Epidemiologia i leczenie polimialgii reumatycznej na podstawie danych z Wielkiej Brytanii

Polimialgia reumatyczna jest chorobą osób starszych, która związana jest z obniżeniem jakości ich życia z powodu bólu, sztywności stawów i mięśni oraz pogorszeniem sprawności. Ze względu na charakter schorzenia badania epidemiologiczne dla tej jednostki należy oprzeć o dane pochodzące z podstawowej opieki zdrowotnej. Ostatnie publikacje na ten temat odnoszą się do danych obejmujących najdalej 2001 r., gdzie sugerowano zwiększenie liczby zachorowań.

Analizą statystyczną objęto dane zgromadzone przez lekarzy rodzinnych w latach 1990 -2016 w Wielkiej Brytanii dotyczące 5 364 005 pacjentów powyżej 40 roku życia (łącznie ponad 44 miliony osobolat) . U 42 125 osób w tym okresie odnotowano incydent rozpoznania polimialgii reumatycznej. Ogólna zapadalność wyniosła 95.9 / 100 000. Czynnikami predysponującymi była płeć żeńska, starszy wiek i zamieszkanie w południowych regionach. Nie odnotowano istotnych zmian w zapadalności w poszczególnych latach. Chorobowość w 2015 roku wyniosła 0.85%. W odniesieniu do prowadzonego leczenia mediana czasu stosowania glikokortykosteroidów wyniosła 15.8 miesięcy , ale jednocześnie prawie 50% chorych otrzymało glikokortykosteroidy ponad 2 lata, a około 25% chorych ponad 4 lata!

Przeprowadzona kalkulacja danych pozwala na oszacowanie wyzwań dla brytyjskiej opieki zdrowotnej, aczkolwiek można przypuszczać, iż zakres tego problemu w innych krajach europejskich jest podobny. Mimo, iż zapadalność na polimialgię reumatyczną jest stabilna, to z uwagi na wydłużenie czasu przeżycia ilość chorych wzrasta. Dodatkowym poważnym aspektem tej publikacji jest dostarczenie dowodów na przedłużające się leczenie glikokortykosteroidami u znacznego odsetka osób z rozpoznaniem polimialgii, choć w rekomendacjach zaleca się zakończenia tego leczenia w okresie dwóch lat z uwagi na poważne działania niepożądane. Konieczne jest prowadzenie dalszych szczegółowych obserwacji mających na celu identyfikację czynników związanych z wydłużeniem stosowania glikokortykosteroidów. Tacy chorzy powinni pozostawać pod ścisłą opieka specjalistów, co prawdopodobnie przyczyniłoby się do optymalizacji terapii pod kątem skuteczności i ryzyka działań niepożądanych.