Opioidy kontra NLPZ w leczeniu bólu reumatycznego
Autor: Alicja Kostecka
Data: 07.03.2018
Źródło: JAMA/AK
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
Opioidy nie są wcale bardziej skuteczne niż leki nieopioidowe w leczeniu umiarkowanego do ciężkiego przewlekłego bólu pleców lub bólu stawu biodrowego lub kolanowego, wynika z ostatnich badań opublikowanych w JAMA .
Aktualne wytyczne zniechęcają do przepisywania opioidów z przypadku przewlekłego bólu z powodu dużej liczby zgonów związanych z opioidami. Metaanalizy wykazały, że istnieje niewielka krótkoterminowa korzyść dla opioidów w porównaniu z innymi lekami przeciwbólowymi w przewlekłym bólu pleców i bólu stawów. Istnieją jednak ograniczone dane z badań randomizowanych na temat długoterminowego działania tych leków w leczeniu przewlekłego bólu mięśniowo-szkieletowego w porównaniu z nieopioidami.
Spośród 240 pacjentów włączonych do badania Strategies for Prescribing Analgesics Comparative Effectiveness, 156 pacjentów (65%) miało przewlekły ból pleców, a 84 pacjentów (35%) ból stawów biodrowych lub kolanowych. Analiza obejmowała okres od czerwca 2013 r. do grudnia 2015 r., a skutki do grudnia 2016 r.
Wszyscy pacjenci otrzymywali leki w trzech krokach. W przypadku grupy opioidowej, etapem pierwszym była morfina o natychmiastowym uwalnianiu, hydrokodon / acetaminofen lub oksykodon o natychmiastowym uwalnianiu. Etap drugi był podtrzymywanym działaniem morfiny lub oksykodonu o przedłużonym działaniu, a etap trzeci obejmował przezskórny fentanyl.
W grupie nieopioidowej pierwszym etapem był acetaminofen lub niesteroidowy lek przeciwzapalny, w etapie drugim uwzględniono uzupełniające leki doustne (takie jak nortryptylina, amitryptylina lub gabapentyna) i miejscowe leki przeciwbólowe (takie jak kapsaicyna lub lidokaina), a leki z etapu trzeciego obejmowały pregabalinę. , duloksetyna i tramadol.
Pacjenci wracali do badania kontrolnego co miesiąc, aż do ustabilizowania schematu leczenia, a następnie co 1 - 3 miesięcy.
Grupy opioidów i nonopioidów nie różniły się istotnie w funkcji związanej z bólem w ciągu 12 miesięcy (ogólnie P = 0,58), jak oceniano za pomocą skali interferencji krótkiego bólu w 7-punktowej skali bólu (BPI). Średni wynik BPI wyniósł 3,4 (odchylenie standardowe [SD], 2,5) w grupie opioidów w porównaniu z 3,3 w grupie bez opioidów (SD, 2,6).
Nasilenie bólu, oceniane za pomocą 4-punktowej skali nasilenia BPI i było lepsze w grupie nieopioidowej (ogólnie P = 0,03). Po 12 miesiącach średnia wartość BPI wyniosła 4,0 w grupie opioidów (SD, 2,0) vs 3,5 w grupie bez opioidów (SD, 1,9). Wśród uczestników przyjmujących opioidy 69 pacjentów (59,0%) doświadczyło reakcji funkcjonalnej, zdefiniowanej jako 30% lub większa poprawa BPI. Wśród uczestników przyjmujących nieopioidy 71 pacjentów (60,7%) uzyskało poprawę odpowiedzi funkcjonalną ( P = 0,79).
W przypadku odpowiedzi na natężenie bólu (≥30% poprawy nasilenia BPI) 48 pacjentów (41,0%) uzyskało poprawę w grupie opioidów w porównaniu do 63 pacjentów (53,9%) w grupie nieopioidowej ( p = 0,05).
Różnice w zależności od miejsca bólu nie były znaczące w obu grupach leczenia.
Wśród pacjentów z przewlekłym bólem pleców lub bólem stawów i kości stawu biodrowego lub kolanowego, leczenie opioidami w porównaniu z lekami nieopioidowymi nie spowodowało znacząco lepszej funkcji związanej z bólem w ciągu 12 miesięcy
Spośród 240 pacjentów włączonych do badania Strategies for Prescribing Analgesics Comparative Effectiveness, 156 pacjentów (65%) miało przewlekły ból pleców, a 84 pacjentów (35%) ból stawów biodrowych lub kolanowych. Analiza obejmowała okres od czerwca 2013 r. do grudnia 2015 r., a skutki do grudnia 2016 r.
Wszyscy pacjenci otrzymywali leki w trzech krokach. W przypadku grupy opioidowej, etapem pierwszym była morfina o natychmiastowym uwalnianiu, hydrokodon / acetaminofen lub oksykodon o natychmiastowym uwalnianiu. Etap drugi był podtrzymywanym działaniem morfiny lub oksykodonu o przedłużonym działaniu, a etap trzeci obejmował przezskórny fentanyl.
W grupie nieopioidowej pierwszym etapem był acetaminofen lub niesteroidowy lek przeciwzapalny, w etapie drugim uwzględniono uzupełniające leki doustne (takie jak nortryptylina, amitryptylina lub gabapentyna) i miejscowe leki przeciwbólowe (takie jak kapsaicyna lub lidokaina), a leki z etapu trzeciego obejmowały pregabalinę. , duloksetyna i tramadol.
Pacjenci wracali do badania kontrolnego co miesiąc, aż do ustabilizowania schematu leczenia, a następnie co 1 - 3 miesięcy.
Grupy opioidów i nonopioidów nie różniły się istotnie w funkcji związanej z bólem w ciągu 12 miesięcy (ogólnie P = 0,58), jak oceniano za pomocą skali interferencji krótkiego bólu w 7-punktowej skali bólu (BPI). Średni wynik BPI wyniósł 3,4 (odchylenie standardowe [SD], 2,5) w grupie opioidów w porównaniu z 3,3 w grupie bez opioidów (SD, 2,6).
Nasilenie bólu, oceniane za pomocą 4-punktowej skali nasilenia BPI i było lepsze w grupie nieopioidowej (ogólnie P = 0,03). Po 12 miesiącach średnia wartość BPI wyniosła 4,0 w grupie opioidów (SD, 2,0) vs 3,5 w grupie bez opioidów (SD, 1,9). Wśród uczestników przyjmujących opioidy 69 pacjentów (59,0%) doświadczyło reakcji funkcjonalnej, zdefiniowanej jako 30% lub większa poprawa BPI. Wśród uczestników przyjmujących nieopioidy 71 pacjentów (60,7%) uzyskało poprawę odpowiedzi funkcjonalną ( P = 0,79).
W przypadku odpowiedzi na natężenie bólu (≥30% poprawy nasilenia BPI) 48 pacjentów (41,0%) uzyskało poprawę w grupie opioidów w porównaniu do 63 pacjentów (53,9%) w grupie nieopioidowej ( p = 0,05).
Różnice w zależności od miejsca bólu nie były znaczące w obu grupach leczenia.
Wśród pacjentów z przewlekłym bólem pleców lub bólem stawów i kości stawu biodrowego lub kolanowego, leczenie opioidami w porównaniu z lekami nieopioidowymi nie spowodowało znacząco lepszej funkcji związanej z bólem w ciągu 12 miesięcy
