością mutacji aktywujących EGFR. Obecność mutacji T790M przed leczeniem wiązała się z krótszym PFS po terapii odwracalnymi TKI EGFR.
Opracowanie dr n. med. Dariusz Stencel
Senior Medical Affairs Manager
BI, Dział Medyczny
Boehringer Ingelheim
Celem prezentowanego badania była ocena przy pomocy bardzo czułej metody występowania mutacji T790M przed i po terapii TKI oraz ocena związku występowania mutacji z wynikami terapii.
Do wykrywania mutacji T790M zastosowano bezpośrednie sekwencjonowanie, wysoce czułą metodę spektrometrii masowej (ang. matrix-assisted laser desorption ionization-time of flight mass spectrometry, MALDI-TOF MS) oraz sekwencjonowanie kolejnej generacji (ang. next-generation sequencing, NGS). Oznaczenia wykonano u 107 chorych nieleczonych wcześniej TKI oraz u 85 chorych po terapii TKI.
Metodą MALDI-TOF MS zidentyfikowano więcej mutacji T790M niż przy pomocy bezpośredniego sekwencjonowania zarówno u chorych nieleczonych wcześniej TKI – 25,2% vs 2,8%, p<0,001, jak i u chorych leczonych TKI – 31,5% vs 2,7%, p<0,001 oraz po terapii TKI – 83,3% vs 33,3%, p=0,0143. Występowanie mutacji EGFR i ich częstość potwierdzono metodą NGS.
Występowanie mutacji T790M okazało się niezależnym czynnikiem predykcyjnym skrócenia czasu wolnego od progresji choroby (PFS) u chorych na NSCLC, leczonych odwracalnymi TKI (p<0,05).
Obecnie prowadzone są badania kliniczne z TKI drugiej generacji oraz innymi terapiami, które przełamują oporność T790M. Należy do nich afatynib (BIBW 2992), neratynib (HKI-272) i PF-0299804. W jednym z badań afatynib w skojarzeniu z cetuksymabem wykazał skuteczność u chorych z nabytą opornością na TKI EGFR. Poza skutecznością nowych terapii dużego znaczenia nabiera odpowiednie zidentyfikowanie przez lekarza chorych z obecnością mutacji T790M, którzy odniosą korzyści z nowych terapii, a u których zastosowanie TKI pierwszej generacji może okazać się nieskuteczne.
Autorzy skonkludowali, że mutacja T790M może nie być tak rzadka u chorych na NSCLC przed lub po terapii TKI, z obecnością mutacji aktywujących EGFR. Obecność mutacji T790M przed leczeniem wiązała się z krótszym PFS po terapii odwracalnymi TKI EGFR.
Opracowanie dr n. med. Dariusz Stencel
Senior Medical Affairs Manager
BI, Dział Medyczny
Boehringer Ingelheim
