Chorzy na dnę moczanową wymagają częściej endoprotezoplastyki stawu biodrowego i kolanowego

Retrospektywna analiza populacyjnych baz danych z Tajwanu i Wielkiej Brytanii wskazuje, że osoby chorujące na dnę moczanową, częściej niż nieobciążeni tym schorzeniem, wymagają endoprotezoplastyki dużych stawów – biodrowego i kolanowego. Jest to prawdopodobnie związane z niekorzystnym wpływem kryształów kwasu moczowego i tworzonych przez nie złogów, poprzez indukowanie stanu zapalnego oraz oddziaływanie mechaniczne na struktury kostno-stawowe.

Zwiększone ryzyko endoprotezoplastyki dotyczyło nie tylko osób z dłuższym wywiadem choroby, ale także chorych w momencie rozpoznania dny moczanowej, również po uwzględnieniu występowania choroby zwyrodnieniowej stawów. Można to tłumaczyć wpływem hyperurykemii i tworzenia złogów kwasu moczowego w tkankach na długo przed wystąpieniem objawów klinicznych zapalenia stawów i rozpoznaniem dny. Dane literaturowe wskazują, że u blisko 1/3 badanych z bezobjawową hyperurykemią stwierdza się depozyty kwasu moczowego w tkankach, co jeszcze na przedklinicznym etapie choroby może prowadzić to nieodwracalnego uszkodzenia stawu. Co ciekawe – stosowanie leków obniżających stężenie kwasu moczowego w surowicy, nie wpływało na zmniejszenie ryzyka endoprotezoplastyki, co obserwowano w obu analizowanych populacjach. Fakt może potwierdzać tezę, że istotne znaczenie dla uszkodzenia stawu ma wpływ hyperurykemii w przedklinicznym okresie choroby, prowadzący do trwałych, nieodwracalnych zmian już w momencie rozpoznania krystalopatii. Kolejnym problemem wydaje się być niedostosowanie dawki leków obniżających stężenia moczanów do stężeń kwasu moczowego w surowicy, czyli postępowanie niezgodne z zasadą „treat to target”.

Wyniki oparto na analizie danych klinicznych pochodzących od 74,5 tys. osób chorujących na dnę moczanową pochodzących z Taiwanu i 34,5 tys. mieszkańców Wielkiej Brytanii z rozpoznaniem krystalopatii dnawej oraz równie licznie dobranej grupy kontrolnej.