Kryzotynib skuteczny u chorych na NDRP z obecnością ALK i z przerzutami do ośrodkowego układu nerwowego

Opublikowane w Journal of Clinical Oncology wyniki badania III fazy pokazują, że kryzotynib poprawia odsetek kontroli przerzutów wewnątrzczaszkowych w porównaniu z chemioterapią u chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca (NDRP) z obecnością rearanżacji ALK oraz ze stabilnymi przerzutami w ośrodkowym układzie nerwowym (OUN).

Wyniki wcześniejszego badania PROFILE 1014 wykazały, że kryzotynib poprawia przeżycie wolne od progresji choroby (progression-free survival, PFS) oraz odsetek odpowiedzi (response rate, RR) w porównaniu z chemioterapią skojarzoną pemetreksedem z pochodnymi platyny. Badacze podkreślają, że wprowadzenie leków ukierunkowanych molekularnie poprawiło wyniki terapii w wybranych populacjach chorych z określonymi mutacjami, jednak przerzuty do ośrodkowego układu nerwowego (OUN) u chorych na NDRP wiążą się z wysoką śmiertelnością i częstymi powikłaniami.
Do przedstawionej analizy włączono 343 chorych uczestniczących w badaniu PROFILE 1014 w populacji zgodnej z zaplanowanym leczeniem (intent-to-treat, ITT), spośród których 79 (23%) wykazywało już w chwili rozpoznania obecność stabilnych przerzutów do OUN. Łącznie 39 spośród tych chorych leczono kryzotynibem, a 40 chorych otrzymywało chemioterapię. W grupie chorych z przerzutami do OUN u 27% doszło do progresji zmian wewnątrzczaszkowych (intracranial progressive disease, IC-PD), a mediana czasu do progresji (intracranial time to tumor progression, IC-TTP) wyniosła 15,7 miesiąca w grupie leczonej kryzotynibem i 12,5 miesiąca w grupie otrzymującej chemioterapię.
Leczenie kryzotynibem wiązało się z nieistotną statystycznie poprawą IC-TTP w populacji ITT, współczynniki ryzyka (hazard ratio, HR) 0,60 (95% CI, 0,34–1,05; p=0,069); u chorych z przerzutami do OUN, HR 0,45 (95% CI, 0,19–1,07; p=0,063); oraz u chorych bez przerzutów do OUN, HR 0,69 (95% CI, 0,33–1,45; p=0,323).
Kryzotynib statystycznie istotnie poprawił kontrolę choroby (odpowiedź całkowita lub częściowa albo stabilizacja choroby) w porównaniu z chemioterapią u chorych z przerzutami do OUN w chwili rozpoznania. Kontrola choroby wewnątrzczaszkowej po12 tygodniach wyniosła 85% w grupie leczonej kryzotynibem i 45% u chorych otrzymujących chemioterapię (p <0,001); po 24 tygodniach odsetki te wynosiły odpowiednio 56% i 25% (p=0,006). W grupie leczonej kryzotynibem odnotowano 4 całkowite odpowiedzi wewnątrzczaszkowe, natomiast w grupie otrzymującej chemioterapie dwie. U chorych z przerzutami do OUN w chwili rozpoznania PFS w grupie leczonej kryzotynibem wyniosło 9 miesięcy, w porównaniu z 4 miesiącami w grupie otrzymującej chemioterapię, HR 0,40 (95% CI, 0,23–0,69; p <0,001). Kryzotynib poprawiał także PFS u chorych bez przerzutów do OUN, u których wynosiło ono 11,1 miesiąca w porównaniu z 7,2 miesiąca w grupie otrzymującej chemioterapię, HR 0,51 (95% CI, 0,38–0,69; p <0,001), poprawę PFS odnotowano także w populacji ITT. We wszystkich trzech populacjach (ITT, chorzy z/bez przerzutów) nie osiągnięto mediany OS.
Podsumowując, w opinii autorów prospektywna analiza w ramach badania PROFILE 1014 wykazuje przewagę kryzotynibu u chorych z przerzutami do OUN w porównaniu z chemioterapią, a także wskazuje, że kryzotynib powinien być standardem leczenia pierwszej linii chorych na NDRP z obecnością ALK i z przerzutami do OUN.