Zwiększone ryzyko raka tarczycy u kobiet po leczeniu raka piersi

Jak wykazała duża retrospektywna analiza, u chorych na raka piersi po leczeniu, szczególnie w ciągu 5 lat od rozpoznania, stwierdza się zwiększone ryzyko zachorowania na raka tarczycy.
Pomimo że liczba zachorowań na raka piersi jest stała w ciągu ostatnich 20 lat, ciągle jest on jedną z wiodących przyczyn zachorowalności, która dotyczy jednej na osiem kobiet.

Wraz z postępem w leczeniu raka piersi doszło do poprawy wskaźników przeżycia, które wynosi obecnie blisko 90% po 5 latach od rozpoznania. U chorych tych jednak istnieje 18%-30% ryzyko rozwoju drugiego nowotworu. Większość z drugich pierwotnych nowotworów to guzy hormonozależne, takie jak rak jajnika, jajowodu, ale według niektórych badań wzrasta również ryzyko rozwoju raka tarczycy. Do tej pory związek pomiędzy rakiem piersi i rakiem tarczycy w dużej mierze opierał się na wynikach badań jednoośrodkowych, które sugerowały zwiększoną zachorowalność na raka tarczycy po leczeniu raka piersi. W celu dalszego zbadania tego zjawiska przeanalizowano bazę danych National Cancer Institute’s Surveillance, Epidemiology, and End Results 9 (SEER 9) w celu identyfikacji chorych ze zdiagnozowanym rakiem piersi i/lub rakiem tarczycy w latach 1973-2011. Znaleziono 704402 chore z rozpoznanym jedynie rakiem piersi, 49663 chore z rozpoznanym jedynie rakiem tarczycy oraz 1526 chorych z rakiem tarczycy, który rozwinął sie po leczeniu raka piersi. Dziesięcioletnie ryzyko zachorowania na raka tarczycy u chorych leczonych z powodu raka piersi w porównaniu do populacji ogólnej było wyższe wśród chorych w wieku 40 i 50 lat (odpowiednio 16% i 12% vs 0,33% i 0,35%) i niższe wśród chorych w wieku 60 i 70 lat (odpowiednio 0,05% i 0,02% vs. 0,33% i 0,27%). Mediana czasu rozwoju raka tarczycy u kobiet leczonych z powodu raka piersi wynosiła 5 lat od rozpoznania raka piersi. Chore, u których doszło do rozwoju raka tarczycy były młodsze w porównaniu do chorych, u których stwierdzono jedynie raka piersi (odpowiednio średnio 54 vs 61 lat, p<0,001), miały w piersiach guzy o mniejszych wymiarach (odpowiednio średnio 15 mm vs 18 mm, p<0,001), większy odsetek inwazyjnego raka przewodowego (7,6% vs 5,5%, p=0,009).
Nie stwierdzono natomiast różnicy w zakresie statusu receptorów estrogenowych i progesteronowych oraz zajęcia węzłów chłonnych.
Z uwagi na fakt, że rak piersi rzadko rozwija się wśród młodych kobiet, chore po leczeniu w bazie SEER 9, u których rozwinął się rak tarczycy były starsze w porównaniu do chorych, u których rozwinął się jedynie rak tarczycy (średnia wieku odpowiednio 62 vs 45 lat, p<0,001). Dodatkowo w porównaniu do chorych, u których rozwijał się jedynie rak tarczycy, chore po leczeniu raka piersi mają mniejsze guzy tarczycy (odpowiednio 11 mm vs 13 mm, p<0,004) oraz mniejszą jodochwytność (46% vs 37%, p<0,001). Ponadto wśród tych kobiet istnieje większy odsetek raka papilarnego tarczycy (0,9% vs 0,5%, p<0,036), odmiany oksyfilnej raka pęcherzykowatego (4,3% vs 2,6%, p<0,001) oraz raka anaplastycznego (1,5% vs 0,8%, p=0,001).