Ocena stężenia D-dimerów po zatorowości płucnej u pacjentów z OBS

Obturacyjny bezdech senny stanowi niezależny czynnik ryzyka wystąpienia zatorowości płucnej. Do rozpoznawania nawrotu zatorowości płucnej wykorzystywana jest - między innymi - ocena stężenia D-dimerów w surowicy. Angela García Suquia i wsp. zaprojektowali badanie mające na celu ocenę z jaką częstością obserwuje się podwyższone wartości D-dimerów (>500 ng•mL−1) po zakończeniu leczenia przeciwkrzepliwego z powodu zatorowości płucnej wśród pacjentów z rozpoznanym obturacyjnym bezdechem sennym oraz u osób wolnych od tego schorzenia. Wyniki badania opublikowano na łamach czasopisma European Respiratory Journal.

Obturacyjny bezdech sennych rozpoznano u 64 (74.4%) pacjentów z grupy badanej (u których wystąpiła zatorowość płucna) oraz u 41 (46.11%) osób z grupy kontrolnej (u których nie wystąpiła zatorowość płucna). Przeprowadzona analiza statystyczna wykazała istotnie wyższe stężenia
D-dimerów wśród pacjentów z zatorowością płucną oraz obturacyjnym bezdechem sennym, w porównaniu z osobami, u których OBS nie występował. Stężenia D-dimerów korelowały dodatnio z wskaźnikiem AHI oraz nocną hipoksemią.
Stwierdzono również, iż wśród osób po zatorowości płucnej z towarzyszącym obturacyjnym bezdechem sennym istotnie częściej utrzymywały się podwyższone wartości D-dimerów w surowicy po zakończeniu leczenia przeciwkrzepliwego w porównaniu z osobami, które na OBS nie chorowały (35.4% vs 19.0%, p=0.003).
Reasumując, autorzy badania potwierdzili, iż u osób po przebytej zatorowości płucnej z towarzyszącym obturacyjnym bezdechem sennym istotnie częściej utrzymują się podwyższone stężenia D-dimerów w surowicy po zaprzestaniu leczenia przeciwkrzepliwego, w porównaniu z osobami, które na OBS nie chorują.