123RF
Bieganie nie niszczy chrząstek stawowych
Redaktor: Iwona Konarska
Data: 19.04.2023
Źródło: SL Coburn, KM Crossley, JL Kemp, SJ Warden, TJ West, AM Bruder, BF Mentiplay, AG Culvenor. Is running good or bad for your knees? A systematic review and meta-analysis of cartilage morphology and composition changes in the tibiofemoral and patellofemoral joints. Osteoarthritis Cartilage. 2023 Feb;31(2):144-157.doi: 10.1016/j.joca.2022.09.013
Bieganie nie powoduje trwałego zużycia zdrowej chrząstki stawu kolanowego, a badania sugerują, że niewielkie, krótkotrwałe zmiany w chrząstce po takiej aktywności sportowej znikają w ciągu kilku godzin – takie są wyniki analiz międzynarodowego zespołu badawczego.
W badaniu porównano na podstawie analiz stan zdrowej chrząstki stawu kolanowego u 396 dorosłych biegaczy przed i po biegu. Do analizy naukowcy włączyli badania, które dotyczyły pomiaru chrząstki stawu kolanowego lub biodrowego za pomocą MRI w celu oceny jej rozmiaru, kształtu, struktury i składu zarówno na 48 godzin przed biegiem, jak i 48 godzin po nim. Analiza miała na celu włączenie osób dorosłych z chorobą zwyrodnieniową stawów lub zagrożonych chorobą zwyrodnieniową stawów, ale tylko 57 z 446 kolan objętych analizą spełniało te kryteria.
W badaniach, w których uczestnicy przeszli badanie MRI, nastąpił natychmiastowy spadek objętości chrząstki po biegu, w zakresie od –3,3 proc. dla obciążonej chrząstki udowej do –4,1 proc. dla objętości chrząstki piszczelowej. Ujawniło się również skrócenie czasów relaksacji T1 i T2, które są specjalistycznymi pomiarami MRI odzwierciedlającymi skład chrząstki. Mogą one wskazywać na rozpad struktury chrząstki w przypadku chorób takich jak zapalenie stawów.
Jednak w ciągu 48 godzin od biegu dane z badań, w których powtórzono MRI więcej niż jeden raz po wstępnym skanowaniu przed biegiem, sugerowały, że zmiany się odwróciły, zaś chrząstki powróciły do poziomów sprzed biegu.
– Byliśmy w stanie połączyć pomiary czasu relaksacji opóźnionego T2 z badań, w których powtórzono skany tych samych uczestników w czasie 60 minut i 91 minut po biegu, i nie stwierdzono wpływu biegania na skład chrząstki stawu piszczelowo-udowego – stwierdzono w publikacji.
Na przykład badanie przeprowadzone u osób biorących udział w biegach maratońskich nie wykazało różnicy w grubości chrząstki w stawie piszczelowo-udowym między wartością wyjściową a stanem 2–10 godzin i 12 godzin po maratonie. Inna analiza wykazała, że spadek grubości chrząstki stawu rzepkowo-udowego po biegu powrócił do poziomu sprzed biegania, gdy skan został powtórzony 24 godziny po biegu.
Autorzy stwierdzili przy tym, że nie ma wystarczających danych dotyczących osób z chorobą zwyrodnieniową stawów, aby móc zebrać i określić ilościowo zmiany w chrząstce. Jednak jedno z badań wykazało, że zmiany chrząstki u osób uznanych za zagrożone chorobą zwyrodnieniową stawów z powodu wcześniejszej rekonstrukcji więzadła krzyżowego przedniego pozostały niezmienione po bieganiu. Inne badanie sugerowało, że spadek objętości chrząstki udowej, zarejestrowany po 15 minutach, utrzymywał się po 45 minutach, ale z drugiej strony wykazano znaczne wydłużenie czasów relaksacji T2 po 45 minutach od biegu u osób z chorobą zwyrodnieniową stawu kolanowego, ale nie u osób bez tej choroby.
Opracowanie: Marek Meissner
W badaniach, w których uczestnicy przeszli badanie MRI, nastąpił natychmiastowy spadek objętości chrząstki po biegu, w zakresie od –3,3 proc. dla obciążonej chrząstki udowej do –4,1 proc. dla objętości chrząstki piszczelowej. Ujawniło się również skrócenie czasów relaksacji T1 i T2, które są specjalistycznymi pomiarami MRI odzwierciedlającymi skład chrząstki. Mogą one wskazywać na rozpad struktury chrząstki w przypadku chorób takich jak zapalenie stawów.
Jednak w ciągu 48 godzin od biegu dane z badań, w których powtórzono MRI więcej niż jeden raz po wstępnym skanowaniu przed biegiem, sugerowały, że zmiany się odwróciły, zaś chrząstki powróciły do poziomów sprzed biegu.
– Byliśmy w stanie połączyć pomiary czasu relaksacji opóźnionego T2 z badań, w których powtórzono skany tych samych uczestników w czasie 60 minut i 91 minut po biegu, i nie stwierdzono wpływu biegania na skład chrząstki stawu piszczelowo-udowego – stwierdzono w publikacji.
Na przykład badanie przeprowadzone u osób biorących udział w biegach maratońskich nie wykazało różnicy w grubości chrząstki w stawie piszczelowo-udowym między wartością wyjściową a stanem 2–10 godzin i 12 godzin po maratonie. Inna analiza wykazała, że spadek grubości chrząstki stawu rzepkowo-udowego po biegu powrócił do poziomu sprzed biegania, gdy skan został powtórzony 24 godziny po biegu.
Autorzy stwierdzili przy tym, że nie ma wystarczających danych dotyczących osób z chorobą zwyrodnieniową stawów, aby móc zebrać i określić ilościowo zmiany w chrząstce. Jednak jedno z badań wykazało, że zmiany chrząstki u osób uznanych za zagrożone chorobą zwyrodnieniową stawów z powodu wcześniejszej rekonstrukcji więzadła krzyżowego przedniego pozostały niezmienione po bieganiu. Inne badanie sugerowało, że spadek objętości chrząstki udowej, zarejestrowany po 15 minutach, utrzymywał się po 45 minutach, ale z drugiej strony wykazano znaczne wydłużenie czasów relaksacji T2 po 45 minutach od biegu u osób z chorobą zwyrodnieniową stawu kolanowego, ale nie u osób bez tej choroby.
Opracowanie: Marek Meissner
