Adalimumab w leczeniu zapalenia naczyniówki oka u dzieci
Autor: Alicja Kostecka
Data: 11.07.2018
Źródło: _a double-blind, randomised, placebo-controlled trial of adalimumab in early onset, chronic, juvenile idiopathic arthritis-associated anterior uveitis. Ann Rheum Dis. 2018 Jul
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
Około 20% dzieci z rozpoznaniem MIZS (młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów) o początku wielostawowym lub nieliczno stawowym prezentuje objawy zapalenia przedniego odcinka błony naczyniowej oka (anterior uveitis). Niekiedy takie zmiany w narządzie wzroku występują bez manifestacji ze strony stawów.
Zwykle przebieg choroby jest przewlekły, a incydenty zapalenia naczyniówki nawracają, co może prowadzić do trwałego uszkodzenia wzroku. W badaniu okulistycznym w lampie szczelinowej w przypadku AU stwierdza się obecność komórek zapalnych w komorze przedniej oka (w ocenie stosuje się skalę SUN w oparciu o liczbę komórek w polu widzenia), inną stosowaną metodą jest pomiar nasilenia efektu Tyndalla czyli rozpraszania światła w wyniku obecności zmętnień w przedniej komorze oka. Zastosowanie LFP (laser flare photometry) pozwala na obiektywne i bardzo precyzyjne ilościowe wyliczenie efektu Tyndalla. Zaletą tej metody jest jej czułość, co pozwala na wykrywanie zmian w stadium przedklinicznym, szybkie rozpoznanie nawrotu zapalenia oka (kolejny rzut choroby), precyzyjny pomiar odpowiedzi na leczenie (co pozwala na lepszy dobór terapii i wpływa na ograniczenie działań niepożądanych).
Podstawowym leczeniem zapalenia naczyniówki jest podawanie glikokortykosteroidów (GKS) miejscowo oraz ogólnoustrojowe działanie metotreksatu. Mimo dostępności nowych leków, które mogą znaleźć zastosowanie w leczeniu uveitis, u dzieci mało jest dowodów na ich skuteczność i bezpieczeństwo. Z powodów proceduralnych często dzieci nie są włączane do badań klinicznych.
W badaniu Adjuvite brało udział 31 dzieci w wieku powyżej 4 lat z zapaleniem przedniego odcinka błony naczyniowej oka towarzyszącym MIZS lub idiopatycznym, u których leczenie GKS oraz metotreksatem było nieskuteczne. Pacjenci losowo zostali przydzieleni do grupy z adalimumabem lub placebo, od 2 do 12 miesiąca wszyscy uczestnicy badania otrzymywali adalimumab. Oceny uveitis dokonywano w lampie szczelinowej zgodnie ze standardowo stosowaną klasyfikacją SUN oraz przy pomocy flawymetru laserowego (LFP) metodą ilościową. Pierwotnym punktem końcowym było zmniejszenie stanu zapalnego już po 2 miesiącach od chwili włączenia leku (definiowane jako poprawa >30% w pomiarze LFP i brak progresji stanu zapalnego ocenianego metodą standardową przy pomocy lampy szczelinowej). W grupie z adalimumabem u 9/16 pacjentów uzyskano poprawę po 2 miesiącach, w grupie placebo u 3/15. Odnotowano dwa poważne zdarzenia niepożądane niezwiązane z lekiem. Zaobserwowano również, iż u pacjentów z wyższymi wartościami LFP w chwili wejścia do badania częściej uzyskiwano poprawę >30% w krótkim czasie (dwóch miesięcy).
Przeprowadzone badanie sugeruje szybkie działanie oraz skuteczność adalimumabu w leczeniu uveitis. Ponadto pozytywnie oceniono również metodę LFP w ocenie stanu zapalnego błony naczyniowej oka u dzieci. Zwrócono uwagę, iż u większości osób badanych liczba komórek w komorze przedniej oka była mała, a dzięki zastosowaniu metody LFP można było szybko ocenić skuteczność leczenia. Aktualnie dostępność do tego badania jest ograniczona, ale w niedalekiej przyszłości może należeć do standardu oceny. Metoda pomiaru LFP może przyczynić się do poprawy diagnostyki jak i optymalizacji prowadzenie terapii zapalenia błony naczyniowej oka.
Podstawowym leczeniem zapalenia naczyniówki jest podawanie glikokortykosteroidów (GKS) miejscowo oraz ogólnoustrojowe działanie metotreksatu. Mimo dostępności nowych leków, które mogą znaleźć zastosowanie w leczeniu uveitis, u dzieci mało jest dowodów na ich skuteczność i bezpieczeństwo. Z powodów proceduralnych często dzieci nie są włączane do badań klinicznych.
W badaniu Adjuvite brało udział 31 dzieci w wieku powyżej 4 lat z zapaleniem przedniego odcinka błony naczyniowej oka towarzyszącym MIZS lub idiopatycznym, u których leczenie GKS oraz metotreksatem było nieskuteczne. Pacjenci losowo zostali przydzieleni do grupy z adalimumabem lub placebo, od 2 do 12 miesiąca wszyscy uczestnicy badania otrzymywali adalimumab. Oceny uveitis dokonywano w lampie szczelinowej zgodnie ze standardowo stosowaną klasyfikacją SUN oraz przy pomocy flawymetru laserowego (LFP) metodą ilościową. Pierwotnym punktem końcowym było zmniejszenie stanu zapalnego już po 2 miesiącach od chwili włączenia leku (definiowane jako poprawa >30% w pomiarze LFP i brak progresji stanu zapalnego ocenianego metodą standardową przy pomocy lampy szczelinowej). W grupie z adalimumabem u 9/16 pacjentów uzyskano poprawę po 2 miesiącach, w grupie placebo u 3/15. Odnotowano dwa poważne zdarzenia niepożądane niezwiązane z lekiem. Zaobserwowano również, iż u pacjentów z wyższymi wartościami LFP w chwili wejścia do badania częściej uzyskiwano poprawę >30% w krótkim czasie (dwóch miesięcy).
Przeprowadzone badanie sugeruje szybkie działanie oraz skuteczność adalimumabu w leczeniu uveitis. Ponadto pozytywnie oceniono również metodę LFP w ocenie stanu zapalnego błony naczyniowej oka u dzieci. Zwrócono uwagę, iż u większości osób badanych liczba komórek w komorze przedniej oka była mała, a dzięki zastosowaniu metody LFP można było szybko ocenić skuteczność leczenia. Aktualnie dostępność do tego badania jest ograniczona, ale w niedalekiej przyszłości może należeć do standardu oceny. Metoda pomiaru LFP może przyczynić się do poprawy diagnostyki jak i optymalizacji prowadzenie terapii zapalenia błony naczyniowej oka.
