Migotanie przedsionków - optymalne kombinacje leków

Grupa naukowców z Korei Południowej dokonała metaanalizy badań oceniających bezpieczeństwo i skuteczność farmakoterapii migotania przedsionków. Skupili się na ocenie stosowania doustnych antykoagulantów, amiodaronu oraz leków będących inhibitorami glikoproteiny P.

Migotanie przedsionków jest stanem wymagającym zabezpieczenia farmakologicznego, bez którego rychło doszłoby do dramatycznych powikłań. W celu umiarowienia rytmu serca najczęściej stosuje się amiodaron, oprócz tego wymagane jest systematyczne przyjmowanie leków przeciwkrzepliwych, wśród których dominują antagoniści witaminy K (warfaryna i acenokumarol), a w ostatnich latach także droższe, lecz znacznie wygodniejsze w stosowaniu inhibitory czynnika Xa (głównie rywaroksaban i apiksaban). Które z połączeń lekowych są najskuteczniejsze i najbezpieczniejsze? Czy droższe oznacza w tym przypadku lepsze? Odpowiedź pojawiła się na łamach The Journal of Cardiology.

Grupa naukowców z Korei Południowej dokonała metaanalizy badań oceniających bezpieczeństwo i skuteczność farmakoterapii migotania przedsionków; skupili się na ocenie stosowania doustnych antykoagulantów, amiodaronu oraz leków będących inhibitorami glikoproteiny P (białko biorące udział w transporcie substancji do komórki; lekami blokującymi jego działanie są m.in. werapamil, rezerpina czy tamoksyfen). Włączono 4 randomizowane badania fazy III oraz 6 badań oceniających jednoczesne stosowanie różnych leków stosowanych w terapii utrwalonego migotania przedsionków.

Wykazano, że wśród pacjentów przyjmujących amiodaron nie ma korzyści ze stosowania inhibitorów Xa w porównaniu z inhibitorami syntezy witaminy witaminy K w zakresie redukcji częstości udarów mózgu, incydentów zakrzepowo-zatorowych, epizodów poważnych krwawień i śmiertelności.

W grupie pacjentów przyjmujących lek będący inhibitorem glikoproteiny P (głównie często stosowany werapamil) wprawdzie nie wykazano przewagi inhibitorów czynnika Xa w porównaniu do inhibitorów syntezy witaminy K w zakresie częstości krwawień, jednak przy stosowaniu tej grupy leków przeciwkrzepliwych rzadziej dochodziło do udarów mózgu i incydentów zakrzepowo zatorowych (RR=0,78, p=0,04).

Pacjenci, którzy oprócz amiodaronu przyjmują także kilka innych leków (głównie ze względu na schorzenia współtowarzyszące) mogą odnosić korzyści, stosując jako lek przeciwkrzepliwy rywaroksaban lub apiksaban - w tej grupie chorych takie postępowanie skutkowało redukcją częstości udarów mózgu, incydentów zakrzepowo-zatorowych i zgonów.

Powyższe dane mogą okazać się pomocne w planowaniu terapii u osób dotkniętych migotaniem przedsionków, w tym utrwalonym. Warto pamiętać, że około 70% pacjentów z tym rozpoznaniem znajduje się w grupie wiekowej między 65. a 85. rokiem życia. Oznacza to częste współwystępowanie innych schorzeń, co z pewnością skłania do wyboru jak najbezpieczniejszych kombinacji leków.

.