Leczenie skojarzone tiwatynibem i erlotynibem poprawia wyniki terapii chorych na raka płuca

Chorzy na raka płuca z obecnością mutacji w genie receptora naskórkowego czynnika wzrostu (epidermal growth factor receptor, EGFR) mogą odnosić korzyści ze skojarzenia standardowego leczenia erlotynibem z tiwantynibem.

W trakcie zorganizowanej przez American Association for Cancer Research oraz National Cancer Institute konferencji International Conference on Molecular Targets and Cancer Therapeutics, która dobyła się w Bostonie w dniach 5-9. listopada 2015 roku, przedstawiono wyniki zaplanowanej analizy podgrup dużego, opublikowanego już badania klinicznego 3. fazy. Wykazano, że dodanie tiwantynibu, eksperymentalnego leku przeciwnowotworowego ukierunkowanego na c-Met do standardowego leczenia inhibitorem EGFR erlotynibem wydłuża czas przeżycia wolnego od progresji choroby (progression-free survival, PFS), poprawia odsetek odpowiedzi, a w niektórych przypadkach wydłuża przeżycie całkowite (overall survival, OS) w porównaniu z samym erlotynibem u leczonych wcześniej chorych na zaawansowanego, niepłaskonabłonkowego niedrobnokomórkowego raka płuca (NDRP), nieotrzymujących wcześniej inhibitorów EGFR i MET.
Opublikowane wcześniej w Journal of Clinical Oncology wyniki randomizowanego badania klinicznego 3. fazy MARQUEE (obejmującego 1048 chorych) wykazały, że dodanie tiwantynibu do erlotynibu poprawia PFS, ale nie wydłuża OS w porównaniu z samym erlotynibem w całej populacji badania.
Mediana OS w grupie chorych otrzymujących erlotynib z placebo wyniosła 7,8 miesiąca w porównaniu z 8,5 miesiąca w ramieniu z leczeniem skojarzonym (p=0,81). W grupie 109 chorych z obecnością mutacji w genie EGFR (56 przydzielonych do grupy z leczeniem skojarzonym a 53 do ramienia kontrolnego), mediana PFS u chorych leczonych triwatynibem wyniosła 13,0 miesięcy w porównaniu z 7,5 miesiąca w grupie kontrolnej (p=0,0016). Doszło również do poprawy – choć nieistotnej statystycznie – całkowitego odsetka odpowiedzi i mediany przeżycia całkowitego, odpowiednio z 43% do 61% i z 20,0 miesięcy do 25,5 miesiąca (p=0,1). Według Wallace Akerley, dyrektora oddziału chirurgii onkologicznej w Huntsman Cancer Institute w University of Utah w Salt Lake City, większa liczba chorych daje większą szansę na wykazanie niewielkich zmian, dlatego tez przedstawiona analiza podgrup może wykazać jedynie znaczne różnice.
Najczęstsze działania niepożądane w grupie leczonej erlotynibem z tivantynibem w porównaniu z samym erlotynibem obejmowały wysypkę (odpowiednio 33,1% vs 37,3%), biegunkę (34,6% vs 41,0%), osłabienie i zmęczenie (43,5% vs 38,1%) oraz neutropenię (stopnia 3-4; 8,5% vs 0,8%).
W chwili odcięcia danych 6 spośród 56 chorych w grupie z leczeniem skojarzonym nadal było leczonych. Czas trwania leczenia wahał się w zakresie od 16 do 25 miesięcy.
Z uwagi na to, że przedstawione wyniki są częścią zaplanowanej wcześniej analizy, wyniki nie są wystarczające do wykazania skuteczności leczenia skojarzonego w porównaniu z samym erlotynibem. Uzyskane wyniki wymagają potwierdzenia w dalszych badaniach.