Łuszczyca a ryzyko zachorowania na stwardnienie rozsiane

Łuszczyca i stwardnienie rozsiane są schorzeniami o podłożu zapalnym oraz zbliżonych cechach genetycznych i patofizjologicznych. Dokładny związek pomiędzy obiema jednostkami chorobowymi nie był dotąd przedmiotem wielu badań. Egeberg i wsp. zaprojektowali badanie mające na celu określić ryzyko zachorowania na stwardnienie rozsiane wśród osób chorujących na łuszczycę.

Do badania włączono mieszkańców Danii w wieku ≥ 18 lat, których dane pojawiły się w państwowym rejestrze od stycznia 1997 roku do grudnia 2011 roku. Zidentyfikowano 59 628 przypadków łuszczycy o przebiegu łagodnym, 9 952 przypadków łuszczycy o przebiegu ciężkim oraz 9 713 przypadków stwardnienia rozsianego.
Zachorowalność na stwardnienie rozsiane oszacowano na 1.78 na 10 000 osobo-lat wśród osób z grupy kontrolnej, 3.22 na 10 000 osobo-lat wśród osób z łagodną postacią łuszczycy oraz 4.55 na 10 000 osobo-lat wśród osób z rozpoznaną ciężką postacią łuszczycy.
Skorygowany współczynnik zapadalności na stwardnienie rozsiane w populacji osób chorych na łuszczycę wyniósł 1.84 (95% [CI], 1.46–2.30) i 2.61 (95% CI, 1.44–4.74) odpowiednio w grupie chorych na łuszczycę o łagodnym i ciężkim przebiegu. Podobnie wyniki przedstawiały się po uwzględnieniu obciążonego wywiadu rodzinnego w kierunku stwardnienia rozsianego.

Kolejne badania są niezbędne, aby zbadać powyższe zależności również w innych populacjach oraz wyjaśnić mechanizm, który tłumaczyłby zwiększone ryzyko zachorowania na stwardnienie rozsiane wśród osób chorych na łuszczycę.