Wyniki badania LUX-Lung 7 w leczeniu raka płuca

Firma Boehringer Ingelheim ogłosiła wyniki badania LUX-Lung 7 w leczeniu pierwszego rzutu u chorych z zaawansowanym niedrobnokomórkowym rakiem płuca (NDRP) z częstymi mutacjami w genie EGFR.

Lepsze rezultaty pod względem przeżycia wolnego od progresji choroby oraz czasu do niepowodzenia leczenia wykazano w przypadku aftynibu - terapii drugiej generacji ukierunkowanej na EGFR, w porównaniu do gefitynibu-terapii pierwszej generacji w leczeniu pierwszego rzutu u chorych z zaawansowanym niedrobnokomórkowym rakiem płuca (NDRP) z częstymi mutacjami w genie EGFR (del19 lub L858R).
Badanie Fazy IIb osiągnęło dwa z równorzędnych pierwszorzędowych punktów końcowych w postaci przeżycia wolnego od progresji choroby (PFS) w niezależnej ocenie i czasu do niepowodzenia leczenia (miara czasu od momentu rozpoczęcia do przerwania leczenia z dowolnej przyczyny). Wyniki badania LUX-Lung 7 zostały zaprezentowane podczas 14. dorocznej konferencji Brytyjskiej Grupy ds. Torakoonkologii (British Thoracic Oncology Group, BTOG) w Dublinie. Dane dotyczące trzeciego równorzędnego głównego punktu końcowego, przeżycia ogólnego (OS), nie są jeszcze pełne i zostaną przedstawione w przyszłości.

Wyniki badania LUX-Lung 7 wykazały, że afatynib znacząco, o 27 proc. zredukował ryzyko progresji raka płuca w porównaniu z gefitynibem. Różnice w odsetkach pacjentów bez progresji stały się bardziej wyraźne w miarę upływu czasu, przy czym istotnie wyższy odsetek chorych żyjących bez progresji choroby obserwowano po 18 (27 proc. vs. 15 proc.) i 24 miesiącach (18 proc. vs. 8 proc.), co wskazuje na większe długotrwałe korzyści związane z leczeniem afatynibem, w porównaniu do gefitynibu.

Poza znamiennym wydłużeniem PFS chorzy leczeni afatynibem charakteryzowali się istotnie dłuższym czasem otrzymywania terapii: ryzyko niepowodzenia leczenia zostało zredukowane o 27 proc. w porównaniu do gefitynibu. U znacząco większej liczby chorych wystąpiła obiektywna odpowiedź nowotworu (klinicznie istotne zmniejszenie rozmiaru guza) po zastosowaniu afatynibu, w porównaniu do gefitynibu (70 proc. vs. 56 proc.), przy czym średni czas utrzymywania się odpowiedzi wyniósł, odpowiednio, 10,1 miesiąca i 8,4 miesiąca. Wydłużenie PFS po zastosowaniu afatynibu obserwowano w większości wstępnie zdefiniowanych podgrup klinicznych, w tym pod względem płci, wieku, rasy i typu mutacji w genie EGFR.

Główny badacz w badaniu LUX-Lung 7, prof. Keunchil Park, dyr. Instytutu Innowacyjnej Medycyny Onkologicznej (Innovative Cancer Medicine Institute, ICMI) w Samsung Medical Center, Sungkyunkwan University School of Medicine, Seul skomentował:

– LUX-Lung 7 to pierwsze globalne badanie, w którym bezpośrednio porównywano dwie terapie ukierunkowane na EGFR oraz którego wyniki wykazały korzyści związane z inhibitorem drugiej generacji, afatynibem, w porównaniu do leku pierwszej generacji, gefitynibu, w leczeniu pierwszego rzutu. Wyniki te dostarczają istotnych wskazówek na temat wyboru leczenia pierwszego rzutu u chorych z rakiem płuca z mutacją w genie EGFR.

Zdarzenia niepożądane obserwowane w badaniu LUX-Lung 7 były zgodne ze znanymi profilami bezpieczeństwa obu leków. Leczenie zarówno afatynibem jak i gefitynibem było zwykle dobrze tolerowane, w związku z czym uzyskano podobną niską częstotliwość przypadków przerwania leczenia w obu grupach terapeutycznych (6,3 proc.). Ogólna częstotliwość występowania ciężkich zdarzeń niepożądanych była podobna w przypadku obu leków (afatynib: 44,4 proc. vs. gefitynib: 37,1 proc.); najczęstszymi zdarzeniami niepożądanymi stopnia ≥3 związanymi z afatynibem były: biegunka (12,5 proc.) i wysypka/trądzik (9,4 proc.), a w przypadku gefitynibu: wzrost stężenia aminotransferazy asparaginianowej (AST)/aminotransferazy alaninowej (ALT) (8,8 proc.) oraz wysypka/trądzik (3,1 proc.). O związanej z lekiem śródmiąższowej chorobie płuc donoszono u czterech chorych przyjmujących gefitynib, ale nie zaobserwowano jej u żadnego chorego przyjmującego afatynib.