Nadciśnienie płucne w chorobach płuc

O nadciśnieniu płucnym w chorobach płuc, według najnowszych standardów podczas VII Kongresu Top Pulmonological Trends mówiła prof. Tatiana Mularek-Kubzdela z I Kliniki Kardiologii Szpitala Klinicznego Przemienienia Pańskiego Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu.

Rozpoznanie nadciśnienia płucnego ma miejsce wtedy, kiedy średnie ciśnienie w tętnicy płucnej – w badaniu chemodynamicznym, czyli cewnikowaniu prawostronnym w spoczynku jest ≥, niż 25 mm słupka rtęci.
W medycynie sytuacji, kiedy występuje nadciśnienie płucne jest bardzo dużo. Zarówno w nowych, jak i starych standardach nadciśnienia podzielone zostały na pięć kategorii – tętnicze nadciśnienie płucne, związane z anatomiczną przebudową małych tętniczek płucnych. Jak podkreślała w związku z tym dochodzi do nadciśnienia. Stosowane jest leczenie na tętniczki płucne. Kolejne kategorie to: nadciśnienie płucne związane z chorobami lewej komory serca; w następstwie chorób płuc i hipoksji; przewlekłe zakrzepowo-zatorowe i nadciśnienie płucne o niejasnych przyczynach lub mnogich przyczynach.
Ekspert poinformowała, że pod koniec sierpnia 2015 ukazały się nowe zalecenia dotyczące nadciśnienia płucnego przygotowane wspólnie przez Europejskie Towarzystwo Pulmonologiczne (ERS) i Europejskie Towarzystwo Kardiologiczne (ESC). Jeden z rozdziałów omawia nadciśnienie płucne związane z chorobami płuc i hipoksją. Do nadciśnienia płucnego mogą prowadzić praktycznie wszystkie choroby płuc. W pulmonologii występuje najczęściej w: POChP, śródmiąższowe choroby płuc, współistnienie włóknienia płuc i rozedma, obturacyjny bezdech senny. Dokładna częstość występowania tego schorzenia nie jest znana.

– Wiemy jednak na pewno, że we wszystkich chorobach płuc dołączenie się nadciśnienia płucnego powoduje zmniejszenie wydolności wysiłkowej, pogorszenie ciśnienia parcjalnego tlenu oraz skrócenie przeżycia – mówiła. Przypomniała, że chorobę rozpoznaje się na podstawie echokardiografii tj. podstawowego badania przesiewowego. Nadciśnienie płucne w POChP występuje w 23 proc. do 26 proc. Zaś w ciężkich postaciach POChP z rozedmą do 90 proc. Prof. Mularek-Kubzdela zwróciła uwagę, że w tej jednostce chorobowej nadciśnienie płucne zwykle jest łagodne lub umiarkowane. Średnie ciśnienie w tętnicy płucnej w granicach 20 – 35 mm słupa rtęci. Natomiast ciężkie nadciśnienie płucne, gdzie średnie ciśnienie w tętnicy płucnej jest większe, niż 40 mm występuje od 1proc. do 5 proc.

Ciężkie nadciśnienie płucne charakteryzuje się obrazem, m.in.: obturacja jest łagodna, do umiarkowanej; występuje ciężka hipoksemia; hipokapnia. Śmiertelność u tych chorych jest zdecydowanie większa, niż u pacjentów, którzy nie mają nadciśnienia płucnego, albo jest ono niewielkie. Prof. Tatiana Mularek-Kubzdela mówiła także, co u chorych z POChP i nadciśnieniem płucnym wpływa na rokowanie. Wcale nie parametry obturacji, tylko wysokość saturacji mieszanej krwi żylnej DLCO, klasa niewydolności serca i wiek. Są to te same czynniki, które wpływają na rokowanie w tętniczym idiopatycznym nadciśnieniu płucnym.

Aktualne zalecenia mówią o tym, że jeżeli choroba płuc jest łagodna tzn. POChP - FEV1 jest większe, niż 60 proc., albo przy śródmiąższowym zapaleniu płuc FVC większe, niż 70 proc., bez istotnych zmian śródmiąższowych i oskrzelowych w tomografii komputerowej, a ciśnienie w tętnicy płucnej jest większe, niż 35 mm słupa rtęci, to można domniemywać, że jest to współistnienie dwóch chorób. Często występującej choroby płuc – niezbyt nasilonej i tętniczego nadciśnienia płucnego. U takich chorych można stosować leczenie specyficzne, czyli nacelowane na tętniczki płucne.