Artroskopia w chorobie zwyrodnieniowej stawów kolanowych – dla kogo?

Artroskopia, jako metoda leczenia w czsk, budzi wiele kontrowersji.

Wyniki badania oceniającego przydatność artroskopii w chorobie zwyrodnieniowej stawu kolanowego (czsk) wskazują, iż może to być przydatna metoda postępowania w przypadku określonej grupy pacjentów. Artroskopia, jako metoda leczenia w czsk, budzi wiele kontrowersji. Wyniki niektórych opublikowanych badań, w tym kontrolowanych placebo, wskazują, że debridement oraz artroskopowy laważ, w przypadku czsk, mają skuteczność zbliżoną do placebo. Z drugiej jednak strony istneją doniesienia, że artroskopia może być skutecznym narzędziem w terapii tych chorych. O opinię, drogą elektronicznego kwestionariusza, poproszono grupę 170 europejskich specjalistów zajmujących się na codzień wykonywaniem artroskopii (co najmniej dziesięcioletnie doświadczenie w wykonywaniu atroskopii, wykonywanie ponad 100 procedur rocznie). W większości byli to lekarze prywatnie praktykujący, a także pracujący w szpitalach uniwersyteckich oraz placówkach publicznych. Kwestionariusz obejmował szeroką problematykę od wskazań, po przydatność różnych metod artroskopowych w postępowaniu w czsk. Odpowiedzi stopniowano w sześciostopniowej skali od ,,doskonały" po ,, brak wskazań". Jednym z kluczowych problemów była skuteczność artroskopii w różnych postaciach czsk – łagodnej i zaawansowanej. Blisko 2/3 ankietowanych widziało przydatność artroskopii w czsk, z uwzględnieniem określonych wskazań. Przede wszystkim lepsze efekty uzyskiwane są u chorych z mniej zaawansowaną postacią choroby (1 i 2 stopień w skali Kellgren-Lawrence), blisko 40% nie zaleca wykonywania zabiegu w ciężkich postaciach osteoatrozy. Obecność obrzęku kości (szpiku) w badaniu MRI, niekorzystnie wpływa na skuteczność zabiegu. W tym wypadku nie zaleca sie wykonywania artroskopii (opinia ok. 60% badanych). Lepsze efekty leczenia uzyskiwane są u młodszych chorych (poniżej 60 roku życia) oraz z krócej trwającymi objawami klinicznymi (poniżej 6 miesięcy). Większość badanych opowiedziała się przeciwko wykonywaniu laważu, atroskopii w artrofibrozie oraz usuwaniu osteofitów.