123RF
Obinutuzumab poprawia czynność nerek
Redaktor: Iwona Konarska
Data: 26.11.2023
Źródło: Rovin BH, Furie RA, Ross Terres JA, Giang S, Schindler T, Turchetta A. Kidney Outcomes and Preservation of Kidney Function With Obinutuzumab in Patients With Lupus Nephritis: A Post Hoc Analysis of the NOBILITY Trial. Arthritis Rheumatol. 2023 Nov 10. doi: 10.1002/art.42734
U dorosłych chorych na toczniowe zapalenie nerek (LN), którzy otrzymywali obinutuzumab w skojarzeniu ze standardową terapią, zaobserwowano znaczną poprawę czynności nerek i mniejszą liczbę zaostrzeń w porównaniu z osobami otrzymującymi placebo w terapii ze standardową opieką.
Takie są wyniki badań międzynarodowego zespołu naukowego, który przeprowadził analizę post hoc badania fazy 2. NOBILITY – badania z randomizacją, w którym 63 osoby dorosłe otrzymały 1000 mg obinutuzumabu lub placebo w infuzji pierwszego dnia oraz w tygodniach 2., 24. i 26.
Wyniki obejmowały czas, w którym doszło do niekorzystnego stanu nerek, definiowanego jako pierwsze z następujących zdarzeń: niepowodzenie leczenia, podwojenie stężenia kreatyniny w surowicy lub śmierć. Badacze zmierzyli także wyniki zaostrzenia LN, w tym pierwsze 30-proc. i 40-proc. spadki szacowanego współczynnika filtracji kłębuszkowej (eGFR) w stosunku do wartości wyjściowych, nachylenie krzywej eGFR oraz liczbę pacjentów, u których uzyskano całkowitą odpowiedź nerek (CRR) na nie więcej niż 7,5 mg prednizonu.
Jak stwierdzono, dodanie obinutuzumabu do terapii pacjentów z toczniowym zapaleniem nerek zmniejszyło ryzyko wystąpienia negatywnego wyniku o 60 proc. i zmniejszyło ryzyko zaostrzenia LN o 57 proc. Ryzyko pierwszego spadku eGFR o 30 proc. i 40 proc. zmniejszyło się odpowiednio o 80 proc. i 91 proc. w przypadku obinutuzumabu, a u pacjentów przyjmujących obinutuzumab spadek eGFR był znacznie wolniejszy niż w przypadku placebo (roczna przewaga nachylenia krzywej eGFR, 4,1 ml/min/min/ 1,73 mkw./rok).
Po 76 tygodniach (1,5 roku) 38 proc. pacjentów otrzymujących obinutuzumab osiągnęło CRR przy dawce prednizonu wynoszącej 7,5 mg lub mniej na dobę, w porównaniu z 16 proc. pacjentów otrzymujących placebo, ale różnica ta nie była istotna statystycznie po dwóch latach.
Całkowita liczba niekorzystnych wyników terapii dla nerek w przypadku obinutuzumabu w porównaniu z placebo wyniosła odpowiednio 12 w porównaniu z 24 w przypadku niepowodzenia leczenia, 1 w porównaniu z 6 w przypadku podwojenia stężenia kreatyny i 1 do 4 w przypadku śmierci.
Jak stwierdzili autorzy w podsumowaniu, dzięki zmniejszeniu ryzyka zaostrzenia obinutuzumab powinien ograniczyć rozwój przewlekłego miąższowego uszkodzenia nerek.
Opracowanie: Marek Meissner
Wyniki obejmowały czas, w którym doszło do niekorzystnego stanu nerek, definiowanego jako pierwsze z następujących zdarzeń: niepowodzenie leczenia, podwojenie stężenia kreatyniny w surowicy lub śmierć. Badacze zmierzyli także wyniki zaostrzenia LN, w tym pierwsze 30-proc. i 40-proc. spadki szacowanego współczynnika filtracji kłębuszkowej (eGFR) w stosunku do wartości wyjściowych, nachylenie krzywej eGFR oraz liczbę pacjentów, u których uzyskano całkowitą odpowiedź nerek (CRR) na nie więcej niż 7,5 mg prednizonu.
Jak stwierdzono, dodanie obinutuzumabu do terapii pacjentów z toczniowym zapaleniem nerek zmniejszyło ryzyko wystąpienia negatywnego wyniku o 60 proc. i zmniejszyło ryzyko zaostrzenia LN o 57 proc. Ryzyko pierwszego spadku eGFR o 30 proc. i 40 proc. zmniejszyło się odpowiednio o 80 proc. i 91 proc. w przypadku obinutuzumabu, a u pacjentów przyjmujących obinutuzumab spadek eGFR był znacznie wolniejszy niż w przypadku placebo (roczna przewaga nachylenia krzywej eGFR, 4,1 ml/min/min/ 1,73 mkw./rok).
Po 76 tygodniach (1,5 roku) 38 proc. pacjentów otrzymujących obinutuzumab osiągnęło CRR przy dawce prednizonu wynoszącej 7,5 mg lub mniej na dobę, w porównaniu z 16 proc. pacjentów otrzymujących placebo, ale różnica ta nie była istotna statystycznie po dwóch latach.
Całkowita liczba niekorzystnych wyników terapii dla nerek w przypadku obinutuzumabu w porównaniu z placebo wyniosła odpowiednio 12 w porównaniu z 24 w przypadku niepowodzenia leczenia, 1 w porównaniu z 6 w przypadku podwojenia stężenia kreatyny i 1 do 4 w przypadku śmierci.
Jak stwierdzili autorzy w podsumowaniu, dzięki zmniejszeniu ryzyka zaostrzenia obinutuzumab powinien ograniczyć rozwój przewlekłego miąższowego uszkodzenia nerek.
Opracowanie: Marek Meissner
