Markery przydatne w rozpoznawaniu aktywnej postaci gruźlicy

Rozpoznawanie aktywnej postaci gruźlicy wśród osób z kontaktu na podstawie rutynowo przeprowadzanych badań klinicznych i laboratoryjnych wciąż pozostaje wyzwaniem. Niaina Rakotosamimanana i wsp. zaprojektowali prospektywne badanie mające na celu zbadanie klinicznych i laboratoryjnych markerów związanych z ryzykiem rozwoju aktywnej gruźlicy wśród osób mających kontakt z pacjentami zakażonymi M. tuberculosis.

Badaniem objęto 296 HIV-negatywnych osób, które miały kontakt z domownikiem chorym na gruźlicę. W czasie 18-miesięcznej obserwacji prócz monitorowania stanu klinicznego, systematycznie wykonywano badania takie jak: morfologia krwi obwodowej, próba tuberkulinowa (tuberculin skin text – TST), RTG klatki piersiowej.


Pojawienie się objawów klinicznych aktywnej gruźlicy wśród osób z kontaktu korelowało ze zwiększeniem odsetka monocytów we krwi obwodowej (aHR 6.25, 95% CI 1.63–23.95; p<0.01), odczynem uzyskiwanym w próbie tuberkulinowej ≥14 mm (aHR 5.72, 95% CI 1.22–26.80; p=0.03) oraz zwiększonym stosunkiem monocytów do limfocytów krwi obwodowej (aHR 4.97, 95% CI 1.3–18.99; p=0.03).


Wśród osób badanych, u których odczyn uzyskany w próbie tuberkulinowej wynosił ≥14 mm, silną korelację z ryzykiem wystąpienia aktywnej gruźlicy wykazano zwłaszcza, gdy towarzyszył mu zwiększony odsetek monocytów we krwi obwodowej (aHR 8.46, 95% CI 1.74–41.22; p<0.01).


Podsumowując, obserwacja odsetka monocytów we krwi obwodowej w połączeniu z wynikami odczytu próby tuberkulinowej może stanowić przydatne narzędzie w identyfikacji osób z kontaktu, znajdujących się w grupie wysokiego ryzyka zachorowania na aktywną gruźlicę.